IN DE LUCHT dacht, dat hij vast en zeker ontslag zou nemen,
gebeurt....
P P KI r> P A KA A I~V heele bende stond in de pilotenkamer,
t L IN LyKA\/V\A\ I J ongeduldig wachtend op Flap, om te zien
hoe hij het nieuws zou opnemen. Hanly
maar Davis zei „Daar is hij niet gek genoeg
voorhij zal heusch zoo'n prettig baantje niet opgeven."
„Prettig baantje?" vroeg Hanly, „ja, hij krijgt altijd de extra vluchten,
zooals nu weer naar Buenos Ayres en Rio, maar hij heeft ook dikwijls een
beroerde klus. Wie moet er altijd weg als de lucht zich stuk stormt Verleden
week, toen dat zieke kind naar Boston moest.
„Daar komt-ie waarschuwde Murdock.
De oudste piloot van de maatschappij kwam met breede stappen binnen
en groette het groepje vliegers met een breede grijns. Je zag van hem 't eerst
de groote, uitstaande ooren en dan pas de rest van zijn gezicht zijn bijnaam
Flap was dan ook begrijpelijk.
„Wat gaan ze nu weer beginnen vroeg hij. „Ik zag 'n stelletje meisjes
in het kantoor, allemaal in een soort uniform. Nieuwe diensters voor het
restaurant
„Zooiets," antwoordde Hanly. „Heb je 't laatste bericht op het dienstbord
nog niet gezien
Terwijl Flap naar het bord liep, dat naast een der ramen in de kamer
hing, en de sensationeele mededeeling der directie las, heerschte er een gespan
nen en nieuwsgierig stilzwijgen onder de piloten. De verwachting werd niet
teleurgesteld, want uit den mond van Flap kwam een soort explosie. Hij keerde
zich met een paars gezicht om.
„Is dat een flauwe grap van jullie?"
„Je hebt de meisjes toch gezien vroeg Hanly terug.
„Wou je me wijs maken, dat er vrouwen bij de bemanning komen
„Vrouwen 1" De spreker was verontwaardigd. „Meisjes, kerel, leuke,
aardige meisjes met een pittig gezicht en mooie.
„Stopschreeuwde Flap hij keek een voor een zijn collega's aan, alsof
hij nog hoopte, dat iemand zou zeggen, dat het geen ernst was maar Davis,
de ernstigste van het stel, knikte bevestigend en vertelde, dat het de nieuwste
uitvinding was van de hoofddirectie in New York. „Ze praten van suggestie en
zoo als de passagiers ziek worden of bang zijn, moet zoo'n meisje een bonbon
geven of een koekje en eens vriendelijk lachen, om ze den indruk te geven dat
alles in orde is. De bazen verwachten er heel wat van."
„De bazen zijn gespleten idioten," schold Flap. „Morgen willen ze ons een
jazz-band meegeven en overmorgen een juffrouw om nagels te poetsen 1 Wat
doe je met vrouwen als er boven iets gebeurt Dan heb je niks aan een mooi
gezicht en een lachje."
„Ze zullen minstens zoo geschikt zijn als onze Cubaansche hofmeesters,"
merkte Hanly op.
„Ach wat," vond Flap. „Vrouwen moet je niet in de lucht een baantje
geven, net zoo min als je water bij je benzine doet. 't Wordt een sof
De week later slenterde Flap hij had enkele dagen verlof gehad
hangar drie binnen hij keek nog grimmig, want de geschiedenis met de
hofmeesteressen had hij nog niet vergeten, maar zoodra hij de groote deuren
was binnengegaan en zijn machine zag, helderde zijn gezicht op. Hier, tusschen
de zware motoren en breede vleugels, voelde een man zich op zijn plaats
hier voelde je, dat een vrouw.nu ja, dat je toch eigenlijk een man moest
zijn, als 't er op aan kwam.
Davis, zijn tweede bestuurder, stond naast de machine. „Binnen wacht
iemand op je," waarschuwde hij.
„Binnen Waar binnen
Davis wees naar de deur van de cabine. „Daar natuurlijk
Flap gluurde voorzichtig naar binnen. Een meisje in 'n blauwen rok en
een blauw jasje met witte biezen was druk bezig met een plumeau en een stof
doek zij had een frisch, pittig gezichtje en een schat van kleine krulletjes
kronkelden onder het uniform-petje uit, maar dat zag Flap niet. Hij liep
half brieschend naar de cabinedeur.
