•I
DOOR BERTA RUCK
Al die rijkdommen, waarvan Faye's japon en de bloemenmassa's en
die deftige kellners en de muziek van een eerste-klas band en het
buffet de blijken waren, werden nu bedreigd door iets, dat ze weg zou
vagen, alsof ze nooit bestaan hadden. Hoevele vermogens waren er
niet aldus weggevaagd dien zomer
Het tweede, dat Winchie niet raden kon, was, dat Faye, voor 't oog het
blijde middelpunt van belangstelling en vreugde, heimelijk beefde van plan
kenvrees.
Er doemde voqr haar op een ijselijk moeilijke scène met de twee voor
naamste mannen in haar leven Frank en haar vader. Zij was er bang voor,
al deed zij haar best, gelijk te spelen met de schertsende opmerkingen van haar
gasten.
Zoodra hij binnenkwam, zou Frank zien, van welk bedrog Faye Molliott
hem het slachtoffer had gemaakt, twee heele maanden lang. Hij zou weten,
dat zij 't hem nog niet eens op 't laatste moment had durven zeggen. Wat,
dacht Faye, terwijl zij lachte en babbelde en dansen verdeelde onder vrienden,
wat zou Frank zeggen, als hij bevond, dat zij niet maar gewoon een meisje
van zijn eigen kantoor was, dat daar onder hem stond, maar de gevierde
dochter van zijn patroon
En dien vader zou zij op de hoogte moeten brengen van haar verloving
met „dien jongeman Norton".
„Toen vader hem zoo noemde, klonk't net als dat jongmensch van nie
mendal. Alle mannen, die „er zijn", wantrouwen iederen jongen man, die
geen geld of geen goede positie of geen rijken oom heeft al is hij de grootste
kraan van de wereld. Kon ik hem maar vertellen, dat Frank plotseling tot
directeur van een reusachtig belangrijke bank in Londen benoemd was.
Maar zulke dingen gebeuren niet," ergerde Faye zich. ,,'t Eenige, dat gebeurt,
is, dat Frank op dezen avond der avonden over moet werken
In de verlaten bank zat Frank Norton, warm en met verwarde haren,
over te werken en alles uit te werken. In ieder normaal, evenwichtig leven
zijn er drie hoofdbelangen Liefde, Werk en Vermaak. Liefde had Frank
Norton teleurgesteld. Vermaak kon wachten. Werk hij was er dankbaar
voor, maar die vervloekte telefoon! Grimmig worstelde hij er mee. Wel....
wat De verbindingen komen 's avonds zoo vlot tot stand, dat Frankrijk
maar een steenworp ver klinkt. Maar nu scheen de verbinding uiterst moeilijk
te zijn. Het was maar zoemen en wachten. Gedachten drongen op hem aan.
Ook daar moest hij mee worstelen. Halt Gelukkig nog maar, dat er een prach
tig excuus was, om niet naar die lamme fuif te gaan.
Faye lachte, danste, begroette met warmte mevrouw Messenger, die juist
met haar vader gekomen was. Verder dansen Een dans voor meneer Waring.
(Nu, juffrouw Faye juffrouw Molliott, dat was een verrassing Een dans
met'sir Herrick en toen bleef zij met Esmc Hunt een dans zitten, omwille
der oude vriendschap. Zij gaf Phil Goldberg een halven dans en nauwelijks
halve aandacht. Zij had de charmante jonge gastvrouw gespeeld, minstens
al een maand van avonden, toen haar spanning van afwachten doorgehakt
werd door een ontzettende gedachte. Frank kwam niet, maar niet door dat
overwerk. Hij was er op de een of andere manier achtergekomen. Hij was
woedend. Zóó nam hij het op. Hij zou heelemaal niet met haar dansen. O,
ontzettend 1 Ontzettend fiasco
Winchie en Hobson kwamen langs door het gedrang en keerden haar
opgetogen gezichten toe. „O Faye, wat genieten we Een der „zoons" liep
den met lampions behangen tuin in, met een knap, kroezig meisje, nauwelijks
te herkennen als Johns. Faye hoorde haar tegen haar partner zeggen „O,
nee ik ben nog nooit i n den tuin geweestO ja, heel graag."
De meisjes van „haar" kantoor, dacht Faye met eert brok in haar keel,
hadden ten minste pleizier.
Maar nu boog zich dreigend het lot over de levens van die jonge menschen.
Faye's vader en de directeur hadden een paar snelle zinnetjes, een knik, een
vlug lachje gewisseld.
„Goed. 't ls in orde."
^,Wat is in orde, Jack?" vroeg mevrouw Messenger, toen No. 15
zij samen de kamer ingingen, begluurd door Jack's familie.
