t
m
van de Trust, haalde zijn zakdoek uit en drenkte dien
in de laag olie, waarna hij hem zorgvuldig in zijn
hoed wegborg.
„De regeeringsmineraiogen hebben altijd gezegd
dat er olie was in Wyoming,'' fluisterde hij haastig.
„Jammer dat het aan de oppervlakte komt op
Wabon's land en het onze mist. De oude Wabon
heeft het natuurlijk niet geweten. Die had enkel
en alleen oog voor vee. En die idioot van een bedrijfs
leider is heelemaal zoo groen als gras. Ik zeg jullie,
dit land is waard wat je maar wilt, zonder of met
koeien
Ze maakten vlugge berekeningen wat de olie
ongeveer zou kunnen opbrengen, gezien de blijkbare
kwaliteit en de dikte der laag. Daarna liepen zij
haastig terug naar den auto.
Tegenover zijn jonge, mooie Bazin beklaagde
Vivian zich bitter over het onbeleefde gedrag van de
bezoekers, die zoo overhaast de ranch verlaten
hadden.
„Ik vind het zeer onbehoorlijk," zei hij op zijn
kalme, lijzige manier „toen ze bij den auto terug
kwamen, was ik juist zoowat klaar met den motor.
Ze smeten me gewoon uit den wagen, sloegen zelf den
motor aan, wilde niet eens de rest van het land meer
zien en zijn er vandoor gegaan, zonder een woord van
dank of verontschuldiging. Schandalige bende lijken me die lui
De Bazin zag hem aan met oogen, die zacht waren in weerwil van
de tintelende vroolijkheid die er in lag.
„Op mijn woord," zei ze, „zoo iemand als u heb ik nog nooit ontmoet.
U moet me ten goede houden, maar ik geloof beslist dat u veel te goed of veel
te onschuldig bent voor het werk op een ranch. Het lijkt me bovendien dat
u er.... ook niet veel verstand van heeft. U heeft niet veel zakeninstinct."
„Dat ben ik niet met u eens, Bazin," antwoordde de jongeman. „De
heeren hebben toch het grootste gedeelte van onze landerijen gezien, de voor
naamste stallen en het meeste vee. Het zou me niet verwonderen, werkelijk
niet, indien zij morgen ons een beter bod doen, dan ze u vroeger hebben gedaan.
In elk geval, ik verwacht het. Ik heb hun gezegd om zich tot mij te wenden, als
bedrijfsleider van de Berg Ranch."
In de directiekamer van de Trust waren de directeuren inmiddels koorts
achtig druk bezig hun plan van actie vast te stellen. Hun scheikundige had
gerapporteerd betreffende den in olie gedrenkten zakdoek; 't resultaat van zijn
onderzoek was zoodanig, dat de heeren zich tevreden de handen wreven. Het
was ruwe petroleum van prima kwaliteit. Dadelijk daarop kwam een telegram
van de Berg Ranch. Het luidde: „Heeren Refereerend aan onze ontmoeting
van heden meld ik u, dat volgens rapport van den voorman de Berg Ranch
een oppervlakte heeft van 30 000 H.A. met 35 000 stuks vee. Ik wist niet dat
we zooveel bezaten. Het vee is in uitstekenden toestand dat is mij pas goed
gebleken bij onzen rondgang. Mijn laatste offerte aan u was anderhalf millioen
dollar. Ik moet deze echter nu verhoogen tot één en driekwart millioen. Indien
u tot dezen prijs den koop wenscht af te sluiten, gelieve u mij uw cheque voor
dit bedrag te doen toekomen, uiterlijk morgenochtend vóór twaalf uur. Ik
vertrek dan voor eenige dagen voor een zakenreis naar Cheyenne. Mocht ik uw
cheque dan niet hebben ontvangen, dan wordt de prijs voor iederen dag later
met 5000 dollar verhoogd. Ik heb deze kwestie met de Bazin besproken, en
zij is het er mee eens, dat dit een gezonde oplossing is."
Vivian Dall.
De Trustdirecteuren zaten onthutst in hun stoelen. Rube tikte op de tafel.
„Heeren," zei hij, „die kerel weet er alles van. Hij verkoopt ons tegen zijn eigen
prijs. Die is niet zoo groen als wij dachten. En als hij het niet weet van die olie,
heeft hij de waarde van land en koeien toch vrij aardig benaderd."
„Maar wat moeten we doen
„Er blijft ons niets anders over dan te accepteeren, vóórdat hij de prijs
verhoogt. Gezien de kwaliteit van de olie, hebben we het nog goedkoop."
„Maar het kost ons dan toch maar één en driekwart millioen dollar, waar
we niet op gerekend hadden," merkte een van hen nog op. Wild en haastig
werd de zaak besproken. Het einde was, dat een cheque werd uitgeschreven en
haastig verzonden naar de Berg Ranch. Maar ze waren er te laat mee. Vivian
Dall was reeds naar Cheyenne vertrokken, terwijl de Bazin zich mijlen ver aan
het andere einde der terreinen bevond. Vivian had slechts een briefje achter
gelaten, kort maar definitief. „Spijt me, dat u te laat is. De verkoopprijs stijgt
nu met 5000 dollar per dag."
De Trustdirecteuren vloekten. Zij stuurden extra-koeriers uit om hem
op te sporen. Cheyenne werd afgezocht. Maar Vivian Dall was onvindbaar.
Vijf dagen lang jaagden zij achter hem, terwijl met wanhopige regelmaat
telegrammen van hem arriveerden, hen inlichtend, dat de prijs van de Berg
Ranch weer 5000 dollar gestegen was.
Den vijfden dag keerde Vivian terug op de Berg Ranch. De Bazin stond
hem trappelend van ongeduld op te wachten.
