EEN WEEZEN-HUWELIJK
1436'
VRIJDAG 30 MAART 1934
No. 44
Als je vriend, Sally, vraag ik je, geen Vindixauto te DOO/"? B.
koopen."
„Maar ik wil juist een Vindix hebben," hield
Sally aan. „Vader zei altijd, dat het de beste auto was, die ooit
werd gemaakt."
„Beste kind, luister nu eens even. De Vindix is een conservatieve
maatschappij. Nieuwe onderdeelen zijn alleen aan de fabriek te krijgen. Dat
was vroeger algemeen zoo bij autofabrieken. Tegenwoordig zijn bij handelaars
alle ondèrdeelen te krijgen, maar de Vindix is niet met haar tijd mee
gegaan. Wees nu verstandig, Sally, neem geen Vindix, maar laat mij je een
goeden Amerikaanschen wagen koopen."
„Zoo een als de Kamco Six, zeker?"
„Dat is ongetwijfeld de beste."
„Omdat jij de directeur van die fabriek bent, natuurlijk."
Dit gesprek werd gevoerd tusschen Sally Sherwood, de tweeëntwintig
jaar lang verwende dochter van den pas overleden John Sherwood, en Carson
Kerry, een familievriend, die zich min of meer tot beschermer had opgeworpen
ongevraagd van Sally. Elke vrouwenkenner weet natuurlijk wat het resul
taat van dit gesprek was. Den volgenden dag had zij den eenigen Vindixauto
gekocht, die nog in de stad te krijgen was. Waarom ben je anders rijk en
verwend Wat verbeeldde Carson zich bovendien wel Hij gedroeg zich bijna
als haar man met zijn gecommandeer. En Sally wenschte hem heelemaal niet
voor echtgenoot. Daar had ze minstens honderd redenen voor, en elk daarvan
was stuk voor stuk steekhoudend. f
Het valt niet te ontkennen, dat Sally sterk de aandacht trok, toen zij
voor het eerst met haar nieuwen two-seater uitreed. Dat lag gedeeltelijk aan
den glinsterenden wagen, gedeeltelijk aan Sally zelf. Want dat Sally een knap
meisje was, is beslist te weinig gezegd. Maar flirten deed ze nooit. De jongeman,
die een meer dan ouden auto bestuurde, was zich dan ook niet bewust van 'n
bijzondere gunst, toen zij hem een vriendelijk glimlachje schonk. Monte Barr,
zoo heette de jongeman, was op het oogenblik niet meer dan chef van een
garage in Los Angeles, maar hij had goede hoop, binnenkort vertegenwoordiger
van een goede fabriek te worden. Den volgenden keer, een maand later, dat hij
Sally weer passeerde, begreep hij, waarom zij geglimlacht had. 't Was, omdat
zijn eigen antieke Vindix een achterneefje was van haar schitterenden two-
seater. Hij had nog geen andere van dit merk in Los Angeles gezien. U weet,
hoe het gaat als je b.v. een landsman in Siberië ontmoet. Al heb je elkander
vroeger nooit gezien, toch doe je vriendschappelijk. Dus wuifde hij nu terug,
en lachte. Het valt niet te ontkennen, dat Monte een prettigen lach had. Dat
hij haar een week daarop weer trof, was niet zoo vreemd, wanneer u bedenkt,
dat hij iederen dag, gedurende zijn toeren door de stad, uitzag naar een glin
sterende Vindix.
Ze stond aan de overzijde van de straat, had de motorkap opgeslagen
en stond in het inwendige te turen, alsof ze er verstand van had. Het kwam
Monte voor, dat hij volkomen gerechtigd was naar haar toe te gaan. Het lag
in de lijn van zijn bedrijf. Hij kon haar mogelijk als klant voor zijn firma
krijgen, nietwaar
„Misschien kan ik u helpen veronderstelde hij schuw. Zij herkende hem,
nog vóór zij z'n wagen geïdentificeerd had.
„O, als u zoo goed wilt zijn." Aan zijn bekwaamheid twijfelde zij blijkbaar
geen, moment. „Een Vindix is nogal gecompliceerd, vindt u niet?" waagde
Sally haar -technische kennis.
.Eenigszins," gaf hij toe, „maar het is dan ook een uitstekend merk.
