No. 6
VRIJDAG 6 JULI 1934
189
zaken, die geheim moeten blijven. Wees daar nu maar tevreden mee."
„Maar je kunt mij toch wel vertrouw en
„In de gegeven omstandigheden niet. Dat zijn dingen, die ik niemand
mag toevertrouwen zelfs mijn eigen vrouw niet."
Op dit moment belde de telefoon.
Shaw ging luisteren. Er was een zekere meneer Hudson, werd hem van
beneden gemeld. Hij wou meneer Shaw spreken voor dringende zaken, die
hij niet nader aan wou duiden. Shaw gaf order om meneer Hudson boven te
laten.
De onbekende want dat bleek hij te zijn een slanke, goedgekleede
Amerikaan, presenteerde zijn kaartje en stelde zich voor als lid van een
advocaten-firma, die nogal eens door Amërikaansche cliënten werd gebruikt,
als zij in Frankrijk moeilijkheden op te lossen hadden. Ditmaal, zoo deelde
hij mee, waren zij geraadpleegd over een zaak, waarbij Brooks en Co. te New
York betrokken waren.
„Brooks en Co. riep Shaw uit. „Dat is mijn firma." Er kwam een vaag
gevoel van angst over hem.
Hudson glimlachte raadselachtig en zei op een beleefden, lichtelijk
verontschuldigenden toon
„O ja? Ja natuurlijk.... En hiermee kom ik aan het doel van mijn
bezoek."
Shaw had geen tijd om orde te brengen in de veronderstellingen, die hem
door het hoofd vlogen. Hij bereidde zich voor op een schok.
„Wij hebben vandaag instructies ontvangen van onze cliënten, Brooks
en Co., om u mee te deelen, dat u van dit oogenblik af niet meer in hun dienst
staat." Zijn stem klonk nog glad en vriendelijk, maar er klonk beslistheid in.
„Wat!" Shaw schreeuwde het bijna uit, en sprong op van zijn stoel,
alsof hij plotseling in aanraking was gekomen met een electrischen stroom.
„Dat kan niet. Ik geloof 't niet. Dat.dat durven ze niet."
„Maar, mijnheer...." protesteerde Hudson kalm.
„Pardon. Maar 't is ook te gek," hernam Shaw. „Ze hebben me hierheen
gestuurd. Wat kan er voor reden zijn, om me op zoo'n manier te ontslaan
Dat is ongerijmd en onredelijk. En trouwens, waarom passeeren ze mij, door
uw firma te raadplegen en hun orders aan u te geven
„Zulke dingen gebeuren niet zonder reden," gaf de onverstoorbare
Hudson toe. „Mag ik u even een telegram laten zien, dat wij vanmorgen van
Brooks en Co. ontvangen hebben
De componist en zijn eerste liefde
(Foto Fimfilm)
„Hebt u Shaw gevonden?"
„Nee helaas."
„U had zijn adres toch
„Ja, dat wel. En de inspecteur heeft dadelijk New York opgebeld, en ze
hebben direct iemand naar Drake en Brown gestuurd, waar hij in dienst was
geweest
„Wès geweest?"
„Ja. Op 't moment is meneer Shaw in Parijs." Moore had wel gedacht,
dat Walton van dit bericht zou opkijken.
„Parijs!" riep Walton uit. „Wat moet hij in Parijs
Shaw deed 't niet minder eerst naar New York, en nu naar 't buiten
land
„Dat zouden wij ook wel graag weten," gaf Moore ten antwoord. „Er zou
best iets waar kunnen zijn van uw verhaaltje," ging hij schertsend voort.
„Nu die vogel den oceaan over vliegt, drie dagen na die inbraak op Long
Island, komt er een beetje klaarheid.
Volgens het telefonisch bericht uit New York was detective O'Donnell,
aan wien daar de behandeling der zaak was opgedragen, bij Drake en Brown
geweest en had hij daar vernomen, dat Shaw niet meer bij hen in dienst was.
Hij had eenige maanden bij hen gewerkt, tot hun volle tevredenheid, en had
toen plotseling op korten termijn ontslag gevraagd, zonder opgaaf van redenen.
