DOOR ELI AS DUNN
Red Cummings echter verzette zich tegen die plannen.
Onverwachts schoot zijn linkervuist naar Victor's hoofd, en de rechter
volgde. Victor zag ze aankomen. Hij ontweek den eersten slag, die
langs zijn wang afgleed. Maar de tweede bonsde tegen zijn slaap
een harde, stekende tik, die hem een oogenblik versufte en met de oogen
deed knipperen.
Hij kreeg zijn bezinning echter snel weer terug. Zijn eigen rechtervuist
kwam naar voren met al de kracht en het heele gewicht van zijn lichaam.
Onwillekeurig hield Cummings de armen omhoog, maar die hielpen hem niet
veel. Victor's groote vuist drong door de verdediging heen en raakte den man
op de punt van zijn kin.
Met een kreunend geluid sloeg het hoofd van Cummings achteruit. Hij
viel op het dek en maakte een volledige buiteling achterover, die gestuit werd
door de reeling van het schip. Hij probeerde overeind te komen, maar tuimelde
weer om.
Eerst toen werd Victor zich bewust, dat Charlie wanhopig getracht had,
tusschenbeide te komen. Met een zwaai van zijn arm drong hij Charlie opzij.
„We zullen het door den kapitein laten uitmaken 1" hijgde hij. „Ik sleep
er hem naar toe, hoe dan ook."
Een zachte, strakke stem achter hem zei„O nee, dat doet u niet 1"
Victor draaide zich snel om, alsof hij vreesde een tweede revolver op zich
gericht te zien. Zwaar ademend keek hij in het gezicht van Lene Cummings.
Zij stond hem met vlammende oogen aan te kijken, zoo strak als een stand
beeld.
„Als u naar den kapitein gaat," zei ze, „brengt u uw vriend Charlie
in de grootste onaangenaamheden, die hij ooit gehad heeft. Begrepen U
brengt hem in de gevangenis 1."
Victor keek Charlie aan. Noch hij, noch Lene trok zich, naar het
scheen, veel aan van den man, die nog tegen de reeling lag. De kleine blonde
Charlie zag er diep ongelukkig uit. Zijn gezicht was verwrongen door angst
en wanhoop.
„Doe 't niet, Viel" smeekte hij met schorre stem. „Houd jeer buiten, toe!
Kón ik me er maar buiten houden 1"
„Ik bedoel hoor eens, Vicdoe 't niet.. doe niets, vóór ik tijd
heb gehad om na te denken. Ik ik zit geweldig in de knel."
„Heb jij den bediende vermoord
„Ik? Groote hemel nee!" riep Charlie, met oogen groot van afschuw.
„Wie dan wel
„Ik weet 't niet!"
„Waar ben je dan bang voor
„Kerel, datdat zou je toch niet begrijpen. Op 't oogenblik ten minste
niet. Toe, Vic, geef me een kans ja
„Een kans waarvoor?"
„Om te zien waar ik sta. Ik...."
Victor kwam dicht bij zijn kleinen vriend staan. Hij keek zeer ernstig
en haalde diep adem.
„Luister jij eens naar mij, Charlie," snauwde hij. „Ik wil je niet in on
gelegenheid brengen. Als jij er niet geweest was, had Cummings me neer
geschoten dat is me ook wat waard. Maar als je wilt, dat ik je help, spreek
dan ronduit. Vertel me precies, wat er aan de hand is."
„Geef me dan tien minuten," smeekte Charlie met een angstige stem.
Waarvoor
„Ik ik wil met Lene sprekenKom, Vic, geef me een kans! We
kunnen niet van 't schip) af. Je vindt ons in ieder geval, als je met den kapitein
wilt komen. Ik vraag alleen tien minuten tijd
„En dan
„Dandan zul je me in den bar treffen, en dan vertel ik je alles, wat je
weten wilt 1"
Twee minuten daarna, toen hij de deur van zijn hut achter zich dicht
deed schold Victor Wright zichzelf uit voor slappeling en idioot. Hij had
moeten doen, zoo verweet hij zichzelf, wat hij van plan was geweest, en Red
Cummings naar den kapitein moeten sleepen, om rekenschap te geven.