Juist, dat heb ik ook altijd beweerd," viel Sally bij. Monte was het
volkomen met haar eens, wat betreft de uitstekende kwaliteiten van de Vindix.
Hij keek bewonderend naar de lijnen van den nieuwen auto. „Wat een pracht-
wagen."
„Wilt u hem eens rijden Om te probeeren
„Heel graag."
„Ik rij altijd zelf, maar ik weet dat de eigenaar van een andere Vindix
er verstand van heeft, hoe hij den wagen behandelen moet."
Zij had gelijk. De nieuwe Vindix was nog nooit zoo kundig behandeld als
toen Monte achter het stuur zat. Sally was verrukt over zijn rijden. Van hem
kon ze nog wat leeren, gaf ze toe. Toen zij tenslotte weer stopten naast zijn
eigen ouden wagen, waren ze vrienden geworden. Sally was overtuigd een
motortoovenaar ontmoet te hebben, en Monte ja, dat valt niet in een paar
woorden te zeggen.
Ten slotte nam Sally adres en telefoonnummer op van de garage, waar nij
werkte, ik ben overtuigd, dat u graag aan mijn Vindix zou werken, wanneer
er iets aan mocht haperen. Tusschen Vindixbezitters bestaat een soort familie
verwantschap, vindt u ook niet
„Zelfs met een garagemonteur
„Natuurlijk. Zooveel te beter zelfs."
Natuurlijk zei ze maar wat. Maar Monte voelde zich toch gelukkig. Het
is een feit, dat Sally een democratisch meisje was. Te democratisch zelfs,
had Carson Kerry Haar dikwijls afkeurend verteld. Maar aan wat
Carson zei, had Sally maling. Wat had hij altijd zoo verwaand te doen
met zijn Kamco Six?
Zij sprak Carron dien zelfden avond. Het werd natuurlijk weer een twist
gesprek. Met blijkbaar genoegen vertelde hij haar, dat de Vindixmaatschappij
over den kop was. „Daar sta je nou met je auto wat
„Nu, dan ben ik blij," zei Sally liefjes, „dat ik er nog een heb kunnen
koopen, terwijl ze verkrijgbaar waren."
ij d rs „Die blijdschap zul je wel verliezen, als je voor je
wees nieuwe onderdeelen noodig hebt."
„Een wees
„Ja. Zoo noem je een motor van een merk, dat niet meer bestaat."
";0 ja? Gelukkig dus maar, dat dc Vindix een auto is, die nooit verslijt."
Carson wierp zijn armen wanhopig omhoog. „Ze verslijten allemaal."
„Ik veronderstel, dat je overtuiging gebaseerd is op wat met de Kamco
Six gebeurt. Maar de Vindix
Carson liep kwaad weg.
De week daarop had Sally gelegenheid aan Carson's woorden te denken.
Ze werd aangereden door een zwaren vrachtwagen. Geen persoonlijke ongeluk
ken ofschoon het resultaat overigens droevig genoeg was een gebroken
rechter vooras en een totaal verbogen spatbord. Sally dacht werkelijk aan
Carson's opmerkingen ze had kunnen huilen. Maar in plaats daarvan telefo
neerde ze naar de garage, waar Monte Barr werkte. Hij was er in tien minuten.
In enkele uren had hij de gebroken as vervangen door een uit zijn eigen wagen,
en had hij het verwrongen spatbord met een rubberhamer zóó mooi glad
gehamerd, dat de beschadiging nauwelijks meer te zien was. De bewondering,
welke Sally voor zijn technische bekwaamheden liet blijken, was den jongeman
feitelijk al voldoende betaling. Maar hij begreep, dat de verhouding eenigszins
scheef zou worden, indien hij geen rekening presenteerde. Sally betaalde die,
zonder er een fooi bij te voegen, waarmee ze bewees, te weten, dat het hier
een delicate kwestie was.
„Maar hoe krijgt u nu een nieuwe as voor uw eigen wagen informeerde
ze nog.
„Ik vind er wel een," verzekerde hij „dat is het voordeel als je zelf in
het vak bent."
Ze liet hem beloven met zijn wagen bij haar te komen, zoodra die gerepa
reerd was. Het gevolg hiervan was, dat Monte koortsachtig aan het werk
toog. Een nieuwe as vinden was uitgesloten, dat wist Monte maar al te goed.
