DOOR MARIE B. SCHRADER
Ik vind't naar, dat je zoo'n last gehad hebt," zei mevrouw Shaw. „Waarom
heb je 't pakje niet laten verzenden door de zaak, waar je 't gekocht had
Wacht even. Er komt nog meer. Je had me een paar winkels genoemd,
waar ik gaan kon. Maar je zei ook, dat ik zelf maar zien moest, als ik soms
iets anders zag, dat me geschikt leek. En dat is ook gebeurd.
Toen Will thuis kwam, heb ik hem gevraagd, of hij ook raad wist.
'1 Ding moest den volgenden Woensdag in Orlando zijn, dus we hadden geen
tijd te verliezen. Maar toen ik dien avond naar bed ging, had ik nog geen flauw
idee, hoe ik er mee aan moest. En toen kreeg ik den volgenden morgen een idee.
We konden 't pakje meenemen tot Washington, dacht ik, en t aan t kantoor
van meneer Barnard afgeven. Je had me gezegd, dat de Barnards direct na
hun trouwen naar Washington zouden komen. Dus ik wist, dat het cadeau er
dan eerder zou zijn dan zij."
Dat was een goed idee," vond mevrouw Shaw. „Er zat niets anders op.
Ja, 't was een goed idee, als ik 't zelf zeggen mag. Enfin, toen we uit
New Vork gingen, was 't een pracht van een lentedag. We waren al blij.
Maar toen we in Philadelphia waren, sneeuwde 't hard, en in Baltimore was
't nog erger, en je zult 't misschien niet gelooven, maar in Washington was
er een sneeuwstorm, zooals ze er in geen jaren beleefd hadden. Maar we kwamen
er toch, met veel vertraging.
We gingen dadelijk naar het kantoor van meneer Barnard het adres
hadden we in 't telefoonboek opgezocht. Maar 't gebouw was zoo dicht als een
pot We hadden er gewoon niet aan gedacht, dat 't Zondag was, dus dat zoo'n
concierge wel uit kon zijn. Wat moesten we nu We zaten er mee. Het kistje
wou ons maar niet verlaten.
„Will had al gezegd, dat we onmogelijk verder konden met den wagen.
We moesten met den trein verder en we hadden niet veel tijd meer. Hij ging
naar een garage, en zei dat ze den wagen bewaren moesten tot nader order,
en hem dan naar New York brengen."
„En hebben jullie toen het pakje in den trein meegenomen naar Rich-
m0ndNee hoor. Je zult me een lauwerkrans moeten overhandigen, als je hoort,
hoe we de moeilijkheden opgelost hebben. Ik weet niet hoe ik 't in mijn hoofd
kreeg, maar 't kwam er. Ik herinnerde me plotseling, dat je wel eens gesproken
had over vrienden, die in Washington naast jullie woonden, en
Wat Die naast ons woonden Mevrouw Shaw hield zich met moeite
in anders was zij van haar stoel gesprongen.
Ja de Waltons. De naam was toevallig in mijn geheugen blijven hangen.
;;0 o," hijgde mevrouw Shaw, terwijl haar geest de geschiedenis vooruit-
ik kon niemand anders bedenken, die je kende. Ik was blij, dat ik om de
Waltons dacht. Ik was alleen maar bang, dat ze weg zouden zijn uit Washing
ton Maar hun naam stond in 't telefoonboek met 't zelfde adres. Ik probeerde
ze op te bellen, meermalen zelfs, maar de draden waren stuk, hoorde ik later.
Toen ben ik gaan informeeren, of ze er nog woonden, en ik hoorde van wel.
Ik had gedacht, het kistje naar de Waltons te sturen en te vragen, of zij 't een
paar dagen later op 't kantoor van meneer Barnard wouen laten bezorgen."
Ja ik begrijp 't," zei mevrouw Shaw, bijna sprakeloos van verbazing.
Zij had den moed niet, er haar vriendin een verwijt van te maken zij had met
de beste bedoelingen gehandeld, en wist niets van de
ernstige oneenigheid, die tusschen de beide families
gerezen was.
„Will had geen tijd, om er zelf heen te gaan," ver
volgde het meisje, „dus toen heeft hij een chauffeur uit
die garage gevraagd, of die het pakket met den auto
naar de Waltons wou brengen, vóór hij den wagen
opborg."