„Alles, schat. Dat wil zeggen, de zaak Regnier. Heb ik je niet gezegd, dat
ik ergens op rekende Ik heb gelijk gehad. We zullen aardig profiteered van
de relatie met die firma."
Had hij geweten, hoe het op dat oogenblik in Frankrijk ging, met de firma
Regnier, dan had hij zijn aanstaande vrouw niet met zoo'n glimlach van
zelfvertrouwen aangekeken, dan had hij niet zoó luchtig laten volgen „Ga
maar mee dansen." Dan had hij niet zoo gelukkig dat vertrek doorgekeken,
om het hoofd van zijn kind te ontdekken Een ramp hing boven dat hoofd.
Teleurstelling, vrees dat Frank boos was, had een verkillende huivering
door Faye's bloed gestuwd. Maar geen stem fluisterde haar in „Dat is erg,
maar 't is nog niet alles. Je verliest alle kans, om dat plan te verwezenlijken,
dat je hart heeft gevuld met edelmoedige vreugde. Kijk nog maar eens goed
die mooie, ruime kamers rond, bevolkt met jonge, lachende gezichten voor
't laatstHet is de laatste keer, dat je je trouwe vriendinnetje Winchie hier
kunt vragen, met Hobson, of juffrouw Bligh met haar Canadees, of de vroolijke
kleine Johns, en wie dan ook. De laatste keer, dat je hun vreugde kunt ver
schaffen. Dit is de eenige keer, dat hun lichte voeten over je dansvloer zullen
glijden. Nooit zullen zij dwalen door je park, tennissen op je banen, zwemmen
in je vijver. Want het zullen de jouwe niet meer zijn. Er zal geen geld zijn, om
ze te beheeren en vanavond zie je den ondergang van je zoete plan."
Op de bank zat Frank Norton te tieren en zijn handen gingen door zijn
haren. Tot hij zeggen kon „Mimi 1 Eindelijk Ik dacht, dat ik nooit aan
sluiting kreeg; je wist toch, dat we op zouden bellen Waarom heb ik zoo
moeten wachten
„Ik kan er toch niets aan doen, dat u wachten moest, meneer Norton 1"
kwam de schrille stem van zijn vriendin, de telefoonjuffrouw, langs den draad.
„Ik ben zoowat gek; telefoon aan alle kanten tegelijk; zoo'n opschudding
over die narigheid."
„Welke narigheid
„O, je weet 't natuurlijk nog niet." Nog nooit had Frank zooiets angstigs
in het gekrijsch van Mimi gehoord. „Morgenochtend weet iedereen 't. 't Komt
morgenochtend pas in de kranten dat meneer Regnier verdwenen is
„Wat?" riep Frank Ontzet. „Zeg, Mimi, wat is er gebeurd? Regnier ver
dwenen Je bedoelt toch niet de Regnier, van Regnier en Lamartine
„Ja precies," antwoordde de zenuwachtige telefoonstem. „Vanavond."
„Maar wat is er dan? Waarom?"
„Moeilijkheden in zaken dat denken ze ten minste, 't Moet natuurlijk
eerst'onderzocht worden. Alles kapot! Meneer Regnier wist, dat hij morgen
aan den grond zat, en zijn firma ook; tot den laatsten stuiver ingepalmd door
de schuldeischers. Ik heb een collega, die d'r broer huisknecht is bij meneeT
Regnier. Er werd al gefluisterd, dat hij niet wist, hoe hij zich keeren moest.
Ik durf wel te wedden, dat hij gevlucht is, omdat hij bankroet is."
„O juist," zei Frank Norton langzaam.
„Nu begrijpt u zeker wel, dat ik niet eerder tijd heb gehad, om u te ver
binden Heel Parijs neemt ons allemaal in beslag. Nu, meneer Norton, u
wenscht
„Niets meer, dank je. Morgen zullen we verder zien. Wel te rusten, Mimi."
Hij hing den ontvanger op, en toen hij zijn bureau op zijn eigen kantoor
opensloot, stond zijn gezicht nog wel ernstig, maar niet meer zoo onna
tuurlijk strak. Er was iets belangrijks voor de zaak gebeurd en voor 't
oogenblik werd de pijn der ontgoochelde liefde verdoofd door den greep
van den arbeid. Uit zijn bureau haalde hij een pakje papieren. Hij duwde
de envelop in zijn binnenzak. Toen sloot hij zijn bureau, wenschte den
nachtportier goeden avond, ging naar buiten, riep een taxi aan en gaf het
adres „Huize Kastanjepark"
