No. 45
VRIJDAG 6 APRIL 1934
1461
„Het is werkelijk wel in orde. Ik maak me nooit
ongerust. Hij is.. Haar stem trilde. „Hij komt
zeker gauw terug." Ze ging haar eigen tent binnen
en sloot het voorhangsel achter zich. Een minuut
lang staarden de beide mannen naar het gesloten
tentzeil, gingen toen vermoeid hun eigen tent
binnen. Zelfs de Londenaar zei niets hij had genoeg
ervaring om te weten dat 'n zoeken naar hun tegen
stander op goed geluk in de inktzwarte tropische
duisternis vruchteloos zou zijn. Vóór Broker zich
uitstrekte; zag hij nog dat Hawkins zijn revolver
binnen bereik van zijn hand naast zich legde
de volgende minuut was hij door vermoeidheid in
zwaren slaap gevallen.
Hij ontwaakte plotseling met het bewustzijn dat
een ongewoon geluid hem gewekt had. Luisterend
hief hij zich op de ellebogen omhoog. Daar was het
geluid weer.Door de stilte van den aanbreken-
den morgen hoorde hij doffe hamerslagen. Hij
luisterde nog een paar seconden toen, na een blik
op de zwaar slapende gestalte naast zich, stond hij
voorzichtig op, trok zijn kleeren recht en sloop naar
buiten, in de richting van het geluid. Wie gebruikte
's morgens om vijf uur hamer en spijkers Een ruw,
pas getreden pad leidde door het struikgewas.
Geluidloos volgde Broker dit pad, tot hij bij een
paar boomen, in een scherpe bocht, plotseling bleef
staan. Hij staarde naar de figuur, die daar twintig
meter verder stond. Gekleed in haar rijbroek en
jumper had zij het voorkomen van een groot,
ernstig kind in haar linkerhand hield zij een ruw
houten kruis, gespijkerd uit twee planken van een
pakkist. Naast haar, tegen een boom, stond een
spade, de grond aan haar voeten was opgehoogd in
'n langwerpigen rechthoek van pas gedolven aarde.
Ineens begreep Broker de volle waarheid diep
medelijden welde in hem op. Hij was op het punt
naar voren te treden, toen iets in het kinderlijke
van haar voorkomen hem er aan herinnerde, dat
zij den vorigen avond eerder vrees voor hem had
gekoesterd dan vertrouwen. Even nog bleef hij
staan, daarna liep hij zoo geluidloos terug als hij
gekomen was. Tien minuten later verscheen hij
opnieuw met 'n grooten, ruw gebonden bouquet
van aronskelken, die de tropen daar in kwistigen
overvloed lieten groeien. Toen zij hem zag ver
schijnen, uitte zij een half onderdrukten kreet van
schrik. Hij bleef vóór haar staan.
„Wilt u ze hebben voor zijn graf? Ze zijn versch
geplukt de zon zal ze hier niet verschroeien."
Bang zag ze hem aan.
„U weet het? Hoe?"
„Wel, mevrouw, ik hoor
de hamerslagen en kwam
kijken wie er zoo vroeg be
zig was. Daarna herinner
de ik mij dat u gister
avond bang voor ons was.
Ik breng u nu wat bloe
men, zoodat u zult weten,
dat ik geen kwaad in den
zin heb. Dat is alles."
Zij nam de bloemen aan.
„Ik was niet bang voor
u," zei ze, „maar voor
dien ander." En plotseling
liet ze haar hoofd in de
bloemen zakken, en be
gon te schreien. Getroffen
door haar woorden en
houding bleef Broker spra
keloos staan. Na een
minuut keek ze weer op.
„Hij stierf gistermor
gen vroeg," zei ze. „Den
nacht daarvoor had hij
zware koortsaanvallen
en toen stierf hij. Hij had
natuurlijk gedronken. Hij
dronk veel. Omdat de
Of waar het oog bij
honderdtallen
De masten en de zeilen telt.'
Dat dichtte de Amsterdammer
Pieter van Afferden in 1563 op
de hoofdstadmet een kleine
wijziging is het toepasselijk op
het radio-mastbosch van heden
Of waar het oog bij
honderdtallen
De palen en de draden ziet.
negers niet wilden helpen, moest ik zelf het graf
maken. Ik ben er den heelen dag mee bezig geweest
en ik was nog pas klaar toen u kwam. Toen begreep
ik voor het eerst dat ik alleen was en dat maakte
mij bang. Uu zag er toen anders uit dan nu.
Ik durfde niet zeggen dat hij dood was, en dat er
niemand was, die mij kon beschermen. Bij het
avondeten zag u de blaren op mijn handen, en ik
dacht dat u toen de waarheid vermoedde."