Het ongeluk was echter, dat hij zooveel om Charlie Grey gaf. Zij waren
te lang vrienden geweest. Hij kon Charlie niet wetens en willens in de gevange
nis hrengen, zooals Lene Cummings gewaarschuwd had. Zooals hij een uur
te voren geaarzeld had om bekend te maken, dat het flu-
weelen zakje in het bezit van Stella Blaine was geweest,
zoo voelde hij nu den grootsten tegenzin, om Charlie Grey
in gevaar te brengen.
Ten slotte, zoo troostte Victor z chzelf, was hij geen
politie-agent en had hij niet de plichten van een politie
agent
Voor den spiegel bette hij zijn slaap met koud water.
Er was een bloedvlekje op de plaats, waar de ring van
Red Cummings de huid had opengescheurd.
Toen hij klaar was, ging Victor op den rand van zijn
bed zitten, en met gefronst voorhoofd staarde hij naar
den wand tegenover hem. Tien minuten had Charlie ge
vraagd. Dus nog maar een paar minuten
Hij had zoo al eenigen tijd gezeten, voor hij merkte,
dat zijn vingers zenuwachtig speelden met iets, dat hij
van den vloer had opgeraapt. Hij keek er op neer, met
hetzelfde ontevreden gezicht. Het was maar een stukje
rubber, een dun strookje elastiek van een centimeter of
drie lang, dat hij had zitten uitrekken tusschen zijn
handen. Toen hij het stil tiet liggen op zijn palm, vormde
het een klein zwart boogje.
HET VERHAAL TOT NU TOE
Lene en Red Cummings en de
.Sjeik" zijn verdachte figuren op
de .Colonia"; Charlie Grey, een
golfspeler. is dikwijls bij hen, ter
wijl zijn vriend Victor Wright zich
voelt aangetrokken tot Stella Blaine.
Hij ontdekt echter dat deze juffrouw
Blaine in zijn hut is geweest en de
bagage heeft doorzocht, 's Nachts
wordt een bediende vermoord bij
de hut van Stella Blaineonder
het lijk wordt een Indisch zakje
gevonden, dat Charlie Grey vroeger
bij de bagage van zijn vriend heeft
gezien. Hij weet niet wat hij doen
moet, doch als Red Cummings hem
wil neerschieten, omdat hij alles
aan den kapitein wil vertellen,
dwingt Victor hem mee te gaan
naar den kapitein.
Hij zag op dat oogenblik echter niets belangrijks in dat JvJq 3
voorwerpje. Hij stond op, en gooide het ongeduldig van zich af.
Hij keek op zijn horloge. Het was wel zoowat tijd, om naar den bar te gaan,
en Charlie te ontmoeten.
Hij deed de deur van zijn hut open en stapte de gang in. Hij wendde zich
naar rechts en bleef staan, starend, terwijl een vreemde rilling door hem
heen ging.
Stella Blaine kwam recht op hem toe
„lk wou u graag even spreken, meneer Wright," zei ze.
Hij stelde haar voor, naar een der dekken te gaan, maar zij schudde met
stelligheid het hoofd.
„We hoeven onder de gegeven omstandigheden niet conventioneel te
zijn, meneer Wright, lk wou u graag absoluut onder vier oogen spreken.
Als u 't goed vindt, gaan we even in uw hut."
Victor deed dus zijn deur weer open en liet haar passeeren. Hij voelde
een eigenaardige opwinding, niet alleen, omdat hij met dit meisje samen
was, maar ook, omdat haar bezoek onthullingen beloofde.