„Kom alsjeblieft binnen en vertel me alles, Engelschman," zei ze.
„Niet Engelschman bedrijfsleiderverlangde mr. Vivian Dall.
„O, zeur nou niet en kom binnen."
„Bedrijfsleider," herhaalde de jonge man krachtig.
„Toe, bedrijfsleider, laat me niet wachten, kom binnen en vertel me alles."
Vivian begon zijn verhaal. Hoe hij in den Oost-West-Expres in een courant
het verhaal gelezen had van den strijd tusschen de Berg Ranch en de over
machtige Trust, die de Berg Ranch op de schandelijkste manier in haar bezit
poogde te krijgen. Hij had haar juist verteld, hoe hem haar foto, die bij het
artikel stond afgedrukt, getroffen had, toen Joe zijn hoofd door het raam stak.
3e (wide. (Maluwe)
„Daar is dat stelletje schooiers van de Trust," kondigde hij aan. „Ze
willen den bedrijfsleider spreken."
„Zeg dien lui," zei Vivian, onder 'n wuivend gebaar van zijn hand, „dat ze
de heele zaak nu voor twee millioen kunnen koopen. Geen cent minder. Precies."
En door het raam kwam de cheque naar binnen, vergezeld van een serie
krachttermen.
„En hoor eens," snauwde Rube, zijn hoofd naar binnen stekend, „we
wenschen de ranch binnen de week over te nemen."
„U kunt haar in bezit nemen binnen 24 uur," gaf Vivian terug, de cheque
aan de Bazin overhandigend.
„Hè steunde ze, en hing aan den arm van den bedrijfsleider. Toen hij
naar haar keek, waren er tranen in de oogen van het meisje.
„Niet.. niet kwaad toch, is het wel?" vroeg hij, zijn handen op haar
schouders leggend.
„Nee, niet kwaad, nee; maar...." Zij staarde door het raam, over de
golvende vlakte van de Berg Ranch, die zoo lang de woonplaats was geweest
van de Wabons. Haar oogen werden zacht, in haar handen verfrommelde zij
haar zakdoek.
„U.... u heeft het prachtig gedaan, mr. Dall. Prachtig! Maar u kunt
zich niet indenken, wat het voor mij beteekent om dit alles te verlaten en het af
te geven aan die bruten van de Trust."
„Te oordeelen naar wat ik heb gehoord," zei Vivian zacht in haar oor,
„doet u precies zooals uw vader zou gedaan hebben. Het was toch ook zijn
bedoeling een behoorlijken prijs uit de Trust te wringen. En ik heb berekend
dat de waarde, met den jarenlangen interest, wel zoo wat tegen de twee
millioen loopt."
„O, beste bedrijfsleider. Ik heb den prijs niet bepaald u heeft het gedaan
Ik weet niet wat ik zeggen moet, om u te bedanken. Maar als ik weg ben, en
ergens anders een nieuw thuis heb gevonden, zal ik u een langen brief schrijven."
Vivian zag op haar neer met een verbaasde uitdrukking in zijn oogen.
„Als u een nieuw thuis heeft gevonden herhaalde hij.
„Wel ja. Dat moet ik toch, nietwaar Zij zag hem aan met een flauwen
glimlach. -,,U heeft me maar een heel korten tijd gegeven om hier vandaan
te gaan."
„Maar maar dat heb ik van de week al in orde gemaakt," zei Vivian
kalm en eenigszins verbaasd. „Dat heb ik al in orde gemaakt. Een mooi,
groot huis aan de kust van Californië. Ik heb bovendien aan den makelaar
getelegrafeerd, dat hij er den naam Berg Ranch op moet laten schilderen.
Ik geloof wel dat het bevallen zal."
„Mij Zal het mij bevallen zei de Bazin verbluft.
„Ik wist wel, dat ik nog iets vergeten had," zei Vivian toen. „Kijk, ziet
u, ik vroeg me af, of u wel met mij zou willen trouwen. Ik zou heel graag zien,
dat u het deed. Dat is beslist het gezondste idee, dat ik nog gehad heb. Maar ik
vergeet altijd wat. Stom van me. Ziet u, ik had het allemaal zoo mooi bedacht,
in dien spoorwegcoupénu had ik zoowaar het voornaamste nog vergeten."
Het werd tenslotte een makkelijke overwinning voor Vivian. Tess Wabon
huilde zachtjes op zijn schouder in den tijd, dat hij haar al die dingen vertelde,
die alleen verliefde menschen kunnen zeggen.
„Lieve bedrijfsleider," zei ze, zóó zacht dat zelfs hij het nauwelijks hooren
kon „je bent de beste, de liefste man van de heele wereld."
Ditmaal zei Vivian niets, maar kuste haar.
„En nu," zei hij daarna zakelijk, „zal ik Peter Mexico even gaan bedanken
en bericht sturen naar Jud Bowser, dat hij den Expres voor ons moet laten
stoppen. Dat doet mij er ook aan denken ik moet Jud een cheque uitschrij
ven voor 10 000 dollar."
„Waarvoor?" informeerde Tess verwonderd.
„Voor 200 vaten ruwe petroleum, lieveling. Hij heeft ze mij in vliegende
haast weten te bezorgen. Peter Mexico heeft de heele week in die grot gezeten
en niets anders gedaan dan de stoppen uit de vaten geslagen, om de olie in het
riviertje te laten loopen. Daarom moeten we nu zoo gauw weg, begrijp je?
De olie is bijna op Peter heeft een goeie belooning verdiend, vind je niet
Maar wat Jud Bowser betreft sjonge! Vijftig dollar per vat heeft hij be
rekend, lieveling! Is dat niet schandelijk duur?"
