No. 15
VRIJDAG 7 SEPTEMBER 1934
477
Mevrouw Parks hield gastvrij aan, herhaalde haar uitnoodiging, geholpen
door May. Blass toonde grooten tegenzin, om zijn gastvrouw last te berokke
nen, maar liet eindelijk toch toe, dat May zijn natte jas en doorweekte schoenen
naar de keuken bracht, en het duurde niet lang, of hij had een paar tennis
schoenen aan, die Harry had opgedolven, en zat op zijn gemak voor het vroo-
lijke vuur.
Hij vertelde, dat hij uit Montauk kwam, waar hij bij vrienden op bezoek
was geweest, en toen had hij zich in den weg vergist en was aan den rand van
den doorregenden grintweg met zijn auto blijven steken. Hij was een gezellige
prater, die blijk gaf van veel menschenkcnnis, en hij scheen een belangrijke
plaats in te nemen in zijn vak, het fabriceeren van verfstoffen.
Dit was ook het vak van Harry's vader geweest, toen deze nog in leven
was, en Harry's belangstelling groeide. Tot dan toe had hij het te druk gehad
met kijken naar het spel van licht en schaduw op May's wangen en kin, om veel
aandacht te gunnen aan den spraakzamen heer Blass.
„Dan hebt u mijn vader misschien gekend," zei Harry, „Morgan, van
Morgan en Lee."
„Jeffrey Morgan I" riep Blass uit. „Of ik dien gekend heb Dus u bent
de zoon van Jef Wel wel. Wat is de wereld toch eigenlijk klein. Ik heb uw
vader heel goed gekend, toen hij zijn fabriek in Newark had. De oude heer
heeft zijn zaak een paar jaar voor zijn sterven verkocht, is 't niet
„Ja. Er was door den oorlog zooveel veranderd toen nam hij maar
liever zijn rust."
Blass keek Harry attent aan.
„Ja, dat heeft Jef me verteld. Laat eens zien.U ging toen net zoowat
naar de universiteit, geloof ik. Uw vader heeft er nogal wat van overgehouden,
is 't niet
„Een goede dertigduizend dollar. De zaak ging voor een prikje weg."
Blass keek in het vuur en schudde het hoofd.
„Ja, we hebben allemaal een zwaren tijd achter den rug. Ik herinner me
nog goed, dat ik uw vader eens in een restaurant gesproken heb, en toen had
ik hem bijna overgehaald, zijn geld in een maatschappij te steken, die ik aan
't oprichten was. Hij had een heele hand geld verdiend, als hij mijn raad had
opgevolgd. U gaat zeker vandaag of morgen in dezelfde branche, denk ik
Harry kreeg een kleur, keek naar May en kuchte.
„Om u de waarheid te zeggen, zit ik hier een beetje vast, meneer Blass.
Wat ik zeggen wou, hoeveel zou de grond hier zoowat waard zijn, schat u
Het spottende iachje van den ouderen man gaf niet veel moed.
„U bedoelt zeker per hectoliter Ik zou niet weten, wat er met die modder
te beginnen was of iemand moest een eenden-farm willen opzetten. U
hebt er toch niet te veel geld in gestoken, hoop ik
„Ik heb zestien hectare gekocht, tegen twee en een half mille de hectare."
„Twee en een half.. Blass werd ernstig. „Hebt u eerst geïnformeerd,
voor u 't kocht, of hebt u zich door een slimmen makelaar laten ompraten
„ik heb een contract overgenomen de verkooper is een zekere Lane."
Blass trok peinzend de lippen op.
„Lane Lane Stewart Lane toch niet?"
„Ja, die is 't."
„Ik was er al bang voor," mompelde Blass, de oogen half toeknijpend.
„Ik ken Stewart Lane goed tè goed. Ik heb ook eens zulk soort zaken met
hem gedaan. Hij heeft u leelijk beet. Hoeveel heeft hij tot nu toe al uit u
geknepen
Harry haalde het contract te voorschijn. Blass hield het in het licht der
lamp en las het tweemaal.
,,'t Is gewoon een schande!" viel hij uit. „Iemand, die aan een kooper
zonder kennis van zaken zoo'n rommel verkoopt voor zoo'n prijs dien
moesten ze achter de tralies stoppen. Ik ben toevallig op de hoogte. Kijkt
u maar eens 1"
Hij haalde een portefeuille uit zijn zak, deed er het elastiekje af, en nam
er een gezegeld document uit.