„Maar 't was aan mevrouw Barnard geadresseerd,
is 't niet
„Ja, dat was 't geweest. Will had er 'n stuk papier
opgeplakt met haar naam en 't adres in Florida. Maar
toen we gezien hadden, dat 't kantoor van meneer
Barnard gesloten was, heeft hij dat er af gescheurd,
en omdat hij bang was, dat de chauffeur den naam en
't nummer niet goed zou onthouden, heeft hij naam en
adres van mevrouw Walton er op geschreven. Ik had
toen geen tijd, om een verklarenden brief te schrijven,
maar dat heb ik later gedaan."
„En heeft die chauffeur 't kistje bezorgd
„Ja zeker. Je hebt toch zeker een bedankbriefje
van de Barnards gehad
„Nee, dat heb ik niet."
Mevrouw Shaw was te zeer verdiept in haar gedach
ten, om meer te zeggen.
,,'t Was goed bedoeld," zei ze toen, half bij
zichzelf.
„Goed bedoeld vroeg Dorothy, teleurgesteld,
omdat zij niet geprezen werd voor haar schranderheid.
„Mankeerde er dan iets aan
Haar hart werd beklemd toen mevrouw Shaw ant
woordde „Er mankeert heel veel aan. Als die chauffeur
dat kistje niet bezorgd had, was 't heel wat anders
geweest."
„Je begrijpt toch wel, dat ik er niet zelf heen kon
gaan," zei het meisje lichtelijk geërgerd. „De chauffeur
had toch al zotf'n toer, om dien vcrschrikkelijken heuvel op te N o. 5
komen dat beweerde hij tenminste.
„Ja, dien heuvel ken ik," zei mevrouw Shaw.
'.Hebben de Waltons je geschreven?"
„We zijn al een half jaar kwade vrienden met ze," was het antwoord van
mevrouw Shaw.
„Dus heb ik 't heelemaal verkeerd gedaan Dorothy's gezicht betrok.
,,'t Spijt me vreeselijk, maar dat had je me niet verteld."
„Daar was geen aanleiding toe. Als ik had kunnen vermoeden, dat er
zooiets gebeuren zou...."
„Maar de Waltons zullen toch wel zoo beleefd geweest zijn, het kistje
door te sturen, of jullie nog met elkaar omgaan of niet. Ze hebben uit mijn
brief kunnen begrijpen, dat ik volgens een ingeving van 't oogenblik te werk
was gegaan en dat ik van die breuk niets wist. Nu we 't er over hebben, vind
ik, dat mevrouw Walton mijn brief allang had moeten beantwoorden. Misschien
heb ik er in de haast geen adres opgezet."
„Heb je dien brief zelf gepost?"
„Nee, ik heb hem in den trein aan een conducteur gegeven, kort nadat
we vertrokken waren."
„En die heeft hem waarschijnlijk nog in zijn zak. Als de Waltons dien
brief tenminste ontvangen hebben, zijn ze gemeener dan ik dacht. Maar ze
hébben hem niet ontvangen."
Dorothy keek haar met groote oogen aan. „Dat begrijp ik niet."
„Je zult 't direct wel begrijpen. Ik kan je een geschiedenis over dat
kistje vertellen, die nog veel vreemder is dan de jouwe," zei mevrouw Shaw
plechtig.
„Maar, Betty, je hebt nog niet eens gevraagd, wat ik als huwelijkscadeau
voor de Barnards gekocht had. Als je 't niet van de Barnards of van de Wal
tons gehoord hebt, kun je 't niet weten, en je zult nooit raden, wat 't was.
„Dat weet ik maar al te goed," antwoordde mevrouw Shaw, en in bitter
gepeins trok zij haar lippen strak.
„Nee, je weet 't heusch niet. Je had gezegd, dat ik iets van zilver moest
koopen voor die honderd dollar, die je me gaf. Maar ik heb
„Een gouden klok gekocht."
„Kun je gedachten lezen? Hoe is 't mogelijk riep het meisje uit. „Ik
zal je vertellen, hoe ik er toe kwam, die klok te koopen. 't Was echt een gelukje,
want zoo'n mooi stuk kun je in een winkel op de^Vijfde Avenue niet krijgen
voor honderd dollar. Ik ging de stad door, op weg naar de Vijfde Avenue,
en dan wou ik daar den bus nemen, en toen kwam ik langs een brokkenhuis,
waar ik al dikwijls over had hooren spreken.
