Bie ons op 't durp
No. .6
VKljDAC 6 ULl 1934
Minister Deckers arriveert op het
terrein aan den Koudekerkschen weg.
Burgemeester van Woelderen opent de rij der spreken
Ook de Jantjes verleenden
hun krant ge medewerking
Dae liepen m'n noe op dien wermen wigt, en de vrouwe zee
niks, wan ze schaemden d'r eige een bitje. Nergest was t'r
een levendig wezen te zie, en 't dierde nie lank of m'n krege een
dost dat 't verschrikkelijk was. En d'r stieng ok a nergest gin
'out, dust je kon nog nie is effen zitte ok.
„Oe lank is dat nog we vroog de vrouwe eindelienge, mae
ja, ik wist 'et ok nie, wan ik was t'r nog nooit 'ewist.
Toen m'n bie een 'uusje kwamme, gong ik 'et even vraege,
en die vrouwe sloog d'r 'anden in mekare, en ze zee „Men-
schenlieve, julder bin glad verkeerd Je bin in de Zuud-Kraayert,
en je mot in de Noord-Kraayert weze."
Dae stienge m'n noe. Mae net kwam d'r een waegen an, en
m'n mochte mee. Mae toen was 't van de Noord-Kraayert nog
we een 'alf uur loopen, en de vrouwe kree zere voeten, en ze kust
bienae nie mi verruut.
Eindelienge ware m'n d'r dan. Een klein 'uusje, en ik keek
is achter, mae d'r was niemand, en de voordeure was ok a op
slot. Zou ze nie tuus weze vroge m'n, en toen kwam d'r een
vrouwe die d'r neffen weunden, en die vroog „Mo je Stiene e
O, die lei zeker wee op bedde, das zo'n aorigen
„Oe ku m'n d'r dan biekomme?" vroog ik.
Ze schodde d'r kop, en zee dat dat we nie gae zou, wan z'a
kuren, en dan wou ze gin mensch zie. „Maer a je noe naer achter
gaet, daer is een klein raempje, en dae stae d'r bed tegen, van
binne, en a je dan een bitje deurpraet, wan z'is doove dan kan ze
je misschien 'oore."
Afijn, da zouwe m'n dan doe. En m'n kwamme achterom bie
't raempje, mae dat was noga 'ooge, en dae kust ik zomae nie
bie, dust toen moste me bie de buren nog een stoel leene. D'r
'ieng een gerdien voe, en dan nog een 'orre, dust ik kust niks zie.
Ee, moei Stiene riep ik is 'ard, mae d'r kwam glad gin
antwoord.
Lae m'n toch vortgaeklaegde de vrouwe, die d'r a lank a
genog van a. Maer ik riep nog is en nog is, en eindelienge 'oorden
ik binne wat. D'r kraekten wat, da kust 'et bed weze, mae't kust
ok d'r karrekas we weze, wan z'is vreed oud.
En toen 'oorden ik een stem die a riep „uila, wa mot dat
„Ik bin't, je bloedeige neef Pier van't Hof 1" riep ik. „Kom
t'r is uut
„Nee 'oor," riep de stem vrom, „ik danke je lekker, ik e 't glad
nie op m'n fermielje begrepe."
„Mae, mensch, wulder bin glad komme loope, en noe wi je
ons nie binnenlaete vroog ik.
„Nee 'oor, ik dienke d'r nie over," riep 'eur wee, „mie m'n
fermielje e'k altied dol 'ad, en noe da'k dood gae komme ze, mae
das voe de centen."
„Allee riep de vrouwe, die 't ok g'oren a, „allee, maek t'r
gin woorden mee over vuul, m'n gae vort 1"
En 't leken we of ze d'r voeten vergete was, zo vlug liep ze de
wigt op, mae zo bin de vrouwen, die e vee mi deurzettieng as
wu.'der. En toen d'r net een auto verbie kwam, zeurden ik mae
nie lafiger, en m'n ceje mee, a kostede 't vee geld.
En zo bin m'n tuus'ekomme, en das eens mae nooit mi, en
de vrouwe zeit dazze 't op die treinen glad nie begrepen 'eit,
en nooit g'ad ok, en da fermielje, das een ziekte, zee ze, en m'n
bluve mae waer of m'n bin, uut
Zo is dat noe, en moei Stiene mo mae wete wat a ze doet, 't
za d'r nog we an'erekend worre, das waer.
En je kom van 't een in 't aer, wan noe zitte m'n toch mae m:e
de droogte op 't land, en bie ons ok, wan de regenbak is a leeg,
en ze beginne noe wee over waterleidieng te praeten, mae das
altied zo, a d'eeste buje regen mae wee is valt, is dat wee trek
Allee, tot kommende weke, PIER VAN 'T HOF.
Het Goesche a capella-koor onder
leiding van den heer Taminga demon
streert oude Zeeuwsche dansen.
Het dameskoor uit Westkapelle onder leiding
van den heer P. de Rooij luisterde het feest op.
Een kijkje op de tribune tijdens den Land
dag, waarvoor velen waren opgekomen.