„Ik was toevallig vanmorgen even in Riverview op 't stadhuis, om dit
contract te halen voor een vriend van me, een zekeren Bloomfield. Hij had
't laten registreeren. Kijk, 't gaat over acht hectaren hier bij de baai, tamelijk
dicht bij Oost-Pogham nog, en de prijs is zevenhonderd per hectare."
„Ja, dat zie ik," zei Harry, het papier teruggevend. „Dat ziet er niet zoo
mooi uit. Maar ik ben er op een heel eigenaardige manier aangekomen."
Hij vertelde in 't kort, hoe zijn bezoek aan Jarvis verloopen was.
Blass luisterde, en bleef toen een poosje fronsend, met gevouwen armen,
in het vuur staan kijken.
„Hoor eens," zei hij opeens, zich omdraaiend. „Ik heb 't druk, maar de
zoon van Jeffrey Morgan is me meer waard dan een dag op de fabriek. Ik weet
zoo 't een en ander over onzen vriend Stewart Lane. Als ik nu eens een dag
vrij nam, en we gingen samen eens naar hem toe Ik durf er wel voor instaan,
dat hij u althans een deel van die eerste storting teruggeeft."
„Zou u dat gedaan kunnen krijgen, meneer Blass vroeg May, met een
glans van hoop in haar oogen. „Harry meneer Morgan heeft 't echt noodig."
„Ik kan 't en ik zal 't," antwoordde Blass met overtuiging. „Laat mij maar
even een paar minuten met Lane alleen, dan heb ik hem zóó murw. Hij zal
zich wel tweemaal bedenken, voor hij weigert. Ik kan zeker in dit geval namens
u optreden, meneer Morgan
„Dat kunt u zeker, u hebt zeker geen handteekening van me noodig, om
uit mijn naam met hem te overleggen een volmacht of zooiets
„Nou," antwoordde Blass langzaam, „dat was toch misschien zoo kwaad
niet. Anders kan hij weigeren er met mij over te spreken. Wacht, ik weet al,
hoe we 't aan moeten pakken. Ik denk, dat u zoowat de helft van die eerste
storting terug kunt krijgen. Hij kan natuurlijk iets eischen voor 't verbreken
van 't contract. Laten we zeggen vierduizend dollar. Als u nu dat contract
op mij overdraagt, kan ik als persoonlijk belanghebbende spreken. Dan geef
ik u zelf vast een chèque voor vijfduizend dollar, dan hebt u ruimschoots uw
Vader moet oppassen.
portie. Als ik dan 't geld van Lane ontvangen heb, kunnen we afrekenen."
„Maar dat hoeft tusschen ons toch niet, meneer Blass.begon Harry,
maar op een teeken van May zweeg hij.
„Als u zoo lang zaken gedaan hebt als ik," zei Blass, den dop van zijn
vulpen afschroevend, „zult u weten, dat de wereld vol zwendelaars is. U moet
nooit een waarborg weigeren. Verbeeld u eens, dat mij iets overkwam vóór
morgen, dan zou 't u lang niet meevallen om te bewijzen, dat ik u 't geld zou
geven, dat ik van Lane ontvang."
„Maar misschien krijgt u niet zooveel terug," verzette Harry zich.
„In dat geval kan ik er op vertrouwen, geloof ik, dat de zoon van Jef
Morgan me het teveel terug zou betalen. Maar tob daar maar niet over. Ik
kan Lane best aan."
Harry streek het contract glad op het marmeren tafeltje, onder het gele
schijnsel van de petroleumlamp, en nam de vulpen aan. Hij schreef de formule
van overdracht over, die Jarvis geschreven had, vulde den datum in, en wacht
te, met de pen boven het papier.
„Hoe zal ik teekenen? Vollen naam?" vroeg hij.
„Ja." De vinger van den heer Blass wees de plek aan. „Hier."
Harry zette de lamp een paar centimeters naar rechts. Terwijl hij dit deed
keken zijn oogen, op één hoogte met het raam, heel even naar den zwarten
rechthoek van glas, twee meter ver. De pen viel uit zijn vingers en hij
sprong op.
Vervaagd door de kronkelige waterstraaltjes, die langs de ruit liepen,
maar schrikwekkend bekend, had een wit, vertrokken gezicht naar hem ge
staard.
Harry duwde den verbaasden Blass opzij en stormde de kamer uit.
V.
„Wat heeft hij in vredesnaam vroeg mevrouw Parks, en snel liep
zij naar de open deur.
Blass strekte de hand uit naar het contract, maar May had het vóór hem
gegrepen en vouwde het op.
„Zoo is 't goed," zei Blass. „Niet laten slingeren. Zullen we eens kijken,
waar onze vriend gebleven is
