No. 44
VRIJDAG 30 MAART 1934
toch eenig in haar ervaringen. Dergelijke woorden had ze nog nooit gehoord
van iemand, wiens gezicht was besmeurd met vet en olie en wiens oogen om
geven waren door een ring van gedroogde modder. Maar ze werd er meer door
getroffen, dan vroeger ooit het geval was geweest. Zij nam zijn hand.
„Als.oh, ik woukom, laten we gaan I"
Monte aarzelde. ,,lk blijf liever bij den auto. Misschien komt er wel iemand
langs, die me naar St. Louis wil sleepen."
„Ik zal even in Carson's achterbak kijken," had Sally een idee, „misschien
is daar wel een kabel in. Dan kunnen we de Vindix met zijn auto sleepen."
Zij tilde het deksel van den achterbak op, stond toen een oogenblik
sprakeloos.
„Wat is er
„Kom hier- Kijk!" In den achterbak lagen Monte's koffers en pak
ketten 1
Zij werkten als bezetenen, den halven nacht door; Sally zwoegde mee met
al haar krachten. De rest van den nacht brachten zij half slapend door. In
den vroegen morgen reden twee menschen naar St. Louis, zóó gelukkig, maar
ook zóó vuil, als men ze maar zelden op dien grooten verkeersweg ge
zien had.
De trouwpartij zou juist beginnen, toen zij aankwamen, maar bij de
aankomst van twee zóó door en door vuile gasten, werd zij oogenblikkelijk
stopgezet.
„Maar, Sally, wat is er met jou gebeurd verlangde Carson te weten.
„De politie heeft den heelen nacht naar je gezocht."
„Mijn vriend en ik hebben juist onze trouwe Vindix binnen St. Louis
gereden. Op eigen kracht 1 Je hebt dus je weddenschap verloren, want we zijn
op tijd voor de trouwpartij. Nu kunnen wij er zelf ook nog een op
zetten."
„Sally 1 Je wilt toch geen monteur trouwen
„Ik zou geen anderen man willen hebben. Hoe moeten we onzen wagen
anders op den weg houden, nu de onderdeelen al schaarscher en schaarscher
worden
Carson Kerry keek Monte aan. „Ik weet zeker, dat mijnheer Barr niet het
soort van man is, die een rijk meisje ten huwelijk vraagt, terwijl hij zelf
arm is."
„U heeft gelijk," hakkelde Monte schorrig.
„Natuurlijk heeft u gelijk, mijnheer Carson Kerry," viel Sally in, met spot-
tenden nadruk „natuurlijk heeft u gelijk. Zooiets komt Monte niet in de
gedachten. Hij zou mij nooit ten huwelijk vragen. Maar je vergeet, dat ik
hèm ten huwelijk kan vragen. Onze twee wees-auto's zijn al zoo door elkaar
gehaspeld, dat het hopeloos zou zijn, ze weer uit elkaar te halen. Wij moeten
dus ook wel samen trouwen, om den besten wagen, die ooit gemaakt werd,
op den weg te kunnen houden. Je weet evengoed ais ik, dat een man, die een
wees-Vindix van Los Angeles naar St. Louis kan rijden, ook geen moeite zal
hebben om kleine levensbezwaren te overwinnen. Daarbij zelfs ingesloten het
hanteeren van een weesmeisje, zooals ik. Monte, mag ik voor altijd je reserve
wiel zijn
Na een half uur had Monte toegestemd.
3d(JL^ck-UiQXh.
Monte antwoordde daar niet op,
maar zijn oogen waren welsprekender
dan woorden. Even later reed de Vindix
weer kalm op eenigen afstand achter de
Kamco Six.
Den volgenden morgen liep Monte
de garage binnen, waar hii de Vindix had
gestald om tot de ontdekking te
komen, dat zijn geheele bagage verdwenen
was. Hij nam maar niet eens de moeite
om de werklieden in de garage ter ver-1
antwoording te roepen. Hij had opge
merkt, wat hem 's avonds tevoren niet
was opgevallen, n.l., dat hij zich in een
garage bevond van de Kamco Six Mij.
Het was maar al te duidelijk, welke rol
Carson hier weer gespeeld had. Op dat
oogenblik was Sally, in Carson's auto,
reeds verscheidene mijlen van de stad
verwijderd, op weg naar St. Louis. Inge
spannen tuurde zij den weg af, of zij ook
de Vindix zag. Carson had haar verteld,
dat Monte vóór haar vertrokken was.