Maar het gelukte hem een heel nieuw voorstel op te scharrelen, dat bijna de
zelfde afmetingen had. Op ingenieuze wijze wist hij het aan zijn wagentje te
monteeren. De gedemonteerde deelen bewaarde hij voorzichtigheidshalve.
Toen hij met zijn vrijwel verfloos antiekje vóór reed aan het Ambassadeurs-
Hotel, waar Sally logeerde, inspecteerde zij het zorgvuldig, zonder natuurlijk
te bespeuren wat hij gedaan had.
„O, maar 't is een genie," zei ze op een toon, dat Monte zijn hart in zijn
keel voelde bonzen.
„Ik zou wel eens graag een toertje in uw wagen willen maken." Meteen
ging zij zitten naast zijn chauffeursplaats. Ze had kunnen uitgaan met Carson
Kerry, die in 't hotel op 'r wachtte, maar waarschijnlijk dacht ze daar niet aan.
Monte keek haar ongeloovig aan.
„Een toertje in mijn wagen
„Zeker, 't ls toch een Vindix, nietwaar?"
Wat zullen wij den lezer vertellen van dat autotochtje Monte was een
praktische jongeman, die zijn plaats kende, en wist, dat. hij bij zoo'n meisje
geen hoop mocht koesteren. Maar tochEn Sally Laten wij u voorloopig
zeggen, dat Sally een meisje was, dat haar bewondering plaatste, waar zij
dat van pas vond. In elk geval, zonder dat ze het elkander vertelden, vonden
ze het beiden een heerlijken rit.
Den volgenden dag ontstond, voor den zooveelsten keer, een heftige
woordenwisseling tusschen Sally en Carson Kerry. Sally's tante, haar eenige
bloedverwante, ging trouwen in St. Louis. Ze had graag, dat Sally daar bij
was. Carson stelde voor, dat zij er per auto zouden heen gaan. Zijn zuster
zou mee gaan als chaperon, „tenzij," ging hij door, „wij zouden trouwen vóór
het vertrek."
Sally negeerde de laatste opmerking. „Ik wil wel gaan," zei ze,
„maar in mijn eigen wagen. Jij en je zuster gaan in jouw auto. Ik rijd een paar
mijl voor jullie uit, en wacht wel op jullie in de plaatsen, waar we overnachten.
Die uitdrukking „wachten op jullie" deed de deur dicht. Carson sprong op
of hij gestoken werd. „Die prulwagen van jou is goed op asphalt, maar niet
op ruwe buitenwegen. Dan heb je een Kamco Six noodig, sterk als een loco
motief.
„Ik ken je advertenties wel," interrumpeerde Sally droog; „maar die
geloof je immers zelf niet."
„Goed," viel Carson woest uit, „ga jij in je eigen koffiemolen; ik zal een
flinken kabel meenemen om 't prul te sleepen als het niet verder kan." Indien
Carson dat woord „sleepen" niet gebruikt had, zou Sally misschien haar be
zinning bewaard hebben. Maar nu werd ze zoo woest, dat een meer dan heftige
woordenwisseling ontstond, eindigend met een weddensciiap, waar ze, toen
ze kalmer was geworden, bitter spijt van had, n.l. dat zij Carson zou trouwen,
óók in St. Louis, indien de Vindix niet op eigen krachten daar tijdig arriveerde
voor het huwelijk van haar tante. Dat was over drie weken.
„Ik zal een chauffeur voor je zoeken," bood Carson aan.
„Dank je, ik zoek mijn eigen chauffeur," gaf Sally terug, met een hardheid,
die niet aardig stond voor een bijna verloofd meisje. Natuurlijk ging ze direct
naar Monte Barr. „Alsjeblieft, Monte" zij noemde hem zoo sedert het
gemeenschappelijke autotochtje „alsjeblieft, doe het. Als je het niet doet,
zal ik een man moeten trouwen, waar ik niet van houd. Want ik kom nooit
terug op mijn woord, en Carson weet dat."
Monte beloofde haar te zullen rijden, al kon hij slecht in de zaak gemist
worden. Toen Carson haar er naar vroeg, vertelde Sally, dat ze een chauffeur
gehuurd had, maar ze vertelde er niet bij, dat het iemand was, dien zij reeds
kende. Het leek haar toch beter, dat er niet bij te zeggen.
