No. 27
VRIJDAG 30 NOVFMRFR 1934
847
„En wat hooi voor 't paard
Want dat trouwe beestje
Is het heusch wel waard."
„Neemt u me niet kwalijk," zei hij
galant, „maar u schijnt erger geschrok
ken te zijn, dan u toe wilt geven."
„Misschien wel," zei ze met een
glimlachje, „maar ik ben nu heusch
weer in orde."
„Ik wou thee gaan drinken,"
hernam hij stamelend. „Zou ik om de
eer van uw gezelschap mogen vragen
Ik geloof namelijk, dat ik u ken," ging
hij voort, toen hij zag, hoe zij kromp
van de uitnoodiging. ,,U lijkt veel op
een portret, dat ik eens gezien heb
van eene juffrouw Grant."
Zij ademde sneller. Zij antwoordde
zacht, dat de naam juist was. Hij
kon niet uitleggen hij deed het ten
minste niet waar hij het portret
gezien had. In ieder geval, zij achtte
het niet ongepast, op zijn uitnoodiging
in te gaan. Hij gaf haar zijn kaartje
„Cyrus T. Hunty". Zij gaf hem het
hare. Zij waren bijna vrienden gewor
den, en toen zij met hem het restaurant
binnenging, voelde zij een eigenaardig
optrekken van die donkere wolk om
haar hart. Er was een fluistering in de
lucht, dat het rad der fortuin ge
draaid was.
Hunty zou een knappe man ge
weest zijn, als hij niet zoo goed ge
weten had, dat hij er goed uitzag.
Heel in 't begin der kennismaking
reeds bemerkte Marita, dat ijdelheid
niet het geringste zijner gebreken was.
Hij scheen haar nooit aan te kijken,
als zij over de tafel heen tot hem
sprak altijd keek hij langs haar
heen naar een spiegel. Toch was hij vol
meegevoel en scheen hij haar volkomen
te begrijpen. Hij had zelfs een zeker talent, om iemand alles te laten vertellen,
wat hem haar hinderde. Vóór zij hun thee gebruikt hadden wist hij,
dat zij moest leven van copieerwerk op de schrijfmachine, en dat zij werken
en doorwerken moest, om haar zusjes een eerlijke kans te geven in het groote
spel, dat Leven heet.
Hij knikte, zei toen
„Zoudt u niet iets voelen voor een vaste betrekking met een geregeld
inkomen
Zij keek hem aan en knikte gretig.
„Ik kan u een positie aanbieden, die tweehonderd pond per jaar zou op
brengen," zei hij, „met veel vrijen tijd, waarin u kunt doen, wat u wilt."
Tweehonderd pond Het was ontzettend moeilijk, een kalm gezicht te
blijven toonen.
Ietwat beschroomd vertelde zij, dat zij met haar tikwerk nooit tweehonderd
pond per jaar bad kunnen verdienen, dus dat zij twijfelde, of zij wel in staat
was, een betrekki ig te bekleeden, die zoo'n groot salaris opbracht.
De heer Hunty stelde haar gerust.
,,'t Is werk," zei hij, „waar meer geduld dan bekwaamheid voor noodig
is. Ik was op weg naar een bureau, om daar iemand te vragen, toen ik het
voorrecht had, u tegen dien wildeman te verdedigen. Ik zoek iemand voor
lichte verpleging."
Toen zij twijfelachtig het hoofd begon te schudden ging hij voort
„Ik verzeker u, dat er geen speciale bekwaamheid voor noodig is. De
voornaamste eisch is geduld, want de invalide is soms erg lastig, wil in alles
zijn zin hebben. De verpleegster moet studie maken van zijn stemmingen
en zij moet bestand zijn tegen onredelijkheden, waar de gemiddelde vrouw
razend om zou worden. Hoe denkt u er over
„Mag ik den naam van den patiënt weten vroeg Marita zenuwachtig.
„Zeker," zei Hunty openhartig. „U kent den naam waarschijnlijk heel
goed, al zult u den drager ervan nog nooit gezien hebben. De patiënt is
meneer Simon Warren, een oude man, en een beetje ziekelijk."
Hunty had zich terzijde gewend, om naar iemand te kijken, die het restau
rant binnenkwam, en Marita was blij om die verstrooidheid van hem, want zij
voelde, dat het bloed haar in 't gelaat steeg.
„Simon Warren," herhaalde zij werktuiglijk.
Hunty wendde zich weer naar haar.
