fiüü
De verantwoordelijke man.
dingen waren aan een lichaam, dat verwrongen en verscheurd was. Toen kwam
de herinnering.
„Joe?" vroeg hij.
„Met den brancard naar 't ziekenhuis gebracht," zei Hillman. „Hij zal 't
er wel weer ophalen, denk ik een paar ribben gebroken en een gat in zijn
hoofdHij keek rond. „Hij heeft eerst een klap gehad. En ik moet weten
van wien
Hij bleef Anton strak aankijken, en Anton kromp terug voor dien beschul-
digenden blik. Ook Patsy keek naar Anton, en Anton kwam naast hem staan.
Hij boog zich over hem heen en zei
„Vertel jij 't maar, je hebt 't gezien ik wist niet, wat ik deed. Ze zullen
me in de gevangenis gooien da's niet meer dan billijk, ik heb 't verdiend."
„Kun je praten, Patsy?" vroeg Hillman.
„Ik vraag geen pardon," zei Anton, nog met dezelfde heesche fluisterstem.
„Ik ben gek geweest. Voor mezelf kan 't me niet schelen. Mijn vrouw mijn
twee kinderen ze zullen niet begrijpen, waarom ik hun geen geld stuur met
Kerstmis.... Maar dat kan nu eenmaal niet anders. Vertel 't hem maar."
Patsy deed zijn oogen open. Hillman zei
„Spreek op, Patsy.Nee, 't is beter, dat één van de jongens voor tolk
speelt. Ignatz, vraag jij aan Patsy, wie Joe Oulgash geslagen heeft. Ik geloof
dat ik 't weet. Anton trekt een veel te raar gezicht. Maar ik kan geen politie
roepen, zoolang ik 't niet zeker weet. Vraag 't hem, Ignatz."
Ignatz stelde de vraag. Patsy dacht droomerig na.
„Ik stond in den wagen...." begon hij.
Toen zweeg hij. Hij dacht aan Joe's kinderen aan Annie Mary. Die
liepen hun Kerstmis niet mis Hoefde hij niet bang voor te zijn.
Maar hoe moest 't met de vrouw en kinderen van Anton, ginds in hoe
heette 't ook weer Svent-Ivan Als Anton de gevangenis in ging, <vas er
in dat ééne huis, daar in de verte, geen Kerstmis. Zij waren in ieder geval
onschuldig
„Vooruit, Ignatz 1" beval Hillman. „Hij moet spreken."
„Ik zal spreken," zei Patsy vastbesloten. Anton is 't niet geweest
ik was 't ik heb 't niet met opzet gedaan ik zwaaide met mijn koevoet
ik had er geen slag van ik keek niet uitik raakte Joe 't spijt me geweldig
't kost me misschien mijn baantje ook goed 't is nu eenmaal zooik heb Joe
niets willen doen 't was een ongeluk."
„Joe is bij geweest," zei Hillman, „een minuut zoowat. Hij zei, dat hij
't niet gezien had, maar hij dacht, dat 't Anton was. Hij had Anton een klap
gegeven
Het werd vertaald, en Patsy lachte, ofschoon zijn lach bijna een gekreun
van pijn was. „Zeg hem, dat Anton half uit gekheid geslagen had dat betee-
kende niets. Joe heef^'t niet gezien Anton heeft 't ook niet gezien 't was
donker. Maar ik ik weet 't Ik heb 't gedaan bij ongeluk."
Misschien was het pure koorts-fantasie, maar op dat oogenblik meende
hij op zijn wang iets lichts en teeders te voelen iets als een schim van een
kus van een kind een kind ver weg, ergens in een dorpje in Polen.
No. 42
getrokken werden.
Maar het lichaam,
dat vastgezogen zat
in het erts, weer
stond al zijn pogin
gen.
Hijgend, versla
gen gaf hij het op.
Hij begreep, dat hij
Joe er zóó niet uit
kreeg, zoolang al dat
erts hem omkneld
hield. Niets zelfs
geen kraan kreeg
'n man daaruit, zon
der hem in tweeën
te scheuren.
