No. 50
VRIJDAG 11 MEI 1934
1629
„U moest voorloopig maar bij meneer Grey blijven," zei hij. „Maar
ik heb u later misschien nog noodig. Dan stuur ik wel even een
boodschap."
Met deze woorden trad hij opzij, om Stella Blaine te laten voorgaan naar
buiten. Zij keek Victor aan met een eigenaardigen blik, een aarzelenden blik,
maar zij mompelde slechts een woord van beleefdheid, toen zij de hut uit
ging-
Toen zij weg waren, bleef alleen de dokter met Victor en den gewonde
in de hut achter. De dokter was met zijn instrumententasch bezig.
Victor ging op een stoel zitten en keek zijn vriend Charlie peinzend in het
gezicht. Hij wist, dat deze met hetzelfde probleem bezig was ais hijWie
had de golfballen gestolen
„Weet je, wat het eigenaardigste is?" zei hij na een poosje. „Ik heb het
gevoel, dat het antwoord zoo eenvoudig is en zoo vlak bij ons ligt, dat we er
glad overheen kijken."
Charlie schudde zijn verbonden hoofd en mopperde „Daar schieten we
niet veel. mee op."
„N-nee, maar.... kijk eens." Victor zat naar den vloer te staren, met
de handen tusschen de knieën. „Laten we nu eens kalm redeneeren. Ten
eerste wie kon weten of vermoeden, dat de emeralden in onze hut
waren
„Dat zijn er niet veel, Vic."
„Nee, niet veel. We hoeven maar tusschen een klein groepje menschen
te kiezen, dus kan 't nooit zoo heel moeilijk zijn. Ten eerste jij en ik. Wij zijn
al dadelijk uitgeschakeld. Dan Stella Blaine. Die is ook uitgeschakeld. Zij
zat in de schrijfkamer, toen je dien klap kreeg. En bovendien, zijenfin,
zij zou nooit
„Nee," gaf Charlie droogjes toe. „Ik denk niet, dat zij.. Wie volgt er
op het lijstje
„De Cummings."
„Die kun je wel doorhalen."
„Weet je dat zeker?"
„Natuurlijk," beweerde Charlie. „Ik had hun toch gezegd, dat ik hun de
emeralden brengen zou? Waarom zouden ze iets probeeren te stelen, dat ik
hun dadelijk zou geven? Nee, zij hadden geen reden..
En trouwens," ging hij na eenig nadenken voort, „ik ben bij hen vandaan
regelrecht naar onze hut gegaan, en ik heb hard geloopen. Red zou geen
tijd gehad hebben al wós er reden voor om hier binnen te komen en zich
te verbergen, voor ik kwam. Nee,, de Cummings komen geen van beiden in
aanmerking."
Victor bleef even nadenken met saamgetrokken wenkbrauwen. „Nu,"
zei hij, „als we de Cummings ook uitschakelen, krijgen we dien meneer Caselli,
den Sjeik. Die wist, dat de emeralden hier waren."
Charlie fronste de wenkbrauwen.
„Ja, die wist 't," gaf hij toe. „Maar voorzoover ik gezien heb, werkt hij
met de Cummings samen. Als hij dubbel spel wou spelen en zelf de juweelen
zien te krijgen, had hij 't al veel eerder kunnen doen op zijn dooie gemak,
zonder er last mee te krijgen. Waarom zou hij wachten tot vannacht, nu
iedereen wakker is? Nu de gelegenheid zoo slecht mogelijk is? Dat lijkt me
niet aannemelijk."
De dokter had zijn
tasch allang gesloten,
maar hij bleef dralen,
om te luisteren naar deze
uitwisseling van gedach
ten. Nii bleef het een
oogenblik stil maar
dat bleek de kalmte vóór
den storm te zijn. Want
plotseling, onverwachts,
sprong Victor Wright
overeind. Zijn oogen gin
gen wijd open, alsof hem
een licht was opgegaan.
„Groote hemel 1" riep
hij op gedempten toon.
„Dat we niet eerder aan
hèm gedacht hebben 1"
„Wie, Caselli?" vroeg
Charlie.
