GEHANDICAPT
918
VRIJDAG 14 DECEMBER 1934
No. 29
Grand Due Malherbe de Certain had ie den
jongen hengst genoemd. Verschillende be
duimelde boekjes van centrale gewestelijke
en nationale keuringen had ie er voor door
gebladerd. Hij had de onuitspreekbare namen
nagelezen tot het hem duizelde. En ie was met z'n
vondst tevreden. Zoo had ie hem in 't stamboek
laten inschrijven en zou ie eens de roem worden
van de keuringen in' de toekomst. Want dat ie
alle rangen zou doorloopen, vanaf premie-veulen
tot kampioen-hengst van Nederland, dat stond
als een boom zoo vast.
Dit jaar ging ie als driejarige hengst naar de
centrale keuring in de stad. Dat bracht weer een
medaille bij.
De moeilijkheid van dit jaar was, om hem in
„stad" te krijgen. Jilles, de opperknecht, werd te
oud om zoo'n eind te voet te gaan. Den anderen
knechten wilde ie 't niet toestaan om Jilles, dus.
„Weet je wat, vader," had z'n oudste gezegd,
„je bestelt een beestenauto en laat 'em daarmee
naar „stad" brengen...."
„Ja! Da's 'n idee.... 'n veewagen! Maar weet
je een goeie
„Jan Vleerout heeft er een, die rijdt wel eens
meer veulens en runders naar hier en ginder..
„Veulens en rundersmaar hengsten
„Maakt zoo veel verschil niet. Waarom zou ie
dat niet evengoed kunnen
De baas gaf toe. „Zeg dat ie maar komt met z'n
auto, dan kan Jilles toch mee naar „stad" rijden.
Dat doet ie veel te graag."
Jan Vleerout kwam met z'n „vrachtauto voor
veevervoer" 't erf opgerammeld. Met een knak
en 'n zucht viel z'n voertuig stil bij de stallen.
Jan, oudachtig, een beetje grijs, steeg uit en klapte
't portier met een volleerd gebaar achter zich dicht.
De baas was er niet, maar ie was op komst.
Jan kuierde 'm tegemoet, zei, dat ie den hengst
kwam halen.
„Is je wagen sterk genoeg?.. 't Is geen jong
veulen 1"
„Wou 't niet," zei Jan, „d'r kan heel wat op."
Ze liepen achter langs de stallen, en de baas
opende de bovendeur van den hengstenstal. „Ho,
manneke, ho met glunder gezicht bekeek
ie den kolos, die te glimmen stond in halve donkerte.
„Is 't geen prachtkerel?" zei Jilles, die langs
kwam en even over de onderdeur keek. „As die
niet nummer één komt, dan geef ik voe de heele
keuring geen cent meer 1" Jilles was altijd van
gedacht dat de stal van den baes 'n stal vol puike
beesten was. En Grand Due was 'n prachtkerel
Jan Vleerout vond 't een kanjerd van 'n beest,
'n prachtexemplaar en.. zei ook nog, dat ie zoo
geen tweede in Zuid-Beveland wist staan. Nu, dat
was misschien zoo, maar als je er in totaal twee,
misschien drie weet, heeft dat gezegde niet veel
om 't lijf. Maar Jan dacht aan z'n bouwvallige
autootje en dat reuzenpaard erin. Hij was bang,
dat de boer 't een hachelijke onderneming zou
vinden. „Een beetje stroop om vliegen te van
gen dacht Jan.
Jilles haalde den hengst buiten. Al dadelijk
kwam 't beest onder de bekoring van zijn vrijheid.
Eerst haalde ie uit in lang en daverend hinniken,
.dat zijn lijf schudde. Dan begon ie te drentelen,
te steigeren, 'n Paar keeren sloeg ie wild achteruit.
Toen ze bij den auto kwamen, werd 't gezicht
van den baas een beetje lang. „Is dat 'n vee
auto? Daar zie 'k niet veel van komen...."