„Ja," zei hij, „een zeer rijk man hij kan best een flink salaris betalen
aan een geschikte kracht. Maar ik moet u wel zeggen als u er tenminste
over denkt, op het voorstel in te gaan ik moet u vooruit waarschuwen,
dat hij al heel wat verpleegsters de deur uitgejaagd heeft. Hij is meer dan lastig
hij kan bijwijlen grof zijn. Hij heeft een hekel aan nieuwsgierigheid. Uw
voornaamste taak zou zijn, hem in en uit het ziekenwagentje te helpen, zijn
eten te brengen en zoo. Hij is niet erg zwaar, dus 't zou u niet moeilijk vallen.
U zoudt uw eigen kamer krijgen."
„Dus ik zou intern moeten zijn
Hunty knikte.
„Huize Crofton is nogal eenzaam soms," zei hij, „maar ik verzeker u, dat
u er alle noodige gemakken zult vinden. De tuin is prachtig, en als u iets zou
mankeeren, hoefde u 't maar te zeggen, en de huishoudster, juffrouw Morrison,
zou voor alles zorgen. U hoeft niet dadelijk te besluiten. Denkt u er maar eens
over, en schrijft u dan aan meneer Warren."
„Aan hem schrijven zei Marita hem na.
„Ja 1" antwoordde Hunty. „Alle brieven moeten aan meneer Warren
geadresseerd worden. Hij kan heel best zijn zaken behartigen, al is hij invalide."
„Ik hoef er niet over te denken," zei Marita. „Als ik die betrekking krijgen
kan, neem ik haar graag aan."
Ze zei het gretig, maar Hunty vergiste zich met de veronderstelling, dat
het salaris van tweehonderd pond haar het meest aantrok. Dat was niet
zoo. De gedachte was haar door het hoofd geschoten, dat zij gelegenheid zou
kr'jgen, op Simon Warren een vurig beroep te doen ten bate van zijn zoon,
Tony. Het was een prachtig, een heerlijk idee, zei ze zichzelf.
Simon Warren had haar nooit gezien en zij had hem nooit gezien. Zij
meende stellig, dat zij hem wel zou kunnen verdragen, al was zijn humeur
honderdmaal erger, dan Hunty het voorstelde. Zelfs zijn grofheden zou zij
verdragen zij zou haar tijd afwachten zij zou den tyran leeren, haar te
beschouwen als een waardige vrouw voor zijn zoon.
Hunty scheen zich te verheugen om haar snelle toestemming. Hij zei, dat
ze hem veel moeite bespaard had, want hij had het druk, en 't had hem een
moeilijke taak geleken, een geschikte persoon te vinden. Zij deelde hem mee,
dat zij haar nieuwe werk bijna onmiddellijk beginnen kon als meneer Warren
het wenschte, zou ze den volgenden morgen al op Huize Crofton zijn. Een paar
minuten later scheidden zij Hunty zette haar in een taxi en zij ging naar huis.
Het was laat, toen Marita dien avond naar bed ging. Zij had een langen brief
aan Tony geschreven, hem bericht, welk fortuintje haar ten deel was gevallen,
en welke haar plannen waren zij had aan haar zusters geschreven, dat zij haar
brieven voortaan naar Huize Crofton moesten adresseeren. Zij liet doorscheme
ren, dat er een aanmerkelijke verbetering in haar lot was gekomen. Het leven,
schreef zij, was plotseling van dof grijs tot oranje en purper overgeslagen.
Den volgenden morgen zei ze haar kamers op en ging naar Huize Crofton.
Haar geringe bagage zou haar nagestuurd worden. Zij zat in een taxi, op
weg naar het huis van Simon Warren, vóór de gedachte in haar opkwam wie
was Cyrus Hunty Hoe kon hij ooit een portret van haar gezien hebben, en
dat nog wel een, waar haar naam op stond? Buiten Tony had bijna niemand
er zooeen. Was hij een vriend of een employé van Simon Warren Het laatste
kon haast niet, want Hunty zag er niet uit als een employé hij zag er aristo
cratisch uit. Hij kon zelfs niet arm zijn, leek haar waarschijnlijk stond hij in
zaken-relatie met meneer Warren. Toen begon zij zich af te vragen, wat de
huishoudster, juffrouw Morrison, voor iemand zou zijn. Voor haar jongen
geest was een huishoudster in een stil huis iemand, die zich vastberaden
van de wereld had afgesneden, om een geheime teleurstelling te koesteren.
Als 't noodig was, dacht Marita, zou zij haar best doen, om én de huishoudster,
én den meester voor zich in te nemen. Maar toen zij Huize Crofton bereikte,
toen zij bedeesd gebeld had en de deur openging, voelde zij, dat een groot deel
van haar moed haar begeven had. Wordt vervolgd)
