No. 20
VRIJDAG 12 OCTOBER 1934
637
meteen in orde. Voor het eerst in dagen sloeg haar pols weer normaal. Hier
was iets op te knappen actief werk.
Moeder Hansen begon te zingen met een diepe, grove stem en een ietsje
naast de wijs. Ze legde hoed, mantel, parapluie en geldtasch op een stoel,
liep dan naar het buffet, trok een la open en haalde er een revolver uit, geen
oogenblik pauseerend in haar zingen. Het was de revolver die vroeger „detec
tive" Mike Prindle's eigendom was geweest. Moeder Hansen hield eigenlijk
niet van vuurwapens een fatsoenlijk inbreker, zei ze altijd, „werkt niet met
zulk spul". Maar de omstandigheden kunnen een mensch tot andere inzichten
brengen. Zij liep tot den drempel, die de twee kamers scheidde, richtte het
wapen op den hoek, waar de inbrekerwant dat was hij natuurlijk moest
staan.
„Alla," beet de oude vrouw, met een opmerkelijk vaste en harde stem
„kom voor den dag, en direct, als je één geheel wilt blijven
In antwoord op die sommatie scheidden zich de kleeren, en een zeer ont
dane heer Culbertson stapte te voorschijn. Hij richtte zijn knipperende oogen
op moeder Hansen. Hij begreep er niets van. Had men haar gewaarschuwd
En wat was zij van plan nu te doen? Ten slotte was zij maar een oude vrouw.
Mijnheer Culbertson's rechterhand gleed langzaam naar een zijzak, de bewaar
plaats van een klein argument, dat hij wel graag in het komende interview
wilde brengen.
„Handen omhoog, jongeman commandeerde moeder Hansen, haar
revolver zwaaiend. „Probeer geen...."
Culbertson's hand bleef zich bewegen in de richting van zijn zijzak, maar
er kwam een afdoende interruptie. Met een geweldigen knal spoot de revolver
in moeder Hansen's hand vuur en rook. Culbertson reageerde met het prompt
opsteken van zijn handen. De kogel was rakelings langs zijn schedel gegaan
achter hem splinterde het hout van een plank.
„Niet schieten, moedertje Schiet geen armen, weerloozen kerel in koelen
bloede neer. Je hebt me. Ik geef me over 1"
Moeder Hansen grinnikte. Het schot was ook voor haar een verrassing
geweestze had een leelijken tik van het terugspringende wapen tegen haar
hand gekregen. Voor geen kapitaal zou zij een tweeden keer aan den trekker
hebben getrokken. Zij had geen idee gehad, dat het beroerde ding zoo licht
afging Maar dat behoefde zij den kerel vóór haar niet te vertellen.
„Precies Steek ze op, en ga in deze kamer daar tegen den muur staan."
Grimmig keken haar zwarte oogen den indringer aan. Culbertson voelde pani-
schen angst. Hij was overtuigd, dat de oude vrouw geschoten had om te dooden,
en dat alleen een toeval hem gered had. Hij hield zijn handen zoo hoog mogelijk.
Het zou beroerd zijn, als die resolute dame zijn intenties verkeerd begreep.
Moeder Hansen had haar koorts heelemaal vergeten. Zij had zich van
haar leven niet beter gevoeld, terwijl ze thans, vlug en wetenschappelijk,
haar slachtoffer fouilleerde. Den ploertendooder, dien zij vond, smeet zij in
een hoek, de electrische zaklantaarn bekeek zij verachtelijk.
„Nieuwerwetsche prullen," zei ze minachtend. „Ik zou wel eens willen
weten, wat jullie prutsers in mijn jongen tijd zouden gepresteerd hebben.
Ik heb een eerste-klas kraak zien uitvoeren met geen ander lichtje dan van
een kaars en het huis werd van onder tot boven leeggehaald. Electrisch licht
Volgenden keer heb je misschien een zoeklicht noodig. Hè Ze had het
biljet van honderd dollar gevonden. Het gezicht van dit ongewone kapitaal
verdreef alle andere gedachten. Het was niet de gewoonte, wist zij, dat in
brekers veel geld bij zich.droegen. Hoe kwam hij daaraan En vooral, waar
om was deze lummel, dien zij zich flauw als zakkenroller herinnerde, als inbre
ker opgetreden De heeren hielden zich toch altijd strikt aan hun eigen
branche. Meteen zagen haar scherpe oogen de kruisjes en cirkels in de hoeken
van het biljet. Zij ging iets achteruit, haar revolver gereed houdend. Haar
geest werkte snel, nauwkeurig en systematisch. Daardoor herinnerde zijj
zich nu twee belangrijke dingen. Ten eerste, dat de deur van haar geheime
muurkast op een kier had gestaan ten tweede, dat zij den kerel een dag of,
wat geleden op straat had gezien in gezelschap van Mike Prindle. Toen het
gebeurde, had zij er zich nauwelijks rekenschap van gegeven. Maar zij wist
het nu pertinent het was toen zij dien idioot van een dokter had gesproken-.
Moeder Hansen glimlachte. „Wel, joggie," zei ze, „het schijnt dat ik op het
psychologische moment ben gekomen, zooals ze dat in het Fransch noemen.
Ga me voor naar de kast in de gang en maak die open. En geen fouten je
zou er spijt van hebben, 't Is bar, zoo'n zenuwachtige trekking als ik in m'n
rechterwijsvinger heb."
Daarvan was Culbertson overtuigd. Dat moeder Hansen hem niet had
neergeschoten, was een gelukkig toeval, meende hij. Hij voelde er niets voor
het geluk een tweeden keer te tarten. Gehoorzaam ging hij voor.
Moeder Hansen dacht, dat zij overal op was voorbereid maar dat was
niet zoo. Het gezicht van wat zij in de bergruimte zag, benam haar even den
adem.
„Whisky," mompelde zij dan „echte, goeie, Schotsche whisky 1 Als ik
droom, mag ik lijden, dat ik niet meer wakker word." Zij bevochtigde haar
droge lippen. „Wel, wel, twaalf flesschen whisky 1"
Toen ging zij nadenken. Whisky in haar muurkast; een gemerkt honderd
dollar-biljet in den zak van dien kerel zij had hem gezien in gezelschap van
Mike Prindle, dien zij kende als agent-provocateur, en van wien zij wist, dat
hij haar moest haten.
De stukken van de puzzle pasten plotseling voor haar geestesoog in elkaar
en een gevaarlijke glans verscheen in moeder Hansen's oogen. Ah, dus dat
was de bedoeling Wacht even.
„Moedertje," zei Culbertson ongerust „als je even naar me wilt luiste
ren
„Hou je kop 1" Een aardig idee was hij haar opgekomen. „Neem twee
flesschen," beval zij, veel opgewekter nu. „Ga me vóór naar de kamer. Dan
zal ik jou eens wat leeren, jongeman."
V
Ganzen gaan voor.
