DOOR BERTA RUCK
Mevrouw Messenger trok haar donkere wenkbrauwen op en glimlachte.
Een inwijdingsfuif 't Zou wel iets meer worden. Zij vermoedde, dat
het voor Faye de opening van haar Paleis der. Vriendschap zou zijn.
„Heb jij ook zooiets ontvangen, Jack?" Want Faye's vader zat
met haar in de eetzaal van het hotel. Hij beklaagde zich, dat er geen eind kwam
aan al dat gedans, waar hij tegenwoordig in werd gesleeptmevrouw Messenger
veronderstelde, dat hij er dóérdoor zoo jong uitzag den laatsten tijd. En dat
zèg hij ook want niet alleen had hij lief en had hij na lang wachten het ja
woord gekregen van haar, die hij zoo eerlijk en trouw had gediend, maar hij
was ook eerzuchtig, en nu beloofde zijn eerzucht stralend vervuld te worden.
Sinds Molliott terug was uit Amerika, had zijn bank het ongehoord druk
gehad. Uitvoerig waren de relaties met sommige groote Fransche firma's en
meermalen per dag werd er een internationaal telefoongesprek aangevraagd,
waarbij dikwijls de schrille Parijsche stem van Frank Norton's ongeziene
vriendin, mademoiselle Mimi, optrad. Vaker dan vroeger gewoonte was werd
meneer Waring opgeroepen ter conferentie met den eigenaar van de bank.
In dezen tijd namen zelfs de belangen der zoo geliefde dochter een tweede
plaats in. Molliot* was er trotsch op, meer dan hij toe wou geven, dat belang
rijke Fransche firma's, Regnier, Lamartine en Co. bijvoorbeeld, zaken wensch-
ten te doen met een bank in een provinciestad, wel bloeiend, maar toch in 't
buitenland betrekkelijk onbekend.
„Vind je 't niet prachtig, Maud," onderbrak hij haar om, niet voor 't
eerst, te zeggen „Vind je 't niet prachtig, dat die Franschen bij mij komen, en
niet naar zoo'n groot Londensch concern gaan
Maud Messenger keek hem aan.
„Vin je 't eigenlijk niet vreemd
„Vreemd 't Is prachtig. Persoonlijkheid, zie je.
Ze kennen me."
En slechts vluchtig vroeg Maud Messenger zich af,
of de wensch misschien de vader was der gedachte, dat
het een voordeel was voor Molliott om betrokken te
worden in zaken, waar de groote ondernemingen buiten
bleven. Zij onderdrukte dien twijfel.
„Enfin, ik heb geen verstand van zaken. Ik moet
zulke dingen aan jou overlaten."
„Daar doe je goed aan, kind. Ik heb een grooten
slag op 't oog, in verband met die Franschen. Ik kan
je er nog niet veel over vertellen. Misschien dón wel,
den vierentwintigsten." Hij wees met een knikje naar
de kaart, die bij haar onder de rozen lag.
Mevrouw Messenger had zich graag verdienstelijk
gemaakt voor dat feestje van Faye, maar, zooals
Faye's vader haar verteld had, de toebereidselen waren
toevertrouwd aan de kleine, bekwame handen van zijn
zuster Madge. Die vond het heerlijk, zich te roeren in
zoo'n wereld van kooplui, wijnhandelaars, bloemisten,
naaisters, dansprogramma's, een band die op 't
laatste minuutje niet komen kon, en een andere band,
die heel graag kwam, waarop de eerste band gauw
telefoneerde, dat zij tóch wel kon, enzoovoort. Laat
maar aan Madge over. Die stelde 't wel met twee-
driehonderd gasten.
Driehonderd uitnoodigingen waren verzonden
op tweehonderdzeventig kwam het antwoord „met
groot genoegen".
Een belangrijk punt, in verband met de uitnoodi-
ging, was op de bank de kwestie wat moet ik aan
trekken.
Juffrouw Bligh besloot, dat zij liever niet ging,
als zij niet goed kon gaan, gekleed zooals de andere
gasten van juffrouw Molliott gekleed gingen; al moest
HET VERHAAL TOT NU TOE.
Faye Molliott. dochter van een bankier, ver
trekt naar haar landhuis in een provinciestad,
dat haar vader 'r geschonken heeft. Ze wil
in een betrekking gaan. iets „doen', en vertrekt
zonder adres op te geven aan haar rijke vrien
den Phil Goldberg, Esmé Hunt, sir Herrick,
enz. Na aankomst in het stadje ontmoet zij
een jongeman, die beweert in haar huis te
wonen zij vraagt hem, of hij misschien een
betrekking voor haar weet. Hij ontvangt haar
in 't Kastanjepark haar eigen huis waar
hij tijdelijk met den zoon van de huisbewaarster
Hobson. woont. Zij stelt zich voor als juffrouw
Faye als zij haar vader ziet naderen, vlucht
zij weg. Later spreekt zij met hem en krijgt
een baantje aan de bank op de buiten-
landsche afdeeling, waar Seilars hoofd van
is. terwijl de jongeman, dien zij reeds ont
moet heeft. Frank Norton, haar onmid
dellijke chef is. Haar collega's zijn juffrouw
Bligh. een katjeWinchie. 'n slonsje, en
Johns, 'n sportief meisje. Zij huurt 'n kamer
in Huisduin. Zij wil Winchie, die volgens
haar verliefd is op Hobson, 'n beetje men
schelijkermaken en brengt haar in de
tennisclub. Op 'n Zaterdagmiddag gaat zij met
Frank uit wandelenen Winchie met Hobson.
