DE MISLUKTE TRUC
door Hugh Cole
•g58 VRIJDAG 30 NOVEMBER 1934
No. 27
afgegeven. Bovendien, dat wil ik er wel bij zeggen,
ging het me ook aan m'n hart, die honderd pop
kwijt te raken. Het was een kwestie van eventjes
vlug en scherp denken.
We hadden wat zang en muziek, leder van het
gezelschap gaf een nummertje ten beste. Van de
mop, die Jack zong, verstond ik geen letter het
was een Fransche chanson of zoo iets maar het
wès goed. Want Jack heeft een puike stem, dat
moet gezegd worden. Toen vroeg mevrouw Culbert,
of ik ook niet wat ten beste wilde geven voor het
gezelschap.
Het eenige, wat ik kan, is een paar handig
heidjes met kaarten ten minste, als ik ze van
te voren gemerkt heb.
Maar toen kreeg ik een reuzen-idee. Ik haalde
eerst een paar aardigheidjes uit met kaarten
vroeg toen om een paar gouden soeplepels. De
butler bracht ze me.
„Nu, dames en heeren," zei ik, „zal ik u mijn
laatsten en besten truc demonstreeren. U ziet, ik
neem deze lepels, wikkel die in mijn zakdoek,
doe ze daarna in mijn borstzak, en zal ze dan laten
verdwijnen."
In gespannen aandacht keken al die rijke snuiters
mij natuurlijk aan. Ik wandelde de heele kamer
rond, bleef voor ieder van het gezelschap aarze
lend even staan, raakte niemand aan, maar maakte
voor ieder een paar gepatenteerde goochelaars-
grimassen. Ten slotte ging ik terug naar de plaats
bij de deur.
„Mevrouw Culbert," zei ik in mijn keurigste
Engelsch, „wilt u zoo vriendelijk zijn even naar
mijn vriend, lord Trevasley, te gaan, uw hand
in zijn borstzak te steken, en.... eh.... de
gouden lepels te voorschijn te halen I"
't Was een sensatie I Ze waren allemaal stom
verbijsterd Ik zal nooit de uitdrukking vergeten
op het gezicht van Jack Harris. Hij werd zoo wit
als zijn zijden zakdoekje, dat mevrouw Culbert
uit zijn borstzak haalde. Ze wikkelde het doekje
open en toen, terwijl iedereen keek, zag ik dat zij
er in plaats van een paar lepels een paar gouden
vorken uithaalde I
Bewaar me Aan de manier, waarop de ouwe
Culbert zijn butler een teeken gaf, vóór hij de
telefoon van den haak nam, was het me duidelijk,
dat het hier beslist niet meer veilig was. Ik rukte
de deur achter me open, en ik kan u verzekeren,
dat ik binnen recordtijd dat huis uit was, en den
hoek van de volgende straat was omgevlogen. Dien
armen, ouwen Jack hebben ze in z'n kraag gepakt.
Ia, het waren een jpaar gouden soeplepels, die
Jack en mij, bij wijze van spreken, de das
omdeden. In den tijd, waarvan ik u zal ver
tellen een zeer korte tijd, maar een buiten
gewoon aangename waren wij bekend als Lord
Morebatten en Lord Trevasley. Den bijnaam Lord
heb ik na dien tijd steeds behouden.
Of ik ooit in het goede, oude Engeland was ge
weest Luister I Het dichtst was ik bij Engeland
op den dag dat ik eens naar het uiterste puntje van
de haven van New York ben gewandeld. Toch kan
ik deftig Engelsch spreken, als de eerste de beste
werkelijke Britsche Lord. Het was Jack Harris die
me zoo ver gebracht heeft. Hij mocht de snit van
mijn gezicht wel, zooals hij gewoon was te zeggen,
en hij dacht, dat we samen wel iets konden prestee-
ren. Wie Jack was? Een Engelsch tooneelspeler,
die de rol van fat speelde in een reizend komedian
tengezelschap. Dat was hij, toen ik hem het eerst
leerde kennen.
„Jim," zei hij, „je hebt het air van 'n Engelschen
hertog, maar je praat als een achterbuurter. Kom
dus naar mijn kast, en ik zal zien, wat ik voor je
kan doen."
Zoo is precies het begin geweest van onze ven
nootschap. Ik ben altijd een handige jongen ge
weest, waar het betrof het een en ander op te pik
ken een en ander, dat mij niet toebehoort, be
weert de politie en dus had ik het Lord-Engelsch
in een paar weken onder de knie. Jack haalde uit
zijn tooneelgarderobe een paar prachtige costuums
met wat er bij hoort en ik zal u vertellen, dat we
het heertje waren, toen we op een goeden avond de
deur uitstapten smoking, hooge zijden, bloem
in 't knoopsgat, enfin, u weet wat er allemaal bij
hoort.
