No. 8
VRIJDAG 20 JULI 1934
239
Een imposante luchtfoto van den beroemden Niagara-waterval op de grens van Canada en de Vereenigde Staten. Rechts in 't midden ziet men den Ameri-
kaanschen val. links op den achtergrond den Canadeeschen valdie den vorm van een hoefijzer heeft. Op den voorgrond de nieuwe brug voor 't snelverkeer.
Lefferts voelde zich opgelucht, toen Crane binnenkwam en hem vroeg
even in het kantoortje te willen komen. Tucker kon rustig wat blijven mijmeren
over zijn voorbeeldige trouw aan de vlag van mevrouw Falkener.
Maar terwijl hij daar zoo in zijn eentje was, drong al spoedig het geluid
van borden en het gerinkel van glazen uit de aangrenzende kamer tot den
jurist door en hij wist, dat dit geluid alleen door de hand van Jane-Ellen ver
oorzaakt kon zijn. Ha, dacht de advocaat. Dit was het geschikte oogenblik
om eens met het meisje over zijn plannen te gaan spreken En hij besloot
er terstond gebruik van te maken.
Jane-Ellen dekte de tafel met heel wat meer energie dan de gewezen
butler dit placht te doen. Haar werk was eigenlijk al vrijwel gedaan, toen
Tucker binnenkwam. Kalm en zeer van zijn waardigheid overtuigd liep hij de
kamer door, legde met een sierlijk gebaar zijn elleboog op den schoorsteen en
zag welwillend neer op de bedrijvigheid van Crane's keukenmeisje.
Hij begon
„De tijd, dat ik je van dienst kon zijn, is gauwer gekomen, dan wij ver
wacht hadden, Jane-Ellen."
Zij keek hem begrijpend aan.
„Ja zeker, mijnheer Tucker," antwoordde ze hem. En de promptheid,
waarmee ze op zijn toespelingen inging, had vijftien jaar geleden zijn hart
zonder twijfel sneller doen kloppen.
„Ik ben je dankbaar, dat je mij de gelegenheid wilt geven...."
„De vingerkommetjes, mijnheer Tucker," viel zij hem in de rede, een
servet naar hem toeschuivend. „De vingerkommetjes kunt u vast wel even
vullen. Ja 1 Dat is meer dan genoeg. Een kommetje is geen waschtobbe
En verder, als u lucifers bij u heeft heeren hebben die geloof ik altijd bij
zich - zou u de kaarsen nog kunnen aansteken, mijnheer. En dan.... ja,
ik geloof dat we nu zoowat klaar zijn."
Tucker, die deze kleine diensten moeilijk kon weigeren, nu hij zulke belang
rijke verlangde aan te bieden, schikte zich in de situatie, goot wat water uit
de ijskan in glazen vingerkommetjes, maar deed dit met zoo'n vertoon van
waardigheid en van zóó'n hoogte, dat hij erg morste. Het keukenmeisje berisp
te hem niet rechtstreeks, maar zij verplaatste de kommetjes op een manier,
die hem met de grootste duidelijkheid aan zijn verstand bracht, dat zij het
hem nooit weer zou vragen. En toen Tucker haar volgende instructie wilde
opvolgen en een gouden lucifersdoos uit zijn zak haalde, om de kaarsen te
gaan aaasteken, nam zij hem doodbedaard het heele geval uit zijn vingers
met de opmerking, dat hij natuurlijk de schermpjes in brand zou steken, als zij
hem zijn gang liet gaan, en dan zou 't wat zij noemde ,,'n mooie pan" worden.
Zij wilde de kamer verlaten maar dit lag niet in Tucker's bedoeling. Hij
ging voor de deur staan.
„Een enkel woordje, Jane-Ellen."
„Geen tijd, mijnheer. Morgenochtend misschien. Ik heb heelemaal geen
hulp nu en
„Morgen is het te Iaat, Jane-Ellen. Luister eens, Jane-Ellen. Je moet het
vanavond nog weten. Het is een ernstige aangelegenheid. Kijk eens, ik wil
niets op mijnheer Crane aanmerken. Jongelui die altijd meer dan genoeg geld
hebben bezeten, om zich te verschaffen wat ze noodig hadden, zijn van nature
onnadenkend. Zij zijn, om het maar heel zacht uit te drukken, weinig attent
voor de belangen en de moeilijkheden van anderen. Het staat me verschrikke
lijk tegen, Jane-Ellen, dat jij op zóó korten termijn je ontslag moet
krijgen
„Mijn ontslag 1"
„Ja, je ontslagMijnheer Crane heeft onaangenaamheden gehad en
wenscht vanavond of morgenochtend op zijn laatst te vertrekken. Heeft hij
je dan heelemaal niets gezegd
Nu had hij haar volle aandacht Zij keek hem oplettend aan.
„Gaat mijnheer Crane weg? En ik meende, dat hij het huis voor zes
weken gehuurd had
„Dat had hij ook, maar nu miss Falkener vertrokken is, ziet hij geen reden,
hier langer te blijven. De aantrekkelijkheid is er voor hem af. Zooals ik je al
gezegd heb vanavond of uiterlijk morgenvroeg gaat hij weg. Voorgoed. En je
begrijpt, dan ben je je betrekking kwijt, Jane-Ellen...."
Zij stond hem ontdaan aan te zien. Het griefde hem, dat ze zoo onder
den indruk was van het verlies van haar betrekking. En hij vervolgde
„Ik vind het méér dan beroerd, te moeten denken, dat een meisje van
jouw uitstekende bekwaamheden maar laat ik er niet omheen draaien
kom bij mij in dienst. Ik waardeer je werk ten zeerste. Je bent beleefd en
beschaafd in je optreden. Een dergelijk onzeker bestaan als je nu leidt past
niet voor een knap meisje. Ik zou je iets kunnen geven, waar je niet bang hoeft
te zijn, ieder oogenblik je ontslag te krijgen, tenzij je natuurlijk zelf...."
Jane-Ellen had hem zeer verbaasd zijn voorstel hooren doen. Dan zei
ze zeer beslist
„Ga alstublieft voor die deur vandaan, mijnheer Tucker."
„Niet voor ik heelemaal uitgepraat ben, Jane Ellen," en hij kwam vlug op
haar toe.
Vermoedelijk hadden in vroeger tijden de Revelly's gediend door een
minder verfijnd functionaris dan butler Smithfield de gewoonte gehad, de
familie voor de maaltijden bijeen te roepen door middel van een gong, een
groote Japansche gong, die nu ongebruikt in een hoek van de eetkamer stond.
Jane-Ellen sprong er zonder een oogenblik te weifelen heen en sloeg er op
met een kracht, die het heele huis deed weergalmen.
(Wordt vervolgdJ
