Crane stond een oogenblik stil, zich bewust van de opgewektheid van
zijn gedachten en gevoelens. En het drong tot hem door, dat op dit
moment zich een man in zijn keuken bevond, voor wien hij een zeer
sterke persoonlijke antipathie voelde. Crane zou wat graag naar
beneden gegaan zijn, om hem weg te sturen, maar hij weerstond de opwelling,
die hem te Tucker-achtig voorkwam. Maar wat had, om daar nog eens op
terug te komen, die Tucker eigenlijk in de keuken te maken gehad En
Smithfield, waarom had Smithfield zijn gesprek met het meisje willen ver
hinderen Hij vond stof te over voor zijn gedachten.
Ook zijn terugkeer naar den salon vormde 'n onderwerp voor zijn overwe
gingen. Op zijn horloge kijkend, ontdekte hij, dat er al een langere tijd met dat
gesprek was voorbijgegaan, dan hij had gedacht. Er zouden de noodige opmer
kingen komen, Tucker had natuurlijk z'n grapje al weer klaar. Nu, die zou
gemakkelijk op zijn nummer gezet worden door een vraag naar de reden van
zijn belangstelling in kookkunst. Mevrouw Falkener's aanvalsmethoden waren
vrij doorzichtig. Maar Cora hij wilde wel, dat Cora hem niet aan zou zien
of hij iets wreeds had gedaan.
Maar zooalj het vaker gebeurt, wanneer wij ons op de een of andere situa
tie voorbereiden: er deed zich een heel andere voor dan hij verwachtte. Het
drietal had zijn terugkeer niet afgewacht. Er was niemand behalve mevrouw
Falkener, die zat te lezen en in plaats van over den langen duur van het ge
sprek te beginnen, vroeg ze gemoedelijk
„En heb je dat meisje tot de orde geroepen?"
„Dat is wel wat veel verwacht van één enkelen man, vindt u niet zei
Burton erg opgelucht.
„Dat ligt maar aan den man, beste Burton. Ik geloof, dat je heel indruk
wekkend kunt zijn, als je daar zin in hebt. Wat deed ze Huilen, protesteeren,
zeggen dat alles zonder haar toestemming was gebeurd
Burton glimlachte. Hij had niet de minste neiging om mevrouw Falkener
op de hoogte te brengen van zijn jongste ervaringen.
Ik zie al," zei hij, „dat u uw sekse door en door kent. Waar zijn Tucker
en uw dochter?"
„Solon wandelt wat in de veranda hij hoopt dat hij dan beter kan slapen
vannacht. En Cora was moe en is naar bed gegaan." Mevrouw Falkener zuchtte.
„Ik geloof niet, dat Cora zich goed voelt."
„Het spijt me, dat te hooren," antwoordde Crane. „Ik vond anders, dat
zij er vanavond uitstekend uitzag."
Hij praatte losjes, maar was in werkelijkheid op zijn hoede gebracht door
den ietwat zwaar-op-de-handschen toon van mevrouw Falkener's mededeeling.
„Ga zitten, Burton," zei ze, naar een stoel naast haar wijzend. „Ik heb je
iets te zeggen."
Crane gehoorzaamde en zat met zijn handen tusschen zijn kmeen en het
gevoel van een schooljongen, die zijn les vergeten is. Dan bemerkte hij ineens,
hoe hij er bijzat en ging dadelijk recht overeind zitten met zijn beenen over
elkaar, zooals een paar minuten terug in het kantoortje.
Ondertusschen zei mevrouw Falkener
„Ik denk werkelijk, dat wij onze visite zullen moeten verkorten, hoe aardig
of het hier ook belooft te worden."
„Maar, mevrouw Falkener, heeft u 't hier niet naar uw zin? Wat is er
"Nee, Burton, nee." Mevrouw Falkener hief haar hand op. „Je hebt het
hier erg gezellig voor ons gemaakt, dat wil zeggen in alle belangrijke dingen.
Niemand vindt het erg, zich een paar weken wat te moeten behelpen. Dat is
wel eens goed voor ons," zei ze lachend. „Het kamermeisje is wel niet maar
wat hindert dat
„Wat heeft ze gedaan vroeg Crane met allen schijn
van belangstelling, waarover hij kon beschikken maar
onder het spreken ging zijn hart medelijdend uit naar
alle hotel- en pensionhouders van de wereld. „Drom
mels," dacht hij, „veronderstel eens, dat ik van hun wel
willendheid afhankelijk was wat zou me dat een toestand
zijn Luidop zei hij „Wat heeft die Lily uitgehaald?"
„Niets, niets. Ik geloof, dat ze het heel goed bedoelt
ondanks haar aanstellerig optreden. Het is beslist een
voorrecht zoo'n dame tot je dienst te hebben. Zij deed
mij tweemaal pijn, toen ze vanavond mijn haar verzorgde
en toen ik zoo vrijpostig was, een aanmerking te maken,
stak ze mij met 'n speld. Natuurlijk niet met opzet. Goed
beschouwd heb ik geen bezwaren tegen dat meisje.
„Het doet mij pleizier, dat te hooren," zei Crane,
midden in zijn woorden^ afbrekend om zich een half-
onderdrukten geeuw te veroorloven. „Wie is het dan
Smithfield soms? Of de jongen?"
„Ik geloof, dat ik met dien jongen niet graag wat
KORTE INHOUD VAN HET
VOORAFGAANDE.