Eigenlijk had ie maar liefst z'n paard direct in den
stal teruggebracht, maar.... dan ontzag ie de
menschen weer. 't Ventje sloofde z'n eigen zoo uit,
maakte zoo gedienstig 't achterschot los.... lei
't als een loopplank schuin omlaag. „Nou, stouw 't
em er maar in, dat zal best gaan!"....
't Werd een gebeurtenisje. Al wat beenen had
op 't hof kwam rondom staan. En 't maakte Jan
Vleerout toch een beetje vinnig, dat ze z'n materi
aal beschimpten, ,,'t Zal best gaan," hield ie vol.
En de knechts en de baas, een paar voor, een paar
op zij, klopten den prachtkerel op den ronden
rug, grolden geruststellend ,;ho 1 ho manneke 1
ho ho
Maar Grand Due bekeek 't vehikel erg wan
trouwend. Hij stak schichtig de ooren links, rechts,
lei ze even dreigend plat en bleef aarzelend voor
den valreep staan. Toen 'n klinkende klap op de
billen„vooruit, pèrd, gae deur!" en z'n vrees
overwinnend schoot de hengst vooruit en kwam
stampend in den auto terecht.
Als iemand die 't gewend is sloeg Jan 't hek op,
maar de baas hield z'n hart vast, toen ie 't zwik
kende en kreunende wagentje bekeek. „Daar komt
niks van.... ongelukken ja, dat wel!" De baas
ging gelijk krijgen, want de hengst werd zenuw
achtig tusschen de nauwe omheining, en deinsde,
deinsde, dat de beschotten dreigden te breken.
Toen werd Jan Vleerout toch wat witjes. „Zoo'n
beest gaat ook zoo te keer 1" en op eenigen afstand
bleven ze, de baas, de knechts en 't toegeloopen
werkvolk, 't getobvan den woestelingstaan tejbezien.
Nee, 't zou niet goed afloopen. Zoo'n beest raakt
over z'n zenuwen en dan is er niks tegen bestand.
Toen Grand Due over z'n zenuwen raakte begon ie
met 'n vervaarlijke woede achteruit te slaan, 't
Galmde tusschen schuur en stallen en een stuk van
't achterbeschot vloog in splinters, naar links en
rechts, 't Andere stuk wachtte nog op 'n volgenden
klap en wentelwaaide toen de hoogte in, slierde neer
en bleef hangen op de punt van 't kippenhok vlak bij.
Daverend gelach van knechts en werkvolk, maar
de baas en Jan, die meer bij 't geval geïnteresseerd
waren, wilden toeschieten als om 't oproer te
bezweren. Grand Due drentelde nog wat, peilde nog
even de ruimte achter met z'n zware pooten en
toen krak, krak....! bons! In één seconde
zakte 't zware paard met de achterpooten door
den bodem van den auto, verloor daarmee allen
steun en tuimelde op 't erf. Eén oogenblik zag 't
achteruitstuivende volk de paardepooten hulpeloos
omhoogspartelen en de blinkende ijzers door elkaar
zwaaienToen klauwde 't paard zich overeind
en stond dreigend recht.
Maar Jilles, overtuigd dat ie meer mocht dan een
aider, riep kalmeerend „ho! ho!" en vatte Grand
Due bij den halster. Een beetje trekkebeenend liep
't paard mee naar zijn stal.
Den anderen ochtend, vroeg, dreunde een sterke,
zware vee-auto 't erf op. Grand Due had onmid
dellijk 't volste vertrouwen in zulk materiaal en
besteeg het zonder noemenswaardig tegenstribbe
len. Nog vóór negenen stond ie genummerd en
versierd binnen de afrastering in stad. En Jilles,
die hem bewaakte, vroeg aan den kring van belang
stellende boeren of 't niet een prachtkerel was.