„Ik geloof nooit,
dat 't gaat, Patsy 1"
riep Hillman. „Je
hebt gedaan wat te
doen was. Kom maar
liever boven."
„Merci 1" riep
Patsy.
Er was een her
innering voor zijn
oogen gekomen
Joe's vrouw, Mary,
de twee kinderen
de knappe blonde
Annie Die vier
konden Joe niet
missen
„Wacht 1" riep
hij in 't Poolsch. „Ik
weet wat. Gooi de
luiken van den bak
open I Laat 't erts er
van onderen uit 1"
„Wat zegt hij vroeg Hillman. Toen het vertaald was, antwoordde hij
^Nee 1 Dan stikt hij zeker als hij nog niet dood is. Hij blijft in 't luik'
steken, 't Is te klein."
Patsy kende genoeg Engelsch, om het te begrijpen. Hij riep terug
„Doe wat ik zeg Open 't luik. Laat 't erts wegloopen. Ik houd hem wel."
,,'t Is één kans op de millioen," verklaarde Hillman. „Als 't Patsy niet
was." Enfin, ik zal 't probeeren 1 Ga beneden zeggen, dat ze 't luik van bak
nummer drie opengooien. Hou je taai, Patsy 1"
Patsy zette zich schrap achter Joe, plat op het erts liggend, met zijn stevige
armen onder Joe's oksels gehaakt.
Toen kraakte er iets heel in de diepte. Er kwam een ruk.... het erts
stroomde weg, en het sleepte Joe mee, zooals een rivier gedaan zou hebben.
Patsy zette de tanden op elkaar. Hij voelde alles om zich heen wegglijden
maar Joe mocht niet meeglijden.
Het touw scheen Patsy diep in het vleesch te snijden onder die spanning,
tot het zijn longen dichtbond als met ijzer. Hij kon geen adem halen. Maar
nog hield hij vast. Zijn armen waren doof hij had een gevoel, alsof ze op breken
stonden.
Er ging een snerpende pijn door, tot zijn schouders toe zijn hart sloeg
als een voorhamer vreemde gekleurde lichtjes kwamen voor zijn oogen
dansen en deden hem denken aan de kaarsjes op 'n Kerstboom. Wat moest
dat allemaal? De kinderen van Joe Gulgash de blonde Annie Mary
hij moest volhouden.
Maar hoe kón hij volhouden Hij wrong in tweeën vleesch en bloed kon
den die spanning niet weerstaan. Hij voelde het bloed uit zijn neusgaten spui
ten. Hij kon dat slappe lichaam beter loslaten laten schieten
Toen zag hij weer de blondharige, blauwoogige Annie zij scheen hem met
een lach van vertrouwen in de oogen te kijken. Zij scheen te zeggen „Houd
vast 1"
En, hoewel hij de bewusteloosheid nabij was, hoewel het niet veel meer
was dan 'n wazige droom van doodstrijd, dien hij doormaaktezijn handen
hielden vast, trokken aan het machtelooze gewicht, dat naar beneden getrok
ken werd
Toen voelde hij plotseling de trekking minderen. Joe kwam omhoog
het erts suisde neer in de bakken, maar Joe kwam er geleidelijk uit los.
Met een laatsten wilden ruk kreeg Patsy Joe vrij uit het stroomende erts.
Toen, met moeilijke stem, riep hij naar boven
„Luik dicht 1 Ik heb hem
Toen de spanning van het touw afnam, ophield, viel hij voorover, met
den man, dien hij levend of dood gered had van den ondergang in die
lawine van erts. Het laatste, dat hij zich herinnerde, was het gezicht van Annie.
Hij deed zijn oogen weer open in het kantoortje van den opzichter. Hij
lag op een ruwe houten bank een groep mannen stond om hem heen.
„Mijn armen...." mompelde Patsy. Ze voelden aan alsof het doode