De volgende kwestie was hoe moesten we, met
behulp van die spullen, geld maken Jack zei, het
zaakje aan hem over te laten. En of hij het voor
mekaar bracht
In de eerste week scharrelde hij al een paar rijke
kennissen op en wist hij van een paar stomme,
oude dames een paar duizend gulden los te krijgen.
Een kleinigheid, een leening, zooals hij beweerde,
tot onze toelagen uit Londen gezon
den zouden worden. Hij zette de kroon
op het zaakje, door zich te verloven
met de dochter van een mdlionnair 1
Kunt u daar bij
De beroerdigheid was alleen, dat
Jack overigens een goeie jongen
zóó verwaand werd, dat ik af en toe
in de verzoeking kwam, om zijn opge
blazen gezicht met een eind hout te
bewerken. Omdat hij Engelschman
was, redeneerde hij, dat hij in alle
opzichten mijn meerdere was.
„Jij bent maar een kafferachtige
Amerikaan," vertelde hij me een paar
keer. „Dat is je grootste fout. Jij
hebt niet die gevoeligheid, dat deli
cate van een Engelschman. Jij kunt
niet observeeren, Jimmy jij kunt
niet observeeren."
„Klets!" zei ik dan. „Sedert wan
neer zijn jullie de meerderen van de
Amerikanen Luister, jongen, we zijn
er toch in elk geval in geslaagd om
jullie ons land uit te gooien, toen
jullie ons begonnen te vervelen."
„Nonsens, beste kerel," zei hij dan
weer, „het leek ons verstandiger
jullie te laten schieten. Maar dat kan
je nog niet eens begrijpen.
Toen kreeg ik de smoor in. „Ais
het er op aan komt," zei ik, „zijn wij
goochemer en vlugger in het opmer
ken dan jullie."
„Durf je daar een paar centen op
te verwedden?"
Vreeland aan de Vecht
zooals het vroeger was.
„Wel meer dan een paar centen," beet ik.
„In orde," zei de zoogenaamde Lord Trevasley.
„Je weet dat we vanavond gaan dineeren bij mijn
aanstaanden schoonvader Culbert. Dan komt zijn
beroemd gouden servies op tafel je weet gou
den lepels, vorken, messen, enzoovoorts. Nu wil ik
met je wedden, dat ik onder het diner let wel,
onder het diner twee van Culbert's gouden soep
lepels achterover zal drukken, zonder dat de ouwe
Culbert of zijn butler of jij het zal zien."
„Die weddenschap is gesloten," zei ik. „Om hon
derd gulden. Alleen deze voorwaarde je moet bin
nen mijn gezichtsveld zijn, als je het doet."
„Natuurlijk," zei hij, „natuurlijk. Dus dit is de
weddenschap op onzen terugkeer naar dit hotel
beloof ik je twee van Culbert's gouden lepels te
laten zien. En jij betaalt me de som van honderd
pop als je me niet kunt vertellen, waar, hoe en wan
neer ik ze gepikt heb."
Wel, we gingen naar het diner van de Culberts,
uitgenoodigd als echte lords.
Zoover was alles tip-top in orde. De ouwe
Culbert, zooals ik u vertelde, is een millionnair,
en Jack, let wel, was verloofd met de dochter van
dien snaak. Nou, die dochter gunde ik hem
een vrouwspersoon groot als een rhinoceros, maar
een beetje minder knap. Alleen ze was een paar
millioen waard. En laat ik u nog meer vertellen.
Die familie had dik op met Jack. Geweldig 1
Gedurende het diner liet ik geen oog van Jack
af. Maar geen enkele verdachte beweging. Geen
gefriemel met zijn manchet of zoo iets. Ten slotte
haalde de butler de soepborden weg, en daarmede
ook de gouden lepels. Ik zag, dat die butler bij
het opruimen van die lepels ze meteen telde.
Dat is te begrijpen bij zulk kostbaar spul, en daar
voor behoef je je als gast niet beleedigd te achten.
Ik had lol. Ik had honderd pop verdiend, en de
lepels waren weggeborgen in de safe.
Maar na het diner, in den muzieksalon, kwam
Jack even bij me staan, nam mijn hand en drukte
die tegen het borstzakje van zijn smokingjas. En
waarachtig, ik kon iets hards voelen. Hij had die
iepels tóch, netjes gewikkeld in zijn zijden zakdoek.
„Je verliest," grinnikte hij.
Nou, mijnheer, ik zal u vertellen, dat ik meteen
het besluit nam, iets voor mijn land te doen.
Daartoe had hij te dikwijls op de Amerikanen
