DOOR MARIE
B. SCH RADER
No. 3
Schubert, de componist, wordt aangereden door
voortvarend jongmensch. dat een der eerste petsenmodellen „berijdt". (Scène uit de film Bloeitijd met
Richard Tauber als SchubertFim film.)
Hi
Sergeant Moore was niet gepaald in zijn schik over de inschikkelijkheid
van den inspecteur, al moest hij toegeven, dat het verhaal van Wal
ton aannemelijk klonk, nu hij het in zijn geheel gehoord had. In ieder
geval kon hij niet tegen de beslissing van zijn meerdere ingaan.
Toen verzocht de inspecteur Walton, naar huis te gaan.
„Misschien heb ik het mis," zei hij, „maar het lijkt me beter, de zaak
eerst nader te onderzoeken, vóór we maatregelen tegen u nemen. Als u on
schuldig bent, kunnen we bet schandaal vermijden."
„Dat zou een groote teleurstelling voor mijn gewezen vriend zijn," ant
woordde Walton bitter. „Die anonieme brief komt natuurlijk van hem.'
Maar Bentley sprak dit vermoeden tegen.De brief was inWashington gepost.
„Dan heeft hij 't een vriend laten doen," hield Walton vol. „Of wie weet
is hij zelf wel overgekomen, 't ls best mogelijk, dat hij
aan den voet van den heuvel gewacht heeft, terwijl de
chauffeur het kistje bezorgde."
„Enfin," zei de inspecteur, „we zullen hl 't mogelijke
doen, om het geval op te helderen. Als Shaw u de klok
gestuurd heeft waar we tot nu toe absoluut geen bewijs
voor hebben
„Maar dat kaartje van mevrouw Shaw dan," viel
Walton hem in de rede.
„Daar zult u niet veel aan hebben. Als ze er nu nog
iets op geschreven had..
„Ik begrijp 't volkomen," antwoordde Walton. „Shaw
heeft natuurlijk bedacht, dat een gedrukt kaartje geen be
wijs tegen hem was en toch liet hij me erdoor weten, dat
hij er achter zat."
„Laten we er maar niet meer over redeneeren," zei
Bentley. „We moeten iets doèn. Dat wordt een mooi
werkje voor u, sergeant. Ais u Shaw te pakken kunt
krijgen, of wie dan de klok gestolen heeft, dan weet u
meteen, waar al die andere artikelen zitten."
Moore's oogen glansden bij het vooruitzicht'— nieuwe
glorie voor hemzelf, en^de politie te Washington de
meerdere over die te New York
een flinke belooning uitgeloofd
KORTE INHOUD VAN HET
VOORAFGAANDE.
Het echtpaar Walton krijgt op den
verjaardag van zijn huwelijk een
mooie klokeen kaartje van me
vrouw Shaw is bij het pakje, doch
de beide families leven in onmin,
veroorzaakt door Walton's pro
motie. na een jarenlange vriend
schap. Voor het vermoeden, dat
Shaw het cadeau als een teeken
van verzoening heeft gestuurd, be
staat geen grond. Bij een juwelier
verneemt Walton, dat 't een z.g
Durand klok is. zuiver goud en zeer
duur. Enkele dagen later krijgen
zij bezoek van 'n zekeren Moore,
die later detective blijkt te zijn.
Hij zegt dat de klok afkomstig is
van een inbraak in den huize Sloane
te New York. en brengt Walton
naar het bureau, waar hij verhoord
wordt door inspecteur Bentley.
en er was door de Sloane's
o o het was best waard, dat hij er al
zijn ijver en schranderheid op inspande.
Daarna verzocht de inspecteur hem, den volgenden morgen naar Shaw s
adres te informeeren bij den chef der afdeeling, waar hij gewerkt had. Hij zou
zelf het hoofdbureau van politie te New York opbellen en verzoeken, dat
zij een mannetje stuurden, om Shaw te ondervragen. Walton kreeg den raad,
den volgenden morgen gewoon naar zijn bureau te gaan, maar af te spreken,
dat hij een paar dagen vrij kon zijn, als 't noodig bleek, dat hij met Moore mee
ging naar New York.
Walton kon bijna niet gelooven in zijn geluk, dat
hij in vrijheid was gesteld, en repte zich naar nuis, waar
zijn vrouw angstig zat te wachten op zijn terugkeer. Zij
sliepen natuurlijk geen van beiden dien nacht.
De volgende dag was een beproeving voor Walton.
Hij kreeg terechtwijzingen van zijn chef wegens fouten in
zijn werk, en het duurde lang, eer het middag werd. Toen
hij het groote gebouw verliet, verwonderde hij zich maar
matig, dat hij sergeant Moore onverschillig voorbij zag
slenteren. Het was een onaangename herinnering, dat
hij bewaakt werd.
Moore kwam naast hem.
„U bent zeker benieuwd naar 't nieuws uit New York?"
vroeg hij, met zoo zachte stem, dat er geen aandacht van
voorbijgangers getrokken werd. „Gaat u koffiedrinken
„Dacht u, dat ik eten kon Vertel me alstublieft
maar gauw, wat er te vertellen is."
De detective ging hem echter vóór naar een bank in
het park aan den overkant van den weg, eer hij sprak.
„Tot nog toe niet veel, dat u uit de moeilijkheden kan
helpen," antwoordde hij eindelijk, voorzichtig rondziende.