Nu, dat vond
iedereen, een
enkele ijver
zuchtige, die z'n
kansen verklei
nen zag, mis
schien uitgezon
derd.
De baas bleef
dicht inde. na
bijheid, luister
de naar den lof
van Grand Due.
Maar wat 'em
bezwaarde hield
ie vóór zich.
Tot Jilles met
z'n paard een
oogenblik alleen
gelaten werd.
„Trekt ie nog,
Jilles
,,'n Beetje, en
kijk es naar z'n
kogel, links
„Verd.
siste 't zachtjes
uit den boer.
„Gezwollen
De Zeeuwsche schut
ters ver poozen.
Hij liet den knecht bij z'n paard en liep tusschen
't volk. Hier en daar bekeek ie een dravenden
hengst, maakte een gedwongen praatje tegen een
kennis. Verder liep hij opgewonden een sigaar te
verpaffen.
De pret was er af, totaal er af. Anders 'n dag van
genoegen voor hem, zoo'n hengstenkeuring en nu.
Hij vloekte, o wat vloekte hij stilletjes op dat
ouwe grijze Jantje Vleerout.
Geen kans meer op 'n prijs. Geen schijn van kans.
En alles door dat stomme ventje.
Toen Grand Due Malherbe de Certain voor de
jury moest verschijnen, was er ineens veel belang
stelling. Achteraf.... een beetje witjes, stond de
baas. Tusschen de kijkers door hield ie de jury-leden
met z'n oogen vast. Mocht ie ze maar toeschreeuwen,
dat z'n paard gister 'n ongeluk had gehad, dat 't
maar een gebrek van een dag was.... dat 't de
schuld van dat stomme Jantje Vleerout was....
Hij zweeg, natuurlijk zweeg ie, en hij wachtte, als
een verloren man, terwijl de jury-leden keken.
Gewichtig, met 'n onverbiddelijken trek over d'r
gezicht van Zeeuwsch-Vlaamschen heereboer,
monsterden ze den adspirant. Ze fluisterden 'n paar
woorden, draaiden 'ns half om op de hak, deden 'n
paar lange, weloverwogen stappen, teekenden wat
op en keerden dan terug. Toen moest de pracht
kerel stappen. Jilles voerde hem mee en de heeren
in lange regenjassen keken, 't Publiek keek.. er
werd iets gemompeld. Weer draaiden er 'n paar op
de hak, staken de koppen even bij elkaar en teeken
den opnieuw 'n gewichtigheidje aan, achter den
naam van Grand Due Malherbe de Certain.
Daarna moest ie draven en Jilles, met klakkende
tong en wijde zweefsprongen, gaf 't tempo aan. En
ja, 't was nu te zien.Die hengst, 't was anders
een prachtbeest, maar.... die was stijf in z'n
gewrichten. Ja, en daar mankeerde wat aan dien
linkerpoot. Dat zag de eerste de beste boer subiet.
Grand Due draafde overigens luchtig zijn baan
ten einde. Op den draai mepte ie zoowaar een
boerenjongen rakelings langs zijn demietje, dat
ie onthutst terugweek. Maar dan verder.... hij
trok beslist iets met zijn poot.
Terug voor de heeren moest ie in de houding.
„Kop omhoog," zei Jilles. En Grand Due rukte z'n
kop op, stak z'n ooren steil. Met een harden ijzer
klank rammelde z'n gehinnik over de kijkende
menigte.
Als Grand Due Malherbe de Certain dat als een
triomfkreet bedoeld heeft, heeft ie zich vergist. Hij
stond niet nummer één, hij kon dat jaar zelfs niet
in aanmerking komen voor een prijs....
Toen de baas thuiskwam stond er op 't erf 't mis
handelde autootje van Jan Vleerout en daar vlak bij,
benepen.een beetje grijs.de eigenaar.
Hij kwam om schadevergoeding!
HUBRECHT