„Hallo daar!"
Het meisje keerde zich om met een kleur van verrassing herkende zij
Flap.
„Hallo, Flap! Vlieg jij deze kist vandaag?"
„Ja, dat doe ik. En jij Wat voer je hier uit
„Je schijnt niet erg blij te zijn, dat je me weerziet," zei het meisje teleur
gesteld. „Ik vlieg mee; de nieuwe hofmeesteres, weet je?"
„Zoo," antwoordde Flap. „Zoo, vlieg je mee." Of hij wilde of niet, hij móést
nu wel zien, dat Lorena Field nog steeds een aantrekkelijk meisje was, en hij
herinnerde zich ook, dat hij vroeger altijd bekoord was geweest door haar
innemend gezicht en tintelende oogen. Maar ze tintelden nu niet ze keken een
beetje droevig, hetgeen Flap nog minder op zijn gemak stelde dan hij reeds was.
„Hoeveel weeg je vroeg hij, om zijn verlegenheid te overwinnen.
„Precies honderd pond," antwoordde Lorena. „Te zwaar
Flap keek teleurgesteld dat was ruim twintig pond minder dan de vorige
Cubaansche steward, zoodatjhij dit voorwendsel niet kon gebruiken om Lorena
uit de machine te houden.
„Hoe kom je er bij, om dit baantje te nemen wilde hij weten.
„Moet wel," antwoordde Lorena kort. ,,'t Is.... de omstandigheden
thuis zijn veranderd, en ik moet geld verdienen in ieder fatsoenlijk baantje,
dat ik krijgen kan."
„O, 't spijt me," bromde Flap. „Als je maar weet, wat je begint. Wat
zou je doen, als boven alle drie de motoren 't vertikten
„Geruststellend lachen en 'n koekje geven aan de passagiers," zei het
meisje prompt. „Dat staat zoo in mijn instructies. Als er wat gebeurt...."
„Precies, als er wat gebeurt, geef je ze maar 'n DOOR
koekje of'n ;'stuk kauwgom," viel Flap sarcastisch
uit. „Vrouwenwerk 1" t. L. /\LJr\ly\0
Hij beende de hangar uit en ging naar het
kantoor, om daar verder zijn slecht humeur te luchten. Davis keek hem na
en zei „Trek 't je niet aan, kind 't is een goeie vent, maar hij zegt 't
zoo raar. Je weet hoe hij is."
„Ja, dat weet ik," zuchtte Lorena.
George Leig, de havenmeester, luisterde intusschen ongeduldig naar den
verstoorden piloot. Midden in een zin viel hij hem in de rede. „Vlieg naar de
maan, vent. Als ik jouw zin deed, gaf ik je alleen de passagiers mee, die jou
bevallen. Lorena vliegt mee, afgeloopen. Zonder geldige reden kan ik haar
niet op een andere kist zetten, of ze wordt ontslagen. En je weet, dat ze 't geld
hard noodig heeft. Waarom doe je zoo raar? Vroeger, in haar goeie dagen,
toen ze hier nog vlieglessen nam, was je gek op haar."
„Jij bent gek," snauwde Flap, vuurrood. „Ze was half verloofd
met Waller 1"
„Met Waller Ze is eens met hem uit eten geweest, maar jij was verliefd
op haar, of ik heb geen oogen meer in mijn hoofd 1 En zij was verliefd op jou
ook. Jij bent een vrouwenhater, hè Maar ik heb je door dat ben je alleen,
om je verlegenheid en je verliefdheid te verbergen. En schiet nou op als je in
Rio landt, ben je verloofd met Lorena en loop je je eigen geluk niet meer in den
weg. Naar je kist Esmeralda vliegt mee, en er zijn fotografen van de
krant."
„Esmeralda wie
„Die danseres. De diamant-danseres, heet ze. Ze sleept overal een stel
diamanten en juweelen mee."
„En Lorena?"
„Die vliegt in jouw machine mee 1"
„Dan neem ik ontslag 1"
George wist hoe hij Flap behandelen moest en deed of hij het laatste niet
hoorde. „Je moet weg. Denk erom dat je je ooren onder je muts stopt op de
laatste foto leken het wel de vleugels van onze grootste machine."
