No. 40
VRIJDAG 2 MAART 1934
1311
„Maar ze honden u gevangen, nietwaar?" glimlachte hij. „Wat dunkt u
van een diner? Met een flesch champagne? Daarna heb ik u misschien wel
een zakelijk voorstel te doen."
„Ik heb n-nog nooit een flesch champagne gezien."
Tegen den tijd dat 't diner was afgeloopen, was de heer Carruth overtuigd
dat er een fortuin in Fay's gezicht lag, of hij was niet waard directeur te zijn
van de Vereenigde Engelsche filmmaatschappijen. Voor het diner was afgeloo
pen, had hij zich even verontschuldigd en was weggegaan om zijn productie-
eider op te bellen. Ongelukkigerwijze had hij echter een avondblad op tafel
laten liggen, waarin een klein stukje stond, dat Fay's aandacht trok.
Toen zij hem tien minuten later, op zijn verzoek, vergezelde naar zijn
bureau, vonden zij daar reeds den productieleider, die haar werd voorgesteld
als de heer Fadden. De heer Fadden boog, draaide een licht op, verzocht Fay
zich om te draaien, nog eens, een ander licht ging op, de productieleider keek
critisch, schreef toen achter Fay's rug een paar woorden op, en wierp het
briefje naar Carruth.
„Juffrouw Bash," zei Carruth daarna zakelijk, „als u uw pleegouders kunt
bewegen om toestemming te geven, kan ik u een baantje bij onze maatschappij
aanbieden. Natuurlijk is u een beginner, en kunt u eerst niet veel verdienen."
Hij noemde een bedrag, dat Fay den adem benam. Maar slechts voor
een oogenblik.
„U meent u het? Dan kom ik m-morgen."
Carruth glimlachte. „Natuurlijk."
Toen Fay thuis kwam, waren de Fordsons nog uit. Zij waren nog niet
beneden, toen Fay den volgenden morgen vroeg de deur uitging, en den bus
naar Londen nam. Het was nauwelijks negen uur, toen zij in het Savoy-hotel
toegang verzocht tot den heer Storck.
„Ben je gek vroeg deze groote man, die aan het ontbijt zat, zijn secre-
ratis. „De eerste de beste vreemde...."
De jongeman grinnikte. „Pardon, mijnheer, ik geloof dat zij uw volgende
ster is." Hij voegde er een korte beschrijving aan toe van Fay's voorkomen.
„Nou, laat dan maar binnen komen."
Mijnheer Storck was veel gewend, maar wat hij nu de kamer zag binnen
komen, benam hem even den adem. Een hemelsche verschijning, die door
da Vinei geschilderd had kunnen worden. Hemelsch Neen, toch niet. Hij
kon het niet goed plaatsen. Fay's stem trilde heel even, toen zij den film
magnaat van Los Angelos het doel van haar komst verklaarde. In de courant
van Carruth had zij gelezen dat hij in Londen was. En was de heer Storck
van Los Angelos niet tienmaal meer dan de heer Carruth van Londen
De filmmagnaat trok aan z'n sigaret. Drommels nog toe naar zoo'n gezicht
had hij jaren kunnen zoeken. Hij was geen expert, als dit een mislukking was
Hij drukte op een bel.
Vraag den productieleider even bij mij te komen. Hm Carruth zei u
Ja, die heeft een gezond oordeel."
Het onderzoek door den productieleider was maar kort. Hij keek zijn chef
op een bepaalde wijze aan. Deze stak een nieuwe sigaret op.
„All right. Als u bereid is, mee te gaan naar Hollywood, wil ik 'n kans met
u wagen ik bied u voorloopig.Het was tweemaal het salaris van Carruth.
„D-dan geloof ik niet, dat ik den heer Carruth nog verder lastig hoef te
vallen, zei Fay.
Fay was negentien toen zij haar eerste film maakte en een kwart millioen
dollar verdiende voor den heer Storck. Maar dat was, vóór zijn diep beklagens
waardige experts de juiste spreekfilm-technische oplossing hadden gevonden
voor haar licht stotteren. Toen dat eenmaal was geschied, was men absoluut
klaar Af en toe een film maken. De wereld, zooals Storck zei, van Sydney
Inn ei i?' Va" NeW Y°rk t0t Pekin6' verlangde naar Fay en niemand
anders. Slechts een heel enkele zag. door de rollen der onschuld, haar verfijnde
geraffineerdheid. Ondanks een luxe-leven, waarvan zelfs Los Angelos verstomd
stond was zij schatrijk, toen zij op 24-jarigen leeftijd weer naar Londen kwam.
ben dag na haar aankomst gaf zij een particulier detective-bureau opdracht,
e verblijfplaats op te sporen van Teddy Smith. Nog twee dagen later belde
net o ure au haar op. Hij was bacterioloog, woonde in Londen, maar was op het
oogenblik voor een korte vacantie in een klein huis aan het einde van de Ferry-
laan bij Huntingdon, aan de Theems.
