No. 39
VRIJDAG 23 FEBRUARI 1934
1269
dooï Jfedexland. Panorama van Zwolle.
eenig kapitaal om aan den overkant iets te be
ginnen. Agnes knikte naar den man, naar wien
haar geheele hart uitging. „Zeg jij het, Luke."
„Goed," zei deze tot den inbreker, wiens oogen
steeds schichtig heen en weer flitsten. „Haal mij
de broche voor den dag, en we laten je vrij ver
trekken."
„Maar.... maar....," hakkelde de man,die
meer pijlen op zijn boog bleek te hebben „de
kans bestaat natuurlijk, dat de broche al eerder
door een ander is gevonden, 't Is al een tijd geleden
dat ik haar verborg. Wat wat dan Laat u mij
dan toch gaan
Murray wilde driftig uitvallen, maar Agnes
was hem voor. „Daar zullen we later nog wel eens
over praten," suste ze. „Wijs ons nu eerst de schuil
plaats maar eens aan. Waar is mijn broche
„In dat Spaansche kastje. Als u den knop van de
tweede la los. schroeft, vindt u daarachter de
broche, in een kleine holte, die ik er speciaal voor
uitgesneden heb."
„Mag ik eens kijken, Agnes
„Ga je gang."
Murray stapte naar het kostbare kastje, dat
eens zijn eigendom was geweest. Maar hij had het
nog niet aangeraakt, toen een kreet hem deed om-
keeren. De gevangene, die blijkbaar op het laatste
oogenblik de proef niet aandurfde, en gewaar werd
dat de algemeene aandacht van hem was afgewend,
maakte van die gelegenheid gebruik door naar het
raam te springen.
„Hem achterna brulde Fricker. Meteen ont
stond een algemeene jacht. Sommigen vlogen den
man door het raam na, anderen schoten door de
deur. Achter het huis lag een lange, dicht begroeide
tuin, aan het einde afgesloten door een muur.
De nacht was zoo donker, dat zelfs de achtervolgers
elkaar bijna onmiddellijk uit het oog verloren,
en soms elkaar in de armen liepen. Mason meende
een gedaante over den muur te zien klimmen.
Hij sprong eveneens op den muur, maar hoorde
of zag niets meer. Men zocht den tuin met een
lantaarn af vergeefs. Teleurgesteld kwamen
allen tenslotte weer in de kamer bijeen.
„Een dramatisch kwartiertje," zei Murray laco
niek.
„Die heeft ons aardig te pakken gehad met zijn
sprookje over die broche," zei een der dames.
„Ik geloof het niet zoo zeker," aarzelde Agnes.
„Zoo'n verhaal bedenk je niet in een paar seconden.
Laten we in elk geval den knop eens probeeren.
Wil jij het doen, Luke
„Vooruit dan maar." Onder ademlooze spanning
schroefde Murray den knop los. Nog één slag.
„Ja," zei Fricker.
„Neen," zei Mason.
„Fricker heeft het geraden," zei Murray. „Asje
blieft 1" Uit een kleine holte achter den uitgedraai-
den knop haalde hij een halvemaanachtige broche
te voorschijn, bezet met zes parels en een robijn.
Tenslotte was Luke de laatste die afscheid nam.
Hij stond in de hall met het meisje, waarvan hij
zich te laat moest bekennen, dat zij hem het liefst
was op aarde. Nu keerde hij zich opeens dichter
tot haar
„Wat ik nog zeggen wilde, Agnes die knecht
van mij die Thomas hoe ben jij met hem
in aanraking gekomen
Een diep rood verspreide zich over haar gezicht.
„Ik.in aanraking gekomen Hoe weet je.
wat bedoel je
„Precies wat ik zeg. Hoe ben je met Thomas
in aanraking gekomen vóór vanavond Want
dat is de waarheid."
„Ik.hij kwam een tijdje geleden bij me. Hij
wist dat ik je kende en kwam vragen of ik niet
een betrekking
„Ah zoo Juist, en tgen heb jij dat plannetje
van die inbraak in elkaar gezet, nietwaar, Agnes
Als Mason dien zoogenaamden inbreker niet had
ontdekt, zou jij dat natuurlijk gedaan hebben.
Ontsnapping zal ook wel in het programma gestaan
hebben. Later zou je natuurlijkThomas tegen mij wel
van alle schuld gezuiverd hebben. Is 't niet waar
„Maarmaarhoe weet je
„Hoe ik dat allemaal zoo netjes weet, Agnes?
Omdat Thomas die broche nooit gestolen heeft,
't Is een geschenk geweest van mij aan jou. In
de achterliggende jaren heb ik dikwijls als een gek
gehandeld veel van de juweelen, die ik links en
rechts gaf, heb ik vergeten. Nu ik absoluut arm
ben wat ik ten volle verdien en geen hulp
van wie ook wil accepteeren, heb jij een truc
bedacht om mij toch te kunnen helpen. Het was
knap bedacht. Waren er nog meer in betrokken,
behalve jij en Thomas
„Nee, Luke, niemand. Heusch niet."
„Het zou ook wel gelukt zijn als dit er niet
was geweest."
Uit zijn vestzak haalde de jongeman een gesloten
gouden medaillon, dat hij liet openspringen.
„Ik zal je het raadsel oplossen, hoe ik begreep
dat tusschen jou en Thomas een afspraak moest
zijn. Hier zie je het portret van een meisje, dat op
de foto een halvemaanvormige broche draagt,
bezet met zes parels en een robijn. Ik heb er zoo
dikwijls naar gekeken, dat ik zelfs het juweel goed
ken. Jouw portret en jouw juweel. Dat heeft je
samenzwering verijdeld. Agnes, neem de broche
terpg. Het was lief bedacht van je, maar..
Luke Murray kreeg geen gelegenheid om verder
uit te spreken. Nu zij de niet vermoede liefde voor
haar van Luke Murray had bemerkt, brak haar
laatste reserve. Zij sloeg plotseling haar armen om
zijn hals en snikte wild
„Als je toch zoo van me houdt, Luke, kan je me
niet verlaten Dat kan je niet
„Nee," zei Luke Murray. „Nooit, Agnes 1 Ik
blijf voorloopig hier. We zullen morgen afspreken,
of we samen zullen gaan of hier zullen probeeren
samen een nieuw leven te beginnen. Maar in elk
geval blijven we bij elkaar, Agnes jij en ik