De vrijgezel Crane huurt het land
goed Revelly. Hij betrekt het met
eenige urienden, mevrouw Falkener.
haar dochter en den advocaat
Solon Tucker. Met behulp van den
makelaar neemt hij een butler, een
keukenmeisje, een kamermeisje en
een schoenpoetser. De eerste heet
Smithfield. het tweede Jane-Ellen.
het derde Lily en de vierde Brindle-
bury. De logé's nemen aanstonds
een vijandige houding aan tegen
over het personeel, dat niet al te
bescheiden optreedt. Tucker gaat
belangstellen in Jane-Ellen Crane
is niet onverschillig voor t keuken
meisje. maar moet zijn aandacht
besteden aan Cora Falkener.
DOOR ALICE DUER MILLER
te maken zou hebben," zei mevrouw Falkener met verachting, Mq
nooit van mijn leven! Ik denk, dat hij niet heelemaal bij
is. Ik zag vanavond toevallig, dat hij zijn tong tegen Solon uitstak."
Crane lachte, hoewel hij wist dat dit zeer ongepast was.
„Zag Solon het
„Nee, de jongen deed het achter zijn rug."
"nu, dan heeft hij toch wél zijn hersens bij elkaar, zou ik meenen. Ik geloof
trouwens', dat het 't eenige geschikte antwoord is op veel wat Solon zegt."
„Ik vind Solon héél sympathiek," zei mevrouw Falkener stijf, „en ik moet
zeggen, je hoorde...."
Maar ik mag hem óók heel graag," zei Crane haastig. „Hoewel ik me goed
kan indenken, waarom die Brindlebury dat niet schijnt te doen. Maar komaan,
mevrouw Falkener, het zijn toch niet de bedienden, die u het huis uitjagen,
wel Wat is er gebeurd
Ik weet niet, hoe ik het uit moet leggen. Het is me zelf nog niet heelemaal
duidelijk. Ik wil absoluut niet onvriendelijk zijn of iemands gevoelens kwetsen,
zeker niet de jouwe, Burton." Ze ging wat voorover zitten en vervolgde „Ik
moet bekennen, dat ik me bezorgd maak over Cora. Zij is zóó teruggetrokken
den laatsten tijd. Zij vertelt mij niets. Zij is niet gelukkig, Burton."
„Zoo, dat spijt me," zei Crane zeer zakelijk. Hij stond op en liep naar een
tafeltje, waar sigaretten stonden. Het diepmannelijk instinct van zelfbehoud
was nu' volkomen wakker en hij wist precies wat er aan de hand was. Had
mevrouw Falkener hem hierover gesproken vóór zijn onderhoud met Jane-
Ellen, dan was het misschien niet moeilijk geweest hem te overreden, dat hij
voorbestemd was om Cora Falkener's leven weer draaglijk te maken. Een vast-
omschreven toekomstplan had hij immers tóch niet Zooals de zaken echter
nu stonden, zag hij duidelijk in, dat louter naastenliefde nog geen voldoende
basis vormt voor het huwelijksleven.
„Je weet niet, wat het is moeder te zijn, Burton."
Crane gaf met een knikje te verstaan, dat dit juist was.
„Maar er is iets dat mij zegt, dat deze plaats niet geschikt is voor Cora."
„Als u het mij vraagt, mevrouw Falkener, dan zou ik zeggen, dat die
inwendige stem het gevolg is van onvoldoende bediening. Ik geloof, dat het
voor dames iets vreeselijks moet zijn, een onprettig kamermeisje te hebben.
Als ik u beloof een behoorlijke plaatsvervangster voor haar te zoeken, zouden
u en Cora dan nog niet minstens een paar weken kunnen blijven Zegt u 't
maar De jacht belooft heel goed te worden en Cora houdt er veel van."
Mevrouw Falkener weigerde den toon van 't gesprek op dit oppervlakkige
peil te brengen. Zij schudde haar hoofd.
„Nee, nee," zei ze, „nee. Ik geloof niet, dat zelfs een goed kamermeisje
voldoende zou zijn. Om het maar ronduit te zeggen, Burton
Maar op dit oogenblik ging de deur open en Tucker kwam binnen. Zijn
haar zat wat slordig door den wind. Hij had zijn handen in zijn zakken zooals
daar juist op de galerij, toen hij zijn wandelingetje maakte. Hij knipperde met
zijn oogen tegen het felle licht.
„Zoo," zei hij, „zitten jullie te luiste/en naar de muziekuitvoering be
neden
Alle drie luisterden ze. De melodie van „Home, sweet home die ergens
beneden gezongen werd, was duidelijk te hooren.
„Zij hebben een gramofoon en nu en dan zingen ze mee," zei Tucker, alsof
die omstandigheid het erger maakte.
„Wanneer miss Falkener beneden wilde komen, zouden wij zelf wat muziek
kunnen maken," zei Crane, maar er was geen spoor van lichtzinnigheid in zijn
optreden, toen hij schelde, en later Smithfield zei, dat er
beneden te veel lawaai werd gemaakt.
Smithfield vroeg excuus en begreep niet, dat er iets
van te hooren was boven. Crane vond, dat de tenor van
den jongen, Brindlebury, nogal krachtig was en toen
mevrouw Falkener en Tucker de kamer hadden verlaten,
gaf hij hem opdracht het huis voor den nacht te sluiten.
Smithfield was nog in de kamer, toen Crane ineens het
miniatuurtje in de parel-lijst weer zag liggen. Hij liep er
heen en nam fiet op.
Er was geen twijfel mogelijk de gelijkenis met Jane-
Ellen was sprekend. Hij lachte bij zichzelf. Hoe leuk zou
ze er uitzien, dacht hij, in zoo'n mauve dansjurk
Opkijkend zag hij, dat Smithfield hem aanstaarde
met een uitdrukking in zijn gezicht, die Crane heelemaal
niet aanstond.
VI
Den anderen morgen op slag van zevenen kwam
Burton naar beneden met de stiptheid, die zelfs slordige