„Nee," zei Broker. Om niet te laten blijken
hoezeer hij bewogen was, greep hij de spade en
bevestigde het kruis stevig in de aarde. „Maar
ik wist dat iets u hinderde," voegde hij er daarna
pas aan toe. „Als ik maar geweten had
„Wel," interrumpeerde zij, „ik had het vergeten.
U kunt me nu wel vertellen, waarvoor u hem
wilde spreken. Het moet zeer belangrijk geweest
zijn, dat u er zoo'n reis voor heeft gemaakt.'
Broker stond nog de aarde vast te trappen,
zoodat zij zijn plotseling vlug ademhalen niet
opmerkte. Dwaas, die hij was. Hij was zoo ge
troffen door haar tragedie, dat hij er niet meer aan
had gedacht, een verklaring te moeten geven
van zijn tegenwoordigheid.
„Uw man zocht naar een z.g. olifantenkerkhof,
niet waar Hij heeft er een kaart van."
Zij knikte. „Ja. Hij was overtuigd van de echt
heid. We zouden millionnairs worden, zei hij.
Maar waarom
„Heeft hij u ooit verteld, hoe hij aan die kaart
kwam Die daar" hij wees over zijn schouder
„zegt, dat uw man die kaart van hem gestolen
heeft in Nogori."
Zij kleurde, maar keek hem recht aan, terwijl ze
antwoordde „Oh, dat is zeker waar. Hij wilde
me nooit zeggen, waar hij die kaart vandaan had.
Ik heb het me dikwijls afgevraagd. Weet u, hij was
dikwijls dronken. En dan.... Maar hij was altijd
goed voor mij," voegde zij er in vlugge loyaliteit
aan toe. „Nu is hij dood Ik ben blij dat u het
me verteld heeftik weet waar de kaart is."
Dankbaar, dat zij geen vragen stelde, had hij zijn
mond moeten houden. Maar als een dwaas flapte
hij eruit,,'t Is mijn kaart niet. Ik heb er niets mee
te maken."
„Maar uw vriend
„Mijn vriend I Hij is mijn vriend niet. Liever dan
dat u dót denkt, wil ik u vertellen, waarom ik mee
kwam. Die lafaard" hij wees weer over zijn
schouder „heeft niet den moed, om van iemand
als uw man zijn*aart terug te eischen. Hij huurde
mij om dat werkje te doen, zelfs om uw man te
vermoorden. Maar ik kan verklaren, dat ik dat
niet wilde. Ik had geen keus ik was op het was
mijn eenige kans om weer een behoorlijk leven te
beginnen." Hij hield even op. „Had u liever dat ik
vertelde, dat ik als zijn vriend gekomen was
Even zweeg de jonge vrouw. Daarna klonk haar
stem koel
„Dan is u gelukkig, nietwaar? U kunt nu uw
half aandeel krijgen zonder dat u er geweld voor
hoeft te gebruiken. Het was niet eens meer noodig
dat u hem begroef."
Broker hoorde zijn eigen stem antwoorden „Ik
wil er niets van hebben. Hij kan alles krijgen.
Ik heb iets veel belangrijkers te doen."
Nieuwsgierig keek ze hem aan. „Wat?"
Hij mompelde en in zijn stem klonk weer iets
van den man der beschaving, die hij geweest was
„Het is een lange weg, terug naar Nogori. Het
is haast niet te doen voor een vrouw alleen. Ik zou
u graag, als u mij kunt vertrouwen, daarheen
brengen. Zoodra wij in de stad zijn, zal ik natuur
lijk verdwijnen, als u dat wilt."
Met een zucht van verlichting legde zij haar
kleine, koele hand in de zijne; zelfs glimlachte zij
even tegen hem.
Hawkins lag wakker, toen Broker bij hem terug
keerde. Geïrriteerd schoot hij overeind. „Wel ver
duiveld, waar ben jij geweest? Ik heb in doods
angst gezeten. Hij kon elk oogenblik hier komen
en mij vinden. Waar is hij Is hij al terug?"
Broker antwoordde kortaf „Hij is dood Nee,
ik heb hem niet vermoord. Hij is gistermorgen
overleden." Hij stak zijn hand in zijn borst
zak. „Hier is je kaart. Mevrouw Malon heeft
haar mij voor jou gegeven. Ruk nu zoo gauw
mogelijk uit eri probeer rijk te worden."
Terwijl hij de kaart openrukte, vroeg Hawkins
scherp
„Ga je dan niet mee
Broker voelde een vreemd soort medelijden
voor hem, terwijl hij daar zat, en zijn begeerige,
sluwe oogen over de kaart liet glijden zijn eenigen
schat in de wereld.
„Nee," antwoordde hij „ik heb iets gevonden,
dat meer waard is." Hij keerde zich om en ging
de tent uit, terwijl zijn hart zich ongewoon
opgewekt gevoelde.
HHM
