No. 40
VRIJDAG 2 MAART 1934
1301
„Ik hoop het voor u," zei Peter. „Wel, miss
Felton, ik wensch u succes. En als de zaken niet
precies loopen, zooals u zich dat voorgesteld had,
stuur mij dan een S.O.S. en ik zal zien, wat ik voor
u doen kan. Ik zal u toch nog wel eens zien, niet
waar
Maar op. deze vraag gaf Monica geen antwoord.
En den volgenden morgen ontving Peter een brief
je, waarbij zij hem mededeelde, dat zij maar liever
haar reeds verdiende salaris van die week in den
steek liet en meteen met haar eigen zaken begon.
Hetgeen Peter een heelen schok gaf, welke nog ver
zwaard werd door het feit, dat zij geen adres opgaf.
Er gingen verscheidene weken voorbij zonder
dat hij iets van Monica hoorde, terwijl zij evenmin
die enveloppe uit de safe kwam opeischen.
Het was echter eigenaardig, dat nu Monica
weg was en de zaak voor Peter een heeleboel van
zijn waarde verloren had, er een opleving scheen te
komen.
Marshall Co. zonden een aanvraag voor scheer
messen, die gevolgd werd door een order van f 250.-,
welke order sindsdien iedere week herhaald werd.
Hij had nu heel wat minder zorg en kon met een
geruster hart de groote orders, die op komst waren,
afwachten.
Maar wat gaf dat allemaal, nu hij niet wist waar
Monica gebleven was en hij geen idee had, waar hij
haar zou kunnen vinden.
Toen zag hij haar eens zitten in een restaurant,
waar hij zich nu kon veroorloven te gaan lunchen.
Zij zat aan een tafeltje bij den muur en glimlachte
tegen hem, toen zij hem in het oog kreeg. Vol
enthousiasme ging hij naar haar toe en nam plaats
aan haar tafeltje.
„Dat is schitterend," zei hij opgetogen. „Ik was
al bang, dat u voor goed verdwenen was. U bent
mij toch niet komen opzoeken, wel
„Nee, mr. Cowley," zei Monica. „Ik ben zoo
druk bezig geweest de zaak op gang te krijgen,
dat ik geen oogenblik tijd heb gehad. Bovendien,
waarom zou ik u komen opzoeken? Ik heb u in den
steek gelaten; ik ben zelfzuchtig en berekenend,
en
Hij viel haar in de rede. „Hoe gaan de zaken
Druk
„Gelukkig wel."
„En verdient u veel geld
„Veel meer dan ik gedacht had."
„Hmmm 1" zei Peter. Hij vroeg zich af, waarom,
als zij zooveel geld verdiende, zij er zoo slecht
uitzag en waarom zij een lunch gebruikte, die
bestond uit een broodje en een glas melk.
„U herinnert u, wat ik u gezegd heb, miss
Felton?" vroeg hij. „Als de zaken slecht gaan,
zou u mij een S. O. S. sturen."
„Maar de zaken gaan prachtig," verzekerde
zij hem. „Ik ga uitstekend vooruit. Ik geloof, dat er
aan dat tafeltje iemand uw aandacht wil trekken."
Peter keek op en zag iemand tegen hem wuiven.
„Excuseer mij even," zei hij. „Er is daar iemand,
dien ik noodzakelijk moet spreken."
Zij knikte. Peter stond op en liep het restaurant
door, maar toen hij na eenige minuten terug kwam,
was Monica verdwenen. Hij keek overal naar haar
rond, liep naar buitep en keek op straat, maar zij
was nergens meer te zien. Toen ging hij weer aan
het tafeltje zitten, in de hoop dat zij terug zou
komen. Maar zij was en bleef weg zoodat hem niets
anders overbleef dan zijn rekening te betalen en
heen te gaan. Juist toen hij opstond, zag hij een
kaartje liggen, hetgeen even onder den rand van
zijn bord uitstak. Er stond op gedrukt
Monica Felton.
Type-Bureau. 23 Langfield Mansions, W.
Peter glimlachte. Hij had tenminste haar adres.
Het kaartje omkeerend bleef hij een oogenblik
later als versuft staren op hetgeen hij daar las
Er was met potlood op gekrabbeld in onduidelijke
letters
S. O. S. N. U. M.
Tien minuten later stond Peter op het portaal
van Monica's flat en staarde naar de deur. Zij scheen
uit te zijn, want er hing een groot hangslot op de
deur. Als hij haar wilde zien, zou hij moeten wachten
tot zij terug was.
Hij had zoo ongeveer tien minuten op en neer
geloopen, toen hij zijn naam hoorde roepén.
„Mr. Cowley 1" Ofschoon hij naar alle kanten
rondkeek, zag hij niemand, tot hij plotseling be
merkte, dat de klep van de brievenbus bewoog.
„Miss Felton," riep hij. „Wat moet dat betee-
kenen
„Ik Ben opgesloten. Ik begrijp niet, wat er
gebeurd is."
„Er zit aan den buitenkant een hangslot op de
deur," zei Peter. „Wie heeft den sleutel
„Dat weet ik niet," zei Monica. „Kunt u de
deur niet openmaken
Nadat Peter's pogingen daartoe op niets waren
uitgeloopen, zei hij „Maak het slot aan den bin
nenkant vrij en ga opzij. Ik zal die deur forceeren."
Peter wachtte, tot zij hem toeriep, dat zijn
instructies waren opgevolgd, en even later vloog
de deur met een geweldig gekraak open.
Peter liep de hall binnen. „Wat moet dat alle
maal beteekenen, miss Felton vroeg hij.