„Nee, meneer Mid-
vale I"
„Wiè
„Midvale f De detec
tive, die met Stella Blaine
samenwerkt 1"
Bij deze woorden
ging Charlie Grey op zijn
elleboog steunend zitten
staren. De dokter keek
niet minder verbaasd. Zij
keken Victor aan, die een
opgewonden wandeling
door de hut begon, met
oogen die straalden van
het licht der inspiratie.
Openlucht-schilderijenverkooping
tusschen de wolkenkrabbers van
Chicago.
„Natuurlijk 1" fluisterde hij, evenzeer tot zichzelf als tot hen. „Hij is
de eenige, dien we voorbijgezien hebben 1 En hij wist evenveel van de eme
ralden als Stella hij vermoedde, evenals zij, dat ze hier in de kamer waren 1
Hij werkte net zoo hard om ze te krijgen als zij
Zijn opwinding deelde zich snel aan de anderen mede. De dokter zette
zijn tasch neer en keek benieuwd. Charlie begon met een vraag, maar Victor
brak die af door plotseling te blijven stilstaan. De rol van detective was hem
nog erg vreemd, en maakte hem blozend zenuwachtig.
„Wacht eens 1" zei hij vlug. „Voor we met een overijlde aanklacht naar
den kapitein gaan, moeten we eerst eens met meneer Midvale gaan spreken
Hooren wat hij te zeggen heeftHoe denkt u er over, dokter Gaat u
met me mee
„Ja zeker
„Mooi. Laten we dan maar meteen gaan.Je krijgt later alles te hooren,
Charlie. Rust maar wat uit onderwijl."
Onderweg naar de hut van Midvale voelde Victor zijn opwinding steeds
toenemen. Zijn verdenking was een zaad, dat met verwonderlijke snelheid
uitschoot. Vóór hij het zelf goed besefte, had hij honderd andere vermoedens
in het hoofd die kwamen in hem op, groeiden, en kregen de kracht der over
tuiging.
Het begon te bonzen in zijn slapen en de schram, door den ring van Red
Cummings veroorzaakt, begon te schrijnen. In het begin dacht hij nauwelijks
om de wond, die de ring had nagelaten. Hij had niet het minste vermoeden,
dat die schram hem zou helpen, om de oplossing van het moordgeheim te
vinden.
Die gedachte kwam pas in hem op, toen hij bijna bij de hut van Midvale
was. Toen zij in hem oprees, greep hij den dokter bij den arm en deelde hem
zijn inval mee.
Toen Midvale zijn deur, nadat er geklopt was, opendeed, was hij geheel
gekleed. Hij vergat door de verbazing zijn gewone gemoedelijkheid niet.
„Zoo, heeren 1" zei hij. „Wat was er van uw dienst
Victor besloot onmiddellijk stevig toe te slaan. „We komen eens praten
over de golfballen."
De heer Midvale schrok, en naar zijn gelaatsuitdrukking te oordeelen,
was hij niet vrij van angst.
„Golfballen zei hij. „Welke golfballen
„Houd u maar niet onnoozel," snauwde de dokter. „U weet heel goed
„Ik geloof niet," zei Midvale, met een poging om te glimlachen, „dat ik
de heeren kan bijhouden. Ik verzeker u, dat ik niet 't flauwste idee heb, wat u
bedoelt. Is er iets met golfballen
Victor wisselde een vluggen, veelbeteekenenden blik met den dokter.
Toen, met half toegeknepen oogen, keek hij Midvale weer aan.
„Laat 't nu uit zijn," zei hij kalm. „U praat uzelf er hoe langer hoe dieper
in, meneer Midvale. U moet weten, dat ik zooeven door het sleutelgat heb
gekeken, terwijl de dokter aanklopte. U was aan 't probeeren een golfbal open
te snijden, toen wij kwamen storen. En toen hebt u de heele doos in uw kooi
onder de dekens gestopt 1"
De heer Midvale kon niet aanstonds spreken. Hij deed een stap achteruit,