Toen zij binnen waren, gaf hij haar den eenigen stoel, dien het vertrekje
bevatte, en ging zelf tegen den wand staan leunen. Zij nam een sigaret aan,
om de ontspanning die het rooken gaf, trok dankbaar en keek hem toen met
een vreemden, strakken blik aan, door den rook heen.
„Onderzoek geëindigd vroeg hij.
„Ja, een paar minuten geleden."
„Wat hebben ze ontdekt
„Niets behalve dat onze bediende, Yates, gestorven moet zijn ten
gevolge van een harden slag tegen zijn mond. Hij viel en kreeg een schedel
breuk. De zaak wordt in handen van de politie gegeven, zoogauw we aan wal
zijn."
„Hebben ze geen vermoedens omtrent den dader
„N-nee~dat geloof ik niet."
„Ook geen idee, waaróm de man vermoord is
"Nog niet.. Maar het was eigenlijk mijn bedoeling, u iets te vragen,
meneer Wright."
Even glimlachte Victor. „Pardon," verontschuldigde hij zich. Ik ben
vannacht in een soort detective-stemming geraakt. Al wat ik zeg, schijnt op
een vraagteeken uit te loopen. lk denk in vragen. Nu is de beurt aan u,
juffrouw Blaine."
Weer vestigde zij dien aandachtigen, doordringenden blik op hem.
Toen stelde zij fluisterend de verbazingwekkende vraag „Waar zijn de
juweelen gebleven
Victor zette groote oogen op. „De juweelen Welke juweelen
„De juweelen van Barsoda 1"
Hij keek haar aan, nieuwsgierig verbaasd, en stak toen de handen in de
zakken. „Dat klinkt erg interessant en geheimzinnig," zei hij, „maar ik wil
een boon worden, als ik weet, waar u 't over hebt 1
„De juweelen, die te Barsoda gestolen zijn. Kom, meneer Wright 1"
Nooit van gehoord," verzekerde hij haar. „En van Barsoda ook niet.
Twee, drie malen trok Stella Blaine aan haar sigaret, en haar voorzichtige
blik week' geen oogenblik van hem. Eindelijk stapte zij even onverwachts
van het onderwerp juweelen af, als zij er op was gekomen, en zei „lk weet
niet wat ik van u denken moet, meneer Wright."
„Van mij Groote hemel Er is aan mij absoluut niets geheimzinnigs 1
U bent hier de onbekende grootheid
„Ja, dat zal wel, in zekeren zin.... U moet weten, dat ik u al dagen
in 't oog heb gehouden en geprobeerd heb, om wijs uit u te worden. U lijkt
zoo ongeloofelijk onschuldig in deze zaak."
„Dank u," mompelde hij droogjes.
„En toch weet ik zeker, dat óf u óf uw vriend
Charlie Grey betrokken moet zijn bijZij brak den
zin af en deed de oogen half dicht. Zij wees met haar
sigaret naar een grijzen handkoffer naast de badkamer
deur. „Mag ik weten, van wien die koffer is, meneer
Wright?"
Over zijn schouder heen keek hij er naar. „Die is
van Charlie Grey. Dat is de koffer, waar u dat Indische
zakje uit hebt gehaald, is 't niet
Hij hield haar nauwlettend in 't oog. Hij zag haar
schrikken en blozen en fronsend naar haar sigaret kijken.
Victor trok zijn handen uit de zakken en kwam naar haar
toe, strak rechtop. Hij ging op den rand van zijn kooi
zitten en boog zich naar haar toe.
„Nu moet u eens goed luisteren, juffrouw Blaine,"
zei hij uiterst kalm. „Het wordt hoog tijd, dat we open
kaart met elkaar spelen, lk weet, dat u dat zakje gestolen
hebt. Wat er in zat weet ik niet of 't zouden die geheim
zinnige juweelen moeten zijn, waar u 't zooeven over had.
lk heb de laatste uren een paar ontdekkinkjes gedaan.
Als we elkaar nu eens alles vertelden, wat we weten, dan