Zij gaan, of zij pas getrouwd zijn. nieuwe
huizen bekijken, waarbij zij verrast worden
door Faye's vader, die de huisjes wil koopen.
Zij gaan met hem uit dansen, waarbij Frank
jaloersch wordt om de vertrouwelijkheid tus-
schen Faye en haar vader, dien hij natuurlijk
niet kent. Later wordt de oneenigheid bijge
legd en verloven zij zich. Op de bank
ontvangt plotseling iedereen 'n invitatie van
mejuffrouw Faye Molliott voor de inwijdings
fuif van huize Kastanjepark.
ze dan haar heele verder leven in de schuld zitten voor de eenige ]\J0 1 A
goede model-japon op afbetaling,die zij van haar leven besteld had. 1
„Dat dametje is zelf natuurlijk een groote kat," zei juffrouw Bligh gela
ten tot Faye.
Faye was zich, nu het einde van haar tijd naderde, beslist aangetrokken
gaan voelen tot deze collega, die zij in het begin te spijtig had bevonden, orp
echt te zijn. Een week geleden was Faye teruggekomen, toen de bank gesloten
was, om haar coupon-boekje van de tennisclub te halen, en toen had zij juf
frouw Bligh gevonden in een stroom van tranen. Bedeesd had zij woorden van
troost gefluisterd zich de uitspraak van Winchie herinnerend, dat groote
onvriendelijkheid gewoonlijk voortkomt uit groot leed. Maar juffrouw Bligh
had het gelaat opgeheven, een gelaat, zonderling gestreept met tranen, oranje
rouge en oogzwart, en met een blij, zenuwachtig gegiechel had zij uitgeroepen
„Er is niets. Ik huil niet van verdrietMaar er is iets heerlijks gebeurd,
en ik ga trouwen."
„Kolossaal 1" stotterde Faye, diep verbaasd. „Met met meneer Sei
lars
„Seilars gilde juffrouw Bligh. „Ja, ik wist wel, dat jullie wat dachten
over Seilars en mij. Ten minste degenen, die niet dachten, dat 't meneer Norton
was. Een meisje laat zich toch zeker niet kennen Een meisje gaat natuurlijk
met den verkeerden man om, als ze den goeden niet te pakken kan krijgen.
Maar ik ben tegen jou altijd zoo beestachtig geweest, omdat ik dacht, dat
jij altijd alles kreeg, wat je hebben wou. En nu heb ik den goeie 1" Hierop
begon zij, zenuwachtig en verteederd, te vertellen
over een jongen reiziger, die naar Canada was ge
trokken. Weggegaan zonder iets te zeggen.
Ze had gedacht, dat hij haar vergeten had, en
het heele voorjaar was zij er echt ellendig van geweest.
Nu had hij geschreven. Hij kwam in Augustus terug.
„En 't is heusch geen weggegooid geld, als ik een
echte chieke japon koop voor dat feestje bij juffrouw
Molliott."
„Ik weet warempel niet, wat ik aan moet trek
ken riep Winchie uit. Faye stelde haar gauw gerust.
Faye's vriendin van het tooneel (tante Madge) zou
vast.wel iets hebben van dat matte rood, dat Winchie
't best stond.
„En wat doe jij aan, Faye
„Ik denk wit."
„Als een-bruid
„Ja, als een bruid," lachte Faye en schalks keek
zij op naar Frank Norton, die voorbijging.
Maar onderwijl nam de angst toe, naarmate de
dagen vorderden. Denk u den toestand in, dien zij
zichzelf had aangedaan. Zij was heimelijk verloofd
met den man van haar hart. Over hem wist zij veel
hoe hij, sinds zijn prille jeugd, geen echt tehuis gekend
had. Zij wist alles van zijn familie, die nu dood was,
behalve die eene getrouwde zuster in 't buitenland
daar kende ze de namen van alle kinderen van. Zij
was precies op de hoogte van zijn inkomen, zijn op,-
leiding, zijn schoolherinneringen, zijn kleeren zelfs. Zij
wist, hoe nederig hij zijn kon en hoe toch, van tijd
tot tijd, dat voorgevoel opkwam van een later groot
succes. Zij wist, dat hij gespaard had. Zij had dus
geen verrassingen te wachten. Maar hij moest nu van
de eene verbazing in de andere vallen. Hij moest ont
dekken, dat het meisje, waar hij verloofd mee was, niét
het meisje was, waarvoor hij haar had gehouden erger
