No. 13 VRIJDAG 24 AUGUSTUS 1934 415
Corbell sloop het laboratorium rond en koos zich een venster uit om
binnen te dringen. Hij haaide een paar geoliede ijzerzaagjes uit'zijn tasch en
begon ijverig te werken. Nu en dan rustend, bleef hij een vol uur bezig. Toen
slaakte hij een zucht van verlichting hij had de derde en laatste tralie einde
lijk verwijderd.
Zonder gerucht te maken kroop hij naar binnen. Gebruikmakend van de
aanwijzingen, die kapitein Fentley aan Bower had verstrekt, vond hij ge
makkelijk den weg naar het laboratorium. Daarnaast was de deur van het
vertrek, waarin de kast moest staan met de gasmonsters.
Zachtjes trad hij binnen en ontstak zijn lantaarn. De kast bleek gesloten
te zijn, doch toen hij zijn breekijzer tusschen de deuren stak, vlogen deze kra
kend open. Het licht van zijn lantaarn viel op een groot aantal stalen cylinders,
alle ongeveer dertig centimeter hoog, gesloten met een schroefdop en van
etiquetten met duidelijke opschriften voorzien.
„Acrolein chlooracetophonon Di. chioormethylaether," las hij
achtereenvolgens.
Stuk voor stuk schoof hij de flesschen terzijde. „Methylchloorsulfanaat
Xylylbromide D. M. Diphenylaminchlorsinespelde hij, grijnzend
om die halsbrekende namen. Hij schoof de heele reeks doodelijke gifgassen
opzij en vond eindelijk wat hij zocht. In zijn bevende hand hield hij een stalen
flesch, voorzien van een simpel Engelsch opschrift„Afweergas". Het loodje,
waarmee de cylinder verzegeld was, droeg bovendien nog de aanwijzing
„Gevuld".
Corbell, sloot de flesch haastig in zijn tasch. Zijn knieën knikten van op
winding en hij was nauwelijks in staat zijn gereedschappen op te bergen. Toen
hij echter weër buiten was en de koele nachtwind langs zijn verhitte slapen
streek, wist hij zich spoedig te beheerschen. Met vluggen tred nam hij den
terugweg aan en een uur later stond hij voor zijn huis.
Rialti wachtte hem reeds. Hij ontving hem met een vragenden blik, dien
Corbell beantwoordde met een lachend hoofdknikje.
„Gelukt, alles in orde," sprak hij met gedempte stem. „Weet je zeker,
dat niemand je hierheen gevolgd is
„Nog geen geest," stelde de Italiaan hem lachend gerust. „Ik heb zoo'n
labyrint van straten en stegen gekozen, dat zelfs Sherlock Holmes of Nick
Carter mijn spoor bijster zou zijn geraakt."
Corbell knikte tevreden. „Dan zullen we de zaken maar afhandelen,"
stelde hij voor. „Of nee, we zullen eerst een borrel nemen, dien hebben we wel
noodig, om onze zenuwen een beetje te kalmeeren. Hoe is het, heb je het geld
bij je
Rialti wierp met een achteloos gebaar een dikken bundel banknoten op
tafel. „Alsjeblief, ik heb het je gemakkelijk gemaakt met allemaal kleine
biljetten."
Corbell zette een flesch whiskey op het tafeltje en plaatste er twee glazen
en een doos sigaretten naast. Met een zucht van tevredenheid liet hij zich tegen
over Rialti in een fauteuil vallen.
„Op.het succes," glimlachte hij, in één teug zijn glas leegdrinkend.
De Italiaan deed hem grinnikend bescheid. Toen hij zijn glas had neerge
zet, wreef hij zich de handen. „Zullen we nu Thorston's geheimzinnige uitvin
ding eens bekijken
Corbell nam den cylinder van tafel en verbrak het loodje. Hij moest al
zijn krachten inspannen, om den schroefdop los te draaien, zoo vast zat deze
erop bevestigd. Bij den laatsten slag hield hij op en keek den Italiaan eens
aan.
„Wat nu vroeg hij aarzelend.
„Geef maar hier," verzocht Rialti. „We moeten hem omgekeerd houden,
want het gas is zwaarder dan de lucht."
„Pas dan op, dat er niet te veel ontsnapt," waarschuwde Corbell bezorgd.
Zij bogen zich over het tafeltje heen met gespannen verwachting brach
ten zij hun gezicht vlak bij den cylinder. Rialti draaide voorzichtig den schroef
dop er geheel af, doch hield hem gereed, om de flesch onmiddellijk weer te
sluiten. In ademlooze spanning bleven zij wachten op het zwarte afweergas,
dat volgens Rialti's mededeeling langzaam uit den cylinder zou zakken. Doch
na eenige oogenblikken keken zij elkaar onthutst aan tot hun teleurstelling
gebeurde er niets.
„Is hij soms leeg?" vroeg Corbell, heesch van opwinding.
De Italiaan haaide bevreemd de schouders op. „Ik weet het niet, ik
begrijp er niets van," gaf hij ten antwoord. Wrevelig schudde hij het hoofd en
terwijl Corbell hem met een strakken blik gadesloeg, keerde hij den cylinder
langzaam om. Onmiddellijk ontsnapte de onzichtbare inhoud aan de stalen
flesch en verspreidde zich snel door de ruimte. Rialti snoof en Corbell deed het
hem onwillekeurig na. Het volgende oogenblik slaakten beiden een wilden
kreet en viel de cylinder met een zwaren slag op den grond. Zij deden tegelijk
een poging om op te staan, doch hun knieën schenen te zwak om hen te
dragen. Met een lichten zucht vielen zij neer.
Toen kolonel Bower, vergezeld van eenige heeren, den volgenden morgen
Corbell's huis betrad, nadat zij daaruit eerst de gevaarlijke lucht hadden
laten ontsnappen door het verbrijzelen van de vensters, blikte hij met een
somber gelaat op het schouwspel neer, dat zich aan hem voordeed.
„Juist wat wij hebben vermoed sinds de Portland-geschiedenis," zei hij
schor. „Rialti en Corbell, een gevaarlijke spion en een landverrader. Corbell
heeft de vertrouwensproef met het gas niet doorstaan. Als de heeren bijkomen
van deze onschuldige bedwelming, zullen wij ze naar het politiebureau brengen."
Hij zweeg even en schudde somber het hoofd. Doch plotseling wendde hij
zich met een levendig gebaar tot dr. Thorston. „Ziet u nu wel hoe goed het is
geweest, dat u het kostbare afweergas veilig op liet bergen Als het plan van
de inbraak in uw laboratorium nu eens van anderen was uitgegaan en dus niet
in elkaar gezet was om Corbell's trouw te beproeven en hem in de val te lokken,
dan was uw geheim thans reeds op weg geweest naar de militaire scheikundigen
in Europa."
vacantie in het buitenland.