„Is hij dan geen d-dokter vroeg zij.
„Jawel hij is dokter, maar hij experimenteert veel in bacteriologie
h h, f- haar hand °P den hoorn- -Wat 's e-experimenteeren in
b-bacteriologie vroeg zij haar secretaresse.
De secretaresse legde uit. Fay nam haar hand weg van de telefoon
„D-aank u. N-neen, nee verder niets."
Dienzelfden namiddag liet Fay zich naar Huntingdon rijden.
x hhHc hi'd den hee,en daS geregend een druilerige, miezerige regen. Maar
Teddy Smith vond dat wel goed. Nu had hij geen bekoring, om de vrije natuur
in te gaan, maar kon hij zich met hartstocht overgeven aan zijn geliefde
rXtdTrn St"d,e-Hfj had vergeten het middagmaal te eten, dat een vrouw
uit het dorp voor hem had klaargemaakt. Hinderde niet. Dat zou zij pas morgen
bemerken als zij terugkwam om zijn bed op te maken. Hij zou straks een paar
Dr HoughUn." idde'S k°" hU dat ^eressante artikel lezen'van
Maar voor de fietsrijdster, die van Huntingdon naar dit afgelegen plekie
óan hete?indeWdS f aVOnd' Zi'Was ^n fen S e
aan net tuide der laan haar zei, dat ze haar doel had bereikt. Ze stapte af
Suizend fiep de bTndïeg""' daar"a d°°r haar V°°rband:
Gratis variété-voorstelling in Berlijn
Den jongeman, die 0|> haar kloppen de deur opende, zou zij uit duizenden
herkend hebben. Groot, grijze oogen, een beetje slordig gekleed. Hij keek haar
vragend aan.
„Ik b-ben bang dat ik verdwaald ben, en mijn b-band is lek. Ik m-moet
naar Huntingdon."
Hij veegde het haar van zijn voorhoofd. Vervelend. Maar zij droop van den
regen. Hij moest haar wel helpen, bedacht hij.
„We zullen de fiets in de keuken brengen," zei hij, „en probeeren den
band te repareeren." Zij had materiaal in haar taschje gespannen keek zij
naar zijn handige vingers. Een paar maal keek hij haar eenigszins bevreemdend
aan. Er was iets bekends aan haar. Hij was nu gereed, en legde haar den
terugweg uit. Haar oogen dwaalden van de keuken in de kamer daar achter.
„Wat een aardig klein huisje."
,,'t Is rustig," zei hij, „dat is een groot voordeel."
„Wat is d-dat vroeg zij.
„Een microscoop."
Fay staarde er naar. Het oogenblik was gekomen. „Ik heb nog n-nooit
een microscoop gezien."
Met een ruk keerde hij zich om. -„Jij bent Fay Bash."
„En jij bent T-Teddy," zei ze, „nietwaar Stel je voor, na zooveel jaren."
Hij trok haar onder de lamp. „Ik had je moeten herkennen," zei hij Je
bent niets veranderd. En heb je dat schele oog nog?" Fay liet het hem onder
zoeken. „En wat heb je met jezelf gedaan al die jaren
Voor het eerst misschien in haar leven wist Fay niet wat zij moest zéggen.
„W-wat ik gedaan heb Tenslotte vertelde ze hem, dat ze in Amerika voor
een paar fotografen had gewerkt.
„Ben je getrouwd vroeg hij.
„N-nog niet
„Ga je trouwen
„D-dat weet ik niet."
„Nu, ik wel. Weet je nog wat ik eens zei?"
„Ik weet n-nog wel wat je deed," zei Fay ernstig. Hij nam haar bij de hand.
„Dan weet je ook nog wel, wat ik zei. Weet je ik geloof, dat je wist
wie ik was. Dat je hier met opzet bent gekomen. Ik geloof dat je nog een even
groote leugenaarster bent als vroeger."
Fay argumenteerde nooitdus zei ze niets.
„Maar ik verdien nu 7000 gulden per jaar." (Fay uitte haar verbazing
over de grootte van het bedrag.) „Daarom schikt het me nu wel, met je te
trouwen." Hij gaf haar een kus, en vond het een prettige sensatie. Hij gaf er
haar nog een dan viel zijn oog op het artikel van Dr. Houghlin.
„Hoor eens hier," zei hij, „ik moet beslist nog even dat artikel lezen.
Jij kon in dien tijd wel een paar eieren bakken."