„Waarschijnlijk vertrokken vóór het
daglicht werd, om zeker te zijn op tijd
aan te komen," merkte Carson op, merk
waardig goed gehumeurd voor iemand,
die midden in den nacht was opgestaan.
Zoo verliep de dag vlug en gelukkig voor
Sally. In den laten namiddag arriveerden
zij aan het huis van haar tante in St.
Louis. Daar werd een domper gezet op
haar vreugde. Monte was nog niet aan
gekomen, ofschoon ze er zeker van was
hem het adres te hebben gegeven. Carson
veronderstelde, dat Monte waarschijnlijk
eerst naar een hotel was gegaan om zich
op te knappen. Sally had haar twijfel
daarover, maar zoo spoedig ze kon ging
zij naar de telefoon, om de voornaamste hotels op te bellen en zich te over
tuigen of Monte daar was.
De telefoon van haar tante bleek defect te zijn.
Sally was nu reeds te opgewonden om zich daardoor te laten weerhouden.
Daarom ging ze meteen de deur uit, naar de dichtstbijzijnde publieke telefoon
cel. Het was een dubbele cel. Eén er van was bezet. Sally stapte in de andere.
Vóór zij de hotellijst had kunnen opzoeken, hoorde zij, door den dunnen schei
dingswand, in de andere cel spreken. Een duidelijk verstaanbaar en zeer inte
ressant gesprek 1
„Hallo Met de Kamco Service? Roep den directeur even aan de
telefoon Hallo ja met Jones Met Kerry Carson Kerry Nee,
luister eens even, Jones. Ik heb een spoedorder. Er is een Vindix two-seater
op den grooten verkeersweg tusschen Jefferson City en St. Louis. Snap je
Nu, die wagen rijdt in deze richting, maar ze mag niet in St. Louis aankomen
begrepen Stuur alle wagens, waar je de beschikking over hebt tractors,
vrachtwagens, personenauto's, enfin, alles wat rijden kan dien kant op,
met instructies om den weg te blokkeeren."
Ademloos luisterde Sally toe. Het had geen nut meer nu nog hotels op te
bellen zij keek haar oneerlijken reisgenoot na, tot deze in de richting van het
huis van haar tante verdwenen was. Daarna liep ze vlug de cel uit, regelrecht
naar de garage waar Carson's auto gestald was. Ze had haar plan reeds ge
vormd. In een paar minuten zou men haar thuis missen, maar dan was zij
reeds op weg naar Monte. De garagehouder, die haar in gezelschap van Carson
had gezien, had geen bezwaar haar met den auto te laten vertrekken. Met
een meer dan behoorlijke snelheid reed zij terug in de richting, van welke zij
dien dag gekomen was. Zij vond de Vindix terzijde van den weg. Monte zat
op de treeplank, het hoofd in de handen, ongevoelig voor haar aankomst. De
spatborden van Sally's auto waren totaal verbroken, en de velg van het
linker voorwiel leek meer op een achthoek dan op een cirkel.
„Monte, wat is er gebeurd
Hij was zelfs niet verbaasd haar te zien.
„Velg van het linker voorwiel verbogen. Een vrachtwagen heeft me aan
gereden." Hij maakte een gebaar van absolute wanhoop.
„Kan het gerepareerd worden?"
„Geen kans. Geen tijd meer."
„Maar je hebt toch onderdeelen bij je?"
„Ik hód ze. Alle onderdeelen en gereedschappen zijn vannacht
gestolen."
„O!" De volle beteekenis van deze ramp drong tot Sally door. „Dus
dus we kunnen St. Louis niet halen
„Het spijt me dat ik u teleurgesteld heb. Geen nian mag ooit het meisje
teleurstellen, dat hij...." Verschrikt door wat hij bijna had gezegd, slikte
Monte de rest van zijn woorden in. Sally wachtte tot hij verder zou spreken.
Toen dat niet gebeurde, hielp ze hem „Monte, ben ik dat meisje, voor zoover
je jezelf met dien man bedoelt
„U weet, dat u het bent. Het geeft niets om het te ontkennen. Gisteren
zou ik het hebben moeten doen, omdat ik een arme kerel ben. Maar nu, nu
er toch geen hoop is, is er niets tegen om te zeggen, dat ik, als ik ooit een
ander trouw, dat doe, omdat ik mijn geheugen verloren heb."
Sally was wel eenigszins gewend aan liefdesverklaringen, maar deze was