Monica glimlachte. „Ik denk wel, dat ik het
weet," zei zij. „Kom binnen, dan zal ik het u ver
tellen. Waarschijnlijk heeft een bovenbuurtje
van mij, Joyce, die grap uitgehaald. Zij doet altijd
dergelijk soort dingen. Het kan niemand anders
geweest zijn. Maar wat zal de huiseigenaar zeggen,
nu de deur beschadigd is
De woorden waren nauwelijks uit haar mond,
of in de deuropening van de zitkamer, die zij
inmiddels waren binnen getreden, verscheen een
man, die Monica aanstaarde.
J „Dus u bent miss Felton," zei hij. „Wel, ik zal
onmiddellijk een aanklacht tegen u indienen voor
schadevergoeding, tenzij u inmiddellijk betaalt."
„Mr. Grainger," riep Monica uit. „Dus u heeft
die deur gesloten
„Ja, en daar had ik volkomen het recht toe,"
zei de man. „Ik heb driemaal gebeld en geen gehoor
gekregen en daar ik u gewaarschuwd had, dat u
de huur moest betalen, of de flat voor 12 uur ver
laten, was ik gerechtigd om te voorkomen, dat u
er weer zou binnenkomen. Nu er echter een- mis
verstand blijkt te zijn, ben ik bereid u tot morgen
ochtend den tijd te laten." En hiermede liep hij
de kamer uit.
Peter wendde zich tot Monica.
„Bent u achter met uw huur En ik-dacht, dat
de zaken zoo prachtig gingen
„Dat moest ik u wel vertellen," zei Monica.
„Als ik u de waarheid verteld had, namelijk dat
er niets van terecht was gekomen en dat ik zoo
goed als niets meer bezit, dan zou u er op gestaan
hebben, mij te helpen."
„Maar ik dacht, dat u zelf wat geld had
„Dat had ik ook, mr. Cowley."
„Maar dat heeft u toch zeker nog niet allemaal
uitgegeven
Plotseling kreeg hij in een hoek van de kamer een
paar groote pakken in bruin papier in het oog.
Hij liep er heen en zag op het adres het hoofd
Cowley Safety Razor Company, en daaronder het
adres „Marshall Co. Long Lane, London E.C."
„Hoe komen die hier?" vroeg hij.
Monica haalde de schouders op. „Ik heb ze
hierheen gehaald."
Een oogenblik keek Peter haar nadenkend aan,
liep toen op haar af en legde haar de handen op de
schouders.
„Miss Felton," zei hij. „Er bestaat geen Marshall
Co. Waarom heeft u op die manier mijn scheer
messen gekocht
„Om u te helpen. U zat in de benauwdheid
en hield mij alleen maar aan uit medelijden. En
toen ben ik dat type-bureau begonnen en heb door
wat met een firmanaam bedrukt papier u geld
verschaft op de eenige manier, die ik wist, dat u
het aan zou nemen. Heeft het geholpen
„Geweldig. En ik ben u zeer dankbaar. Ik kan het
nu uitzingen, tot de groote orders binnenkomen,
en u zult iedere penny terug hebben." Hij zweeg
even en keek haar glimlachend aan. „Monica,
ik heb het je ai zoo lang willen zeggen. Ik wil je
trouwen. Wil jij ook
Zij keek op en glimlachte. „Neem mij mee naar
het kantoor," zei zij, „dan zal ik er onderweg over
denken en u daar antwoorden."
En toen zij op het kantoor aangekomen waren,
In Winterswijk heeft iemand een flets
geconstrueerd met twee paar trapperseen
voor de voeten en een voor de handen.
Het laatste doet tevens dienst als stuur.
zei zij„Neem nu even de enveloppe uit de safe
en lees den brief."
Peter gehoorzaamde en zijn verbaasde oogen
lazen
„Lieve Peter,
Ik heb je even lief als jij mij, en zelfs als je geen
cent in de wereld bezit, zal ik je trouwen, als je
het mij vraagt. Monica."
„Monica 1" riep Peter. „Wist je het dan
„Ik heb 't al dien tijd geweten, Peter, dat je mij
niet vragen wilde, omdat je geen geld had. En
omdat ik mettertijd wilde aantoonen, dat ik je
niet nam alleen omdat je geld verdiend had, gaf
ik je dien brief in bewaring."
Peter sloot haar in zijn armen. „Maar je bood
schap dan vroeg hij.
„Boodschap
„Dit vond ik op het restauranttafeltje." Hij
haalde het kaartje uit zijn zak. S. O. S. N. U. M.
„Zoogauw ik dat vond, ging ik regelrecht naar je
flat."
„Maar dat beteekent het niet," zei Monica glim
lachend. Zij nam het kaartje, draaide het om en
legde het toen weer op tafel. ,,-Kijk eens, nu staat
er W. N. U. S. O. S. en dat beteekentWoens
dag National Union, S. O. S. d.w.z. dat ik een tip
kreeg van Joyce, die een vriend heeft in de paar-
denbeweging, om Woensdag bij de National
Union-rennen iets op S. O. S. te zetten. Achteraf
vond ik het toch te gek, om als uiterste middel op
die manier aan geld te komen. Het kaartje liet ik
toevallig op tafel liggen, toen ik probeerde je te
ontsnappen, en jij dacht, dat het een vraag om
hulp was. Enfin, het is een goede weddenschap
geweest."
„Hoe dat vroeg Peter.
„Omdat ik den grooten prijs gewonnen heb.
jou 1" gaf Monica met schitterende oogen ten
antwoord.
