J3Ü Rus 's one'n~
No. 44
De gevaren i
loopt met 'n browning van zwaar kaliber in zijn
achterzak.) Jammer genoeg verschillen leven en
film nog al wat.
Hoe is de werkelijkheid
De verslaggever leent zijn scherpzinnigheid van
de politie hij is leelijk, en onhandig tegen jonge
dames, hij is zoo houterig, dat hij niet eens vlug
opzij kan springen voor een steigerend politiepaard,
hij glimlacht tegen zijn hoofdredacteur, van zijn
salaris kan hij zelf nog geen studieboek betalen,
hij belt op als er ergens gevaarlijke opstootjes zijn,
hij schrikt als er een klapperpistool afgaat -
maar hij heeft een reusachtige fantasie. En die
wordt overal gewaardeerd.
Zoo mochten, bijvoorbeeld, de journalisten in
den laatsten oorlog nooit andere gedeelten van het
front bezoeken, dan die, welke hun door de mili
taire overheid ter bezichtiging werden gesteld.
Zij mochten niets berichten of het werd eerst
grondig gecensureerd en op het eigenlijke slagveld
is de overgroote meerderheid van hen nooit
geweest.
De huidige wijze van oorlogvoering maakt een
beschrijving van een veldslag dan ook vrijwel
onmogelijk. Hoogstens kan een journalist, en dan
nog meestal uit de tweede of derde hand, berichten
over hetgeen in een bepaalden sector voorviel.
De oorlogsboeken, die wij bezitten, zijn dan ook
niet afkomstig van journalisten, maar van sol-
VRIJDAG 30 MAART 1934
De Engelsche journalisten Hales en
Lambie werden tijdens den Boerenoor
log in Zuid-Afrika door een patrouille
overvallen en doodgeschoten.
In het algemeen gesproken kan men zeggen, dat
op het oogenblik het journalistenberoep met
gevaarlijk meer is. Wel doen zich nu en dan
omstandigheden voor, waardoor de uitoefening
van het vak van „krantenman" riskant wordt,
doch dit zijn uitzonderingstoestanden - zeker
in ons landje.
Maar in vroeger tijd was dat anders. Toen werd
b.v. een politiek hoofdartikel nog gewaardeerd,
zooals het bedoeld was. Er behoorde moed toe om
partij te kiezen, en wel in die mate, dat een der
bekendste dagbladschrijvers uit het tijdperk der
Fransche Revolutie, Bertin d' Antilly, waarschuwde
„Als wij de lange lijst beschouwen van journalisten,
die om hun overtuiging gedood zijn, dan moet deze
een waarschuwing zijn aan allen, die niet genoeg
kracht en dapperheid bezitten, otn ons vak te kie
zen
De politieke journalist heeft echter niet weinig
aan beteekenis ingeboet in het groote dagblad
bedrijf, waar ook alles gespecialiseerd is, is hij een
onderdeel geworden en wel een van de rustigste.
De reporter is op het oogenblik de man, die nog
wel eens een enkele maal in levensgevaar komt te
verkeeren. Het denkbeeld dat de menschen hebben
van een verslag
gever, die „bij
rrirsn-wgan— den weg" is,
I komt meestal
r overeen met het
op
van jlem
wordt gegeven.
mgmr** dig veel scherp-
Michel Vieuchange
betaalde zijn moed
om de heilige stad
Smara aan de Rio de
Oro binnen te drin
gen. met den dood.
zinniger dan alle politiebeambten te zamen, hij is
de redder van alle belaagde jongedames, hij is
(natuurlijk) knap, beschikt over benijdenswaardige
athletische vaardigheden, overtroeft drie maal per
dag zijn hoogsten chef en niet te vergeten,
verdient hij een salaris, waarvan hij, edelaardig, de
kinderen van zijn zuster nog gemakkelijk kan laten
studeeren. Doorloopend verkeert hij in doodsnood.
Of hij zit bandieten achterna, of de bandieten
hem maar in ieder geval, hij schiet beter (want hij
daten, die werkelijk in de fronthei hebben gestre
den.
Omstreeks 1880 was zulks nog anders. Zekere
Camille Farey, die de „bewegingen" van de Fran
sche troepen in Marokko mocht meemaken, reisde
het werkelijke front af en hij bekocht zijn bericht
geving met den dood. Ook in den Boerenoorlog
vielen meerdere Engelsche journalisten als
slachtoffer van hun beroep, van den plicht, die
hun oplegde „overal met den neus bij te zijn."
Het socialistische tijdschrift ..Cri du Peuple" had naar aanleiding van een moord-affaire de
methoden der Parijsche politie scherp gecritiseerd De zoons van een der politieambtenaren voelden
zich beleedigd, drongen het redactielokaal binnen en verwondden een der redacteuren doodelijk