„Je kunt daar prachtige koopjes halen, allerlei dingen, t is een adres,
waar de rijke lui de dingen naar toe sturen, die hen vervelen, of die ze om een
andere reden kwijt willen en de winst is dan voor ziekenhuizen. Je kunt daar
zoowat alles koopen, van een tafelkleed af tot de kostbaarste dingetjes toe,
voor buitengewoon lage prijzen. Je kunt er soms echte prachtstukken oppikken.
En die klok is vast en zeker een prachtstuk."
„Wie zou daar nu op komen zei mevrouw Shaw
verbaasd.
„Ja, hè? Ik heb er maar honderd dollar voor
betaald. Hij is misschien wel tienmaal zooveel waard.
De menschen, die hem verkocht hebben, wisten er vast
de waarde niet van. Ze zullen gedacht hebben, dat t
een vergulde klok was."
Mevrouw Shaw zuchtte.
„Die klok heeft heel wat meer gekost dan alleen
geld," zei ze. „De eer en de eerlijkheid van twee
menschen is er door in gevaar gebracht, zei ze met
nadruk. „Jij kunt 't natuurlijk niet helpen, maar die
klok was gestolen."
„Gestolen 1" riep Dorothy ongeloovig uit, en zij
kreeg een kleur.
„Helaas ja. De beschrijving en 't nummer kloppen
precies met een klok, die een poos geleden bij n groote
inbraak op Long Island vermist werd. 't Is 'n geluk
voor je, dat je naam tot nu toe niet genoemd is in
verband met die klok en als die brief, dien je aan
de Waltons geschreven hebt, hen bereikt had, had je
leelijk met de politie te maken gekregen hadden ze
je misschien aangewreven, dat je 't ding zelf gestolen
had."
„Zeg, wat zit je nu te praten? Wil je soms zeggen,
dat ik een dievegge ben
„O neen, heelemaal niet. Ik heb alleen den laatsten
tijd ontdekt, dat een mensch zijn eerlijkheid altijd moet
kunnen bewijzen. Ik zou je kunnen gelooven en ik
doe 't ook maar de rest die zul je moeten
overtuigen. Op 't oogenblik staan meneer Walton en
mijn man onder politie-toezicht, onder verdenking,
dat zij die klok gestolen hebben. Ga maar gauw mee
naar boven. Ik heb niet gejokt, toen ik zei, dat Jim
over zaken aan 't praten is. Hij heeft een detective
bij zich."
KORTE INHOUD VAN HET VOOR
AFGAANDE. Het echtpaar Walton
krijgt op den verjaardag van zijn huwelijk
een mooie klok een kaartje van mevrouw
Shaw is bij het pakje, doch de beide
families leven in onmin, veroorzaakt door
Walton's promotie, na een jarenlange
vriendschap. Voor het vermoeden, dat
Shaw het cadeau als een teeken van ver
zoening heeft gestuurd, bestaat geen
grond. Bij een juwelier verneemt Walton,
dat 't een z.g. Durand-klok is. zuiver goud
en zeer duur. Enkele dagen later krijgen
zij bezoek van een zekeren Moo re, die
later detective blijkt te zijn. Hij zegt dat
de klok afkomstig is van een inbraak in
den huize Sloane te New York, en brengt
Walton naar het bureau, waar hij ver
hoord wordt door inspecteur Bentley, die
hem echter op vrije voeten laat. Shaw
krijgt intusschen. terwijl hij tn Parijs ts
voor de firma Brooks en Co.. bericht dat
hij ontslagen is. met de mededeeling. dat
de firma geen dieven van gouden klokken
in dienst kan houden Hij keert terug
naar New York en wordt daar samen
met Walton verhoord. Daarbij blijkt dat
hun oneenigheid eigenlijk veroorzaakt is
door kwaadspreken van een ander, zoodat
zij zich weer verzoenen, doch het geheim
van de klok blijft onopgehelderd Mevrouw
Shaw ontmoet den volgenden dag haar
vriendin Dorothy Grainesindertijd op
den dag van vertrek naar Europa had
mevrouw Shaw haar gevraagd, 'n huwe
lijkscadeau te koopen voor kennissen van
de Shaws. Zij vertelt nu hoeveel last zij
heeft gehad, om dat cadeau te bezorgen.
