No. 7
VRIJDAG 13 JULI 1934
223
Mevrouw Shaw scheen echter niet zeer opgetogen te zijn over Parijs en de
Parijsche vermaken. Zij zocht naar een middel, om Dorothy kwijt te raken,
want zij wist, dat Moore bij haar man op hun hotelkamer was en zij had liever
niet, dat "het meisje iets te weten kwam van hun moeilijkheden. Zij wantrouwde
Dorothy wel niet, maar zij hield liever iedereen er buiten. Dorothy was trou
wens veel te uchtig van aard, om in 'n zoo ernstige kwestie betrokken te worden.
Zij dorst niet lang uit het hotel weg te blijven, want hun aanwezigheid
op het politie-bureau kon ieder oogenblik gevorderd worden. Zij hield zich,
alsof zij zin in koffie had en bracht haar vriendin in de eetzaal, waar op dat
oogenblik bijna niemand anders was. Toen vroeg zij even excuus en vertelde
haar man telefonisch, waar zij was.
„Ik wou even kijken, of onze kamer al gedaan was," verklaarde zij bij
haar terugkeer, „maar 't meisje is er nog niet geweest, dus 't komt goed uit,
dat we hier maar gegaan zijn. En Jim...."
„Ja, ik ben dolbenieuwd naar Jim," zei Dorothy.
,,'t ls jammer, maar hij heeft 't erg druk een belangrijk gesprek over
zaken met een heer...."
„En je zei, dat de kamer nog niet gedaan was!" Dorothy begon te ver
moeden, dat zij niet erg welkom was dien dag.
„O, mannen zien niet, of een kamer slordig is of niet."
„Wat is er eigenlijk, Betty vroeg Dorothy opeens. „Je doet zoo vreemd.
Is er iets niet in orde
„Wat zou er niet in orde zijn vroeg mevrouw Shaw. ,,'t ls toch niets
vreemds, dat Jim zijn zaken behartigt
Dorothy lachte, alsof zij zich opgelucht gevoelde.
Ik ben zoo op jullie gesteld," zei ze. Ik dacht, dat jullie misschien gekib
beld hadden. Dat kun je zoo hebben op reis. En Parijs.daar kan van alles
gebeuren."
„Dat is zoo," gaf mevrouw Shaw ernstig toe. „Daar kan van alles gebeu
ren."
„En waarom heb je mijn brief niet beantwoord? Ik heb hem per adres
Brooks en Co. gestuurd.... dat had je toch gezegd?"
Mevrouw Shaw had den brief niet ontvangen, zei ze. Brooks en Co. waren
erg nalatig geweest in 't doorsturen van hun privé post. Ze had zich al ver
wonderd, bekende ze, dat ze niets van Dorothy hoorde. De brief lag nu na
tuurlijk in New York op 't postkantoor Jim had daar nog niet naar zijn
post gevraagd, maar ze zou hem er gauw naar toe sturen.
Toen vertelde Dorothy haar, dat zij niets van Parijs zou zeggen, maar dat
er in de Vereenigde Staten toch ook nog wel aantrekkelijkheden waren
dat had ze ondervonden, toen ze een poosje geleden naar Richmond in Virginia
was geweest.
„Ik wist niet, dat je van plan was, naar 't Zuiden te gaan, toen wij weg
gingen," zei mevrouw Shaw. „Je hebt er niets over gezegd."
„Ik was 't ook niet van plan," antwoordde Dorothy, ,,'t Is heel onver
wacht gekomen, zooals alle prettige dingen en onprettige soms ook," ging
zij lachend voort. „Mijn broer Will kwam thuis precies op den dag7 dat
jullie naar Frankrijk vertrokken en hij vroeg, of ik zin had mee te gaan
naar Richmond dat tusschen twee haakjes bekend staat als een „schoone
zuidelijke stad", maar ik kan je ver
zekeren, dat 't er precies zoo koud kan
zijn als hier in 't Noorden. Enfin, ik wou
erg graag, tot ik hoorde, dat we met
Will's auio zouden gaan."
„O, zijn jullie per auto geweest
„Ja zeker. Je kent Will 't is een
echte aoto-maniak. In 't eerst stribbelde
ik tegen ik hou van mijn gemak
maar toen we gingen, viel 't me best mee.
't Was anders een echt rommelige dag.
Je moest eens weten, wat ik 'n spul gehad
heb met dat cadeau voor de Barnards."
„Hoe zoo
„Dat kun je je met je stoutste ver
beelding niet voorstellen. Jullie zijn op
Zaterdag vertrokken. Den volgenden dag
Zondag zijn wij uit New York ge
gaan. Will moest Maandagmorgen vroeg
in Richmond zijn zaken natuurlijk. Je
weet, wat je 't laatste tegen me gezegd
had, toen jullie aan boord gingen „Ver
geet je vooral niet, dat cadeau aan de
Barnards te sturen Ze moeten 't den
vijftienden hebben."
„Heb je 't vergeten?" vroeg me
vrouw Shaw.
„Absoluut niet," antwoordde Doro
thy. „Ik heb er dienzelfden middag voor
gezorgd en niet vergeten 't kaartje er bij
te doen, dat je me gegeven had, en toen
heeft hij me met zijn wagen weggebracht.
Ik stapte uit met mijn vrachtje, en Will
reed verder. Ik dacht, dat ik in 'n minuut
of vijf klaar zou zijn. Dus je kunt je voor
stellen, hoe ik opkeek, toen de post
ambtenaar op 't adres bleef staan staren
en -zijn hoofd schudde. „Moet dat naar
Orlando, Florida vroeg hij met een
stem, die niet veel goeds beloofde.
„Ja zeker, zooals er op staat," zei ik
heel lief.
„Met een droomerig gezicht bleef hij
naar 't adres kijken, ,,'t Spijt me erg," zei
hij, „maar dat kan niet op 't oogenblik."
„Toen ik vroeg, waarom niet, zei hij,
dat 't vrachtverkeer voorbij Jacksonville
belemmerd was door een spoorweg
ongelukje.
„Kun je je voorstellen, hoe ik er aan
toe was Daar stond ik, met een zwaar
pak voor me, en ik had geen flauw idee,
hoe ik 't kwijt moest raken."
Zij zweeg even om adem te scheppen,
hoewel zij genoot van haar eigen verhaal.
„En wat heb je toen gedaan?"
vroeg mevrouw Shaw werktuiglijk.Zij deed
haar uiterste best, om't verhaal te volgen,
terwijl haar gedachten elders waren.
„Ik wist in 't eerst ook geen raad. Ik
had natuurlijk naar een expediteur kunnen
gaan, maar daar dacht ik niet aan. Trou
wens, als ik dat gedaan had, was 't ding wie
weet hoeveel later bezorgd. Dus ik stapte
met mijn vrachtje in 'n taxi en ging weer
naar huis." (Slot volgt)
Pauze in de sluis.
