■JMI .r*
'at niet leuk ,rNatuurlijk maar laten we opschieten"
met bijwijlen o, dat slechte geweten de
bange gedachte aan de „gard". Ouders, broers
en zusters, vrienden en vriendinnen met duizender
lei geheime verrassingen in verborgen hoeken
geknutsel en geborduur en wat niet al, waar de
naasten geen weet van mogen hebben. Eén groote,
prettige doening met als grondtoon een onsterfe
lijke spreuk het is zaliger te geven dan te ont
vangen. Maar hier in volmaakte wisselwerking
die geeft, zal ontvangen, die ontvangt, zal geven....
En niet alleen het traditioneele „suikergoed en
marsepein", al zijn dat lekkernijen, die zoo iets
als attributen van het Sinterklaasfeest werden.
In deze tijden heeft het accent zich verlegd.
(De traditie, in welk opzicht dan ook, begint steeds
meer terrein te verliezen.) Wij, moderne menschen,
hebben de beschikking gekregen over tallooze
artikelen, die luttele jaren terug voor de meeste
beurzen taboe waren. Ook de inhoud der Sint
Nicolaaspakjes geeft daarvan een afspiegeling
ondanks crisis en crisiszorgen. Suikergoed en
marsepein zet er maar voor in de plaats wat u wilt,
van saucijsjes tot radiotoestellen van sinaas
appelen tot geëlectrificeerde kinderspoortreinen,
met gloeilampen op de locomotief en met in
gewikkelde seintoestellen, die men zelf kan maken
uit een mecano-doos.
Wat staat en ligt er al niet'in de duizend-en-één
Lokvogels van het ongevaarlijke soort (behalve voor papa's portemonnaie).
varer zoo ongeveer de gedachten, die bij
kwamen, toen we een dezer dagen, met
oropgezette doel wat kopij voor een St.
sstuije te verzamelen, het vertier in Vlis-
win «elstraten gadesloegen. Het is altijd
oeilij ten aanzien van dingen als deze
kingen te trekken vergelijkingen dan met
jaren Zoo op 't oog leek die drukte niet
r, ecder grooter dan vroeger wel eens.
flaneeren langs de ramen der etalages
ar keur van allerhande artikelen (eetbare
eetbare), geschikt voor St. Nicolaascadeaux,
:nt nog lang niet koopen. Diverse win-
zulli 11 matig tevreden zijn, sommigen
lelijk,ontevreden slechts enkelen maar
er dan toch nog vinden, dat het profijt
St. Nicolaasdrukte 1934 er mee door kan.
onkere dagen van eind November en begin
ber, hoe fleuren ze op door het feest van
eden Sint. De donkerste periode van het
zou eens zoo donker zijn, als daar niet het
was rond een schoone legende. Kinder-
iti popelende verwachting van den „koek"
Wat een fijne spullen I"
etalages ten toon gesteld. Een formidabele techniek,
een tot het uiterste gerationaliseerde industrie
heeft een keuze mogelijk gemaakt uit een ontelbare
hoeveelheid artikelen, veelsoortig om van te
duizelen. Wie er dezer dagen maar eens op uitging,
om voor kinderen of ouders, voor broers of zusters,
voor vrienden of vriendinnen iets te koopen, zonder
vooraf te weten wat precies, kan te kust en te
keur gaan, natuurlijk naar 't vermogen van zijn
portemonnaie. En dezulken zijn er altijd heel
wat, naast degenen, die wel zoo ongeveer weten,
wat ze willen, doch die dan er op uittrekken, om
in een bepaald genre of van het een of andere
specimen „het beste tegen weinig geld" op den kop
te tikken. Of dit altijd lukt, daarover zullen we
't niet hebben (de verbeelding doet soms ook
wat) maar in elk geval dragen zulke speurtochten
bij tot (aangename) verhooging van de bedrijvig
heid. Het is vaak een psychologische studie, heime
lijk menschen gade te slaan, die in tweestrijd
staan over 't koopen van een artikel. Velerlei
aandoeningen, al naar gelang van aanleg en karak
ter, weerspiegelen zich op 't gezicht. De een bijt
op zijn vingers, de ander trekt aan
zijn oorlel, of voelt zijn neus aan
houdend jeuken. Ach, onze gewoon
ten, die soms zooveel verraden
St. Nicolaas-bedrijvigheid in haar
verschillende aspecten, 't is altijd
weer interessant een troepje kin
deren, watertandend voor een
etalage met chocolade-lekkernijen
een verloofd paartje, waarvan de
hij er maar ten halve in slaagt,
belangstelling te huichelen, voor
wat zij zoo in-interessant vindt
een klein joggie, vol opgetogen
bewondering voor een prenten
boek „Koop 't maar, pappie,"
een aantal schoonen, die machtig
veel pleizier hebben, altijd om
een nietigheidje. En zoo kan men
doorgaan, 't Is altijd de moeite
waard, zijn oogen den kost te
geven, ook als het foto's betreft.
Zelfs etalage-poppen hebben nog wel iets tezeggen.
Men kijke maar eens goed naar de plaatjes hierbij.