Er was niemand op de bank, die iets meer van zijn particuliere leven wist
dan het adres, dat hij opgegeven had. Navraag aan dat adres leverde
weinig nieuws op.
De Shaws hadden ruim een week tevoren hun huur opgezegd
en waren vertrokken, zonder een adres voor brieven en bood
schappen na te laten. Deze informatie werd echter verstrekt dcor het
postkantoor, en leidde naar het kantoor van Brooks en Co., effecten-make
laars in Wall Street.
Meneer Brooks ontving O'Donnell heel vriendelijk, maar wou niet veel
uitlaten, vóór hij te hooren kreeg, dat Shaw waarschijnlijk betrokken was bij
een grooten diefstal. Toen stak hij de handen omhoog en verklaarde, dat
zulke dingen in geen geval in verband mochten worden gebracht met zijn
zaak. Hij zou vertellen, wat hij wist.
Veel bleek hij echter ook niet te weten. Met Shaw's particuliere leven
was hij nie.t op de hoogte, zei hij. Hij had Shaw in dienst genomen, omdat
die zoo uitstekend voldaan had bij Drake en Brown, en hem naar
Parijs gestuurd met een vertrouwelijke opdracht. Wijl dit
een strikt persoonlijke kwestie was, kon hij er niet verder
over uitweiden.
Hij verzekerde O'Donnell echter, dat de politie met
Shaw mocht doen, wat zij wilde hij trok er zich niets
van aan, en had tevens met den man afgedaan.
„En dat is alles," besloot Moore, ,,'t Is natuurlijk best
mogelijk, dat die meneer Brooks zich onnoozel houdt, maar
met Shaw onder één hoedje speelt. Het adres van Shaw was
het Hotel de France, zei hij, maar dat gelooven we maar
half. Enfin, dat weten we met een paar telegrammetjes
gauw genoeg."
Intusschen vermaakten de heer en mevrouw Shaw zich
zoo goed mogelijk in Parijs. Wie hen zag in de schouwbur
gen, in de opera of bij de bezichtiging van stad en omtrek,
kon zich onmogelijk voorstellen, dat zij schuldig waren of
konden zijn aan een zoo boosaardig opzet, om een ouden
vriend tot op den drempel van de gevangenis te brengen.
Het hotel, waarin zij logeerden, was een duur hotel, en
droeg inderdaad den naam, dien Brooks had opgegeven.
Shaw scheen echter over ruime middelen te kunnen beschik
ken, want zij bewoonden een mooie suite, dineerden dik
wijls in het hotel en hadden voor onbepaalden tijd een
auto te hunner beschikking alles duidde er op, dat zij
behoorden tot die klasse van rijke Amerikanen, die voor de
Parijzenaren tegelijk een vreugde en een ergernis zijn. Zij
bleken om te gaan met personen, die een belangrijke plaats
innamen in de financieele wereld, en werden dus door het
hotel-personeel met onderscheiding behandeld.
Dep dag nadat Walton en Moore op een bank over
hen hadden zitten spreken, gingen de Shaws op in een
onderwerp van geheel anderen aard de opera, die zij dien
avond meenden te gaan zien en hooren.
,,'t Lijkt wel een droom," riep mevrouw Shaw uit,
achteroverleunend in haar wit-met-rooden stoel. „Wie had
ooit kunnen denken, toen we in dat huisje in Washington
woonden, dat we zoo kort daarna in de heerlijkste stad
ter wereld zouden zitten en zoo'n weelderig leventje zouden
hebben. Je bent een toovenaar, schat. Hoe heb je 't klaar
gespeeld
„Dat komt er nu niets op aan," antwoordde Shaw
kortaf.
„Maar ik begrijp niet, waarom Brooks en Co. al die
onkosten willen betalen."
„Dat moeten zij weten. Je hebt er toch zeker geen be
zwaar tegen
„O nee, heelemaal niet. Ik zou alleen wel graag
weten
„Ik heb je al gezegd, dat ik hier ben voor gewichtige
