ALTO
DOOD
door Ed. Cecil
628
VRIJDAG 12 OCTOBER 1934
No. 20
2Wt J(ide%land.
De moderne lijn in Utrechtbij het nieuwe Gymnasium.
Hij was oud, maar hij leek nog jong door zijn
krachtige gestalte, en vooral door het
levenslustige vuur inzijnoogen; hij zat aan
het open raam in een groote kamer van een der
pensions in 'n goedkoope buurt van Madrid, en hij
was bezig met een stuk speelgoed. Daar leek het
ten minste op, maar het was een van de vele uit
vindingen, die Felipe Fernandez in zijn leven had
gedaan. Hij had zijn leven lang niet anders gedaan
hij had instrumenten uitgevonden voor huishou
delijk gebruik, voor kanonnen en voor het besturen
van schepen. De muizenval van Fernandez was
in heel Spanje bekend, doch men wordt niet
beroemd door een nieuw model muizenval, en rijk
evenmin. Vele andere uitvindingen bleven slechts
plannen teekeningen en modellen had hij inge
diend en laten registreeren, waarna ze ergens op
een bureau van het ministerie terechtkwamen en
daar bleven.
Felipe Fernandez was oud geworden als rijks
ambtenaar, maar zijn geest was nog jong. Hij
vond nog steeds uit. Nu was hij gepensionneerd
en kon hij allen tijd geven aan zijn invallen en
ideeën. Dit was het laatste, en hij was er zeer
tevreden mee het was een stel rails, die in een
scherpe helling van een hoog platform liepen,
een scherpe bocht maakten, een koepel vormden
en dan langzaam uitliepen op een stootblok. Een
klein wagentje, nauwkeurig uitgemeten en bere
kend, rolde telkens van het platform over de rails,
schoot door de bocht, maakte de looping en beland
de veilig tegen de buffers van het stootblok. lederen
keer dat het wagentje de reis met succes volbracht,
glimlachte Felipe gelukkig en voldaan.
Hij werd gestoord door de binnenkomst van zijn
dochter Julia, die thuiskwam van haar betrekking
in de duurste modezaak van Madrid zij droeg
een hoed, dien zij zelf ontworpen had en waarmede
zij in Parijs opzien zou hebben verwekt, en met de
eenvoudige japon, de elegante schoentjes, vooral
met haar prachtig haar en haar welgevormd gezicht
was zij een frissche, echt Spaansche schoonheid,
aantrekkelijk en bekoorlijk.
„Weer wat nieuws, vader vroeg zij. „Weer
een uitvinding voor het museum
„Niks museum," antwoordde Felipe. „We zullen
rijk worden door deze vinding. Weet je wat het is
„Ik kan het onmogelijk raden."
,,'t Is de salto des doods," zei de uitvinder
trots, ,,'t Zal de grootste sensatie van Spanje
worden, een stierengevecht is er niets bij. Veronder
stel eens dat een man in dat wagentje zat
„Vreeseiijk Julia huiverde. „Dat mag niet de
man zou zeker verongelukken."
„En de stierenvechter dan vroeg haar vader.
„Is dat minder erg? Iedere matador kan toch
elk oogenblik gedood worden."
„Maar hij kan er tegen vechten," merkte het
meisje op. Zij dacht aan Gregorio, den populairsten
matador van Madrid, en haar oogen schitterden.
Geen meisje in Madrid, of haar hart klopte sneller,
wanneer zij Gregorio zag, maar Julia wist, dat zijn
hart ook voor haar klopte. Op een middag, toen zij
bezig was in de etalage van de modezaak, was de
roman begonnen Julia stond met haar rug naar de
straat, maar in een der etalagespiegels keek zij
gedurende haar werk naar de flaneerende menigte
op het trottoir. Toen kwam Gregorio voorbij
zijn moeder, die bij hem was, keek naar de nieuwe
hoeden, en de matador zag het beeld van de mooie
Julia in den spiegel. Gregorio keek verwaand,
gewend als hij was aan de bewondering der vrou
wen, maar dat merkte Julia niethij knikte en zij
knikte, en 's avonds ontmoetten zij elkaar op het
terras van een café. Zoo was hun liefde begonnen
na dien avond waren Julia's oogen nog levendiger
geworden, maar sindsdien had zij ook nog minder
belangstelling voor de uitvindingen van haar vader
dan vroeger. Daarvoor was er in haar gedachten
geen plaats meer.
„Voor het publiek maakt het geen verschil,"
vervolgde Felipe. „Ze willen sensatie hebben
ze verlangen er naar, om een ander mensch in
gevaar te zien en in mijn doodenwagentje is er
niet eens gevaar. Het lijkt maar zoo. Kijk" het
karretje maakte weer den dollen rit „er gebeurt
niets. Alles is precies berekend ik heb 't vandaag
zeker al tweehonderd maal geprobeerd, en 't is
telkens goed gegaan."
„Kan wel zijn," antwoordde Julia, „maar 't
blijft spelen met den dood. Ik kan het idee niet
uitstaan, dat het publiek naar een mensch kijkt,
die zijn leven waagt voor een beetje sensatie,
't Is schandelijk ik vind 't weerzinwekkend."
„Poeh," smaalde Felipe, „dan is heel Spanje
weerzinwekkend. Ga je zelf niet iederen keer naar
de stierengevechten Of 't minder weerzinwekkend
is om een woedenden stier tegen menschen te zien
vechten, en of een matador geen gevaar loopt,
door den stier doorboord te worden Dan is mijn
uitvinding heel wat beter 't geeft opwinding en
sensatie, en 't is ongevaarlijk. En ik zal nu eindelijk
eens geld verdienen aan een uitvinding. 't Zal
wat opschudding geven la voltereta de la muerte,
de salto des doods."
Aan den rand van het groote Madrileensche park,
waar een Lunapark voor de zomermaanden werd
gebouwd, verrees Felipe's model in vergrooten
vorm. Een geweldig aanplakbiljet had de komende
sensatie reeds weken van te voren aangekondigd
la voltereta de la muerte. Felipe was er den geheelen
daghij keek toe bij iederen paal en iedere schroef,
klom honderd keer op het platform, mat de rails
en den gevaarlijken koepel en ging telkens opnieuw
zijn berekeningen na, om alle risico te vermijden.
De voorman der werklieden kreeg iedere minuut
te hooren, dat er een menschenleven van afhing,
of de helling van de rails een centimeter te steil
was, of de koepel precies volgens de berekeningen
werd geconstrueerd, of het wagentje geen pond