Esmeralda schetterde op het vliegveld en overstemde bijna het geraas
der motoren van het gereedstaande vliegtuig. Ze liep er heen en weer, draaide
en slaakte gilletjes en deed alle moeite om de aandacht te trekken de journa
listen en fotografen stonden er zwijgend bij en deden geen moeite te verbergen,
dat zij een hekel aan dit werkje hadden.
Een chauffeur liep op Esmeralda toe met een klein kistje. „De juweelen,"
legde-hij uit; ,,u had ze in den wagen laten staan."
„O, o," gilde Esmeralda, die de diamanten opzettelijk in den auto had
laten staan, en bij wijze van belooning gaf ze den man een zoen. Ze trok Flap
en Lorena naar zich toe en maakte zich gereed voor de foto. Flap trok zijn
gezicht in een breede grijns dat gefotografeer maakte hem altijd kribbig,
maar hij moest het wel goedvinden. Foto's hoorden bij de beroerde dingen
van het vak, evenals storm en mist. Hij voorkwam nog juist, dat de danseres
hem ook een zoen gafverbeeld je, hij in de krant, terwijl zoo'n springende
dame hem zoende....
Op een drafje liep hij naar de machine en klom in de cockpit terwijl hij
de instrumenten controleerde, ontving Lorena de passagiers, hielp hen met
hun bagage en probeerde de voornaamste eigenschap van haar beroep haar
lachje. Maar haar gedachten waren bij Flap. Waarom had hij het weerzien zoo
teleurstellend voor haar gemaakt Hield hij 'n klein beetje van haar en verborg
hij zijn verlegenheid onder onverschillige woorden, of was hij er werkelijk
verstoord in, dat er vrouwelijke hofmeesters waren aangesteld Zij kende
zijn karakter te goed om te veronderstellen, dat haar veranderde financieele
omstandigheden invloed op zijn houding tegenover haar zouden hebben. Maar
was hij niet altijd eigenaardig en min of meer ruw geweest, ook toen zij nog
vlieglessen nam De andere piloten waren altijd voorkomend en vriendelijk,
maar Flap, enfin die was altijd Flap geweest. In boeken las je wel, dat zoo'n
houding van een man er op wees, dat hij verliefd op je was, maar dat gebeurde
alleen in boeken. De werkelijkheid was, dat Flap bijna onhebbelijk was geweest;
hij had het allesbehalve prettig gevonden, dat zij op dezelfde machine dienst
had.
Intusschen wist zij niet, dat Flap haar gadesloeg in het spiegeltje vóór
hem. Vrouwen waren lastig, dacht hij je wist nooit wat ze van je dachten, en
daar werd een man verlegen van, zoodat je niet wist, hoe je je gedragen moest.
Dan was het toch maar beter, om ze uit de buurt te blijven Anders ging je
in je verbouwereerdheid rare dingen zeggen, en als je dan merkte dat ze boos
en verdrietig werden, raakte je heelemaal in de war. Die Lorena nu..Wat
had die danseres nu weer Werd ze nu al ziek Dat kon je alleen verwachten
van vrouwelijke passagiers. Hij zag dat ze Lorena wenkte en iets zei, nogal
onhebbelijk, scheen het, want Lorena kreeg een kleur en morrelde aan de
ventilatie. Een sterke luchtstroom schoot in de cabine de danseres schreeuwde
en greep naar haar keel, waarop Lorena kalm weer de ventilatie sloot. Flap
grinnikte; waarom moest dat aanstellerige mensch Lorena lastig vallen? Ze
kon niemand met rust laten hem had ze notabene bijna een zoen gegeven 1
Lorena verdween even in de kleine waschcabine ze moest even alleen zijn
en wat eau de cologne op haar brandend voorhoofd sprenkelen, dat gloeide
van angst en zenuwachtigheid, angst, dien ze altijd in de lucht voelde. Vroeger
dacht ze, dat het na enkele keeren beter zou gaan, maar hoe dikwijls ze ook
opsteeg, die vrees voor de ruimte beneden haar kon zij niet overwinnen. Om
haar gedachten af te leiden ging ze weer in de cabine, ging rond met bonbons
en kauwgom en bestudeerde ongemerkt de passagiers. Esmeralda en een
bejaarde negerin, haar kamenier, zaten naast elkaar op de voorste plaatsen
de negerin hield het juweelenkistje tusschen haar knieën geklemd, alsof zij
