DOOR ANDREW SOUTAR
3id geluk dex kindexen....
mmm
Marita verzond den telegrafischen postwissel aan Tony, en in de week,
die toen volgde, toonde zij haar dankbaarheid jegens Hunty zoo
duidelijk zij het ook op een volmaakt onschuldige manier dat
de huishoudster wel blind zou zijn geweest, als zij er niets van
gemerkt had.
Hoe verlangend wachtte zij op Tony's antwoord Zij verwachtte een uit
bundig telegram, zich het geliefkoosde zinnetje van Tony herinnerend „Kan
me niet schelen wat 't kost Tot haar groote verbazing luidde het antwoord,
dat zij den achtsten dag ontving „Merci. Zal geld teruggeven. Brief volgt."
Het maakte haar diep neerslachtig. Hunty merkte het op, en met teedere
bezorgdheid vroeg hij naar de oorzaak van haar leed, maar zij vond, dat zij
hem nu wel genoeg vertrouwen geschonken had. Er moest de een of andere
vergissing in 't spel zijn Tony had iets verkeerd begrepen, en zij zou vroeg
of laat wel gelegenheid krijgen, dat op te helderen. Toch was het erg pijnlijk,
dat koele, ruwe telegram, omdat zij altijd aan Tony dacht, omdat zij voor
hem zooveel onaangenaamheden had verdragen in dit huis.
En het trof zoo, dat juist in dezen tijd, toen zij zoo'n behoefte had aan
een beetje sympathie, de houding van juffrouw Morrison jegens haar bijna
ondraaglijk werd. De vrouw was op alle denkbare wijzen onhebbelijk, en bij
iedere plagerij was er een uitdrukking op haar gezicht, die duidelijk zei„Zoo,
ga dat nu maar aan meneer Hunty vertellen, als je zin hebt."
En inderdaad zocht Marita een beetje
troost, door althans een deel van haar zorgen
aan Hunty toe te vertrouwen. Opnieuw ver
zekerde hij haar, dat juffrouw Morrison een
oude getrouwe was, die in vroeger dagen veel
voor Simon Warren gedaan had, en zich daar
door onwillekeurig een beetje meer gezag aan
matigde, dan haar rechtens toekwam.
„Ik weet heel goed, dat u hier geen prettig
leven hebt," zei hij, „maar alles, wat in mijn
vermogen staat, wil ik doen, om 't u draaglijk
te maken."
Het was aan tafel, dat zij dit gesprek
voerden, en plotseling, maar toch op een manier,
die geen ergernis of argwaan in haar opwekte,
zei hij, dat 't voor hen allebei wel eens goed
zou zijn, als zij eens een avondje naar een
schouwburg gingen. Hij had 't zelf ook nogal
moeilijk gehad den laatsten tijd er waren veel
haken en oogen in de zaken, die hij namens
meneer Warren behartigde hij had behoefte
aan wat verandering, al was het maar voor een
paar uren.
Marita zag, in haar meisjes-onschuld, geen
reden, om de uitnoodigjng niet aan te nemen,
maar de omstandigheden maakten het hun
beiden onmogelijk, van Huize Crofton weg te
gaan, vóór er meer dan een maand voorbij was
gegaan. Intusschen deed zij haar best, trouw
haar plicht te vervullen zonder klagen. Simon
Warren ging niet meer zoo vaak uit als vroeger,
en zij vermoedde, dat dit een uitvloeisel was
van haar stoutmoedigheid, om over Tony te
spreken juffrouw Morrison vergezelde hen
nu altijd. Soms ging ook de knorrige boersche
dienstbode mee, alsof de huishoudster vreesde,
dat Marita haar zou overvallen en lichamelijk
geweld aandoen. Die wandelingen werden heel
onaangenaam voor Marita, want de andere twee
vrouwen liepen zachtjes samen te praten en
deden, alsof zij er niet bij was.
Toen kwam de dag, dat zij en Hunty des
avonds naar stad zouden gaan. Hij had haar
meegedeeld, dat een zuster van hem zich daar
bij hen zou voegen, zoodat zij niet de minste
verlegenheid hoefde te voelen. Het was een zeer
vermoeiende dag. Simon Warren besloot 's mor
gens uit te gaan in plaats van 's middags. Juf
frouw Morrison en de knorrige dienstbode hielpen
hem de trap af Hunty zat in zijn studeer
kamer te werken, de deur was op slot. De
patiënt was erg prikkelbaar dien morgen, maar
zijn prikkelbaarheid was meer tegen de huis
houdster gericht dan tegen Marita. Juffrouw
Morrison praatte druk met de knorrige dienst
bode. Bitter sprak zij over de positie van meneer
Hunty, en zij spotte om zijn gewichtigdoenerij.
Marita begreep al snel, dat ieder woord, door
de spijtige huishoudster uitgesproken, vóórhaar
ooren bestemd was.
Herhaaldelijk tikte meneer Warren tegen het raampje van TSJ/-a 4
zijn ziekenwagentje, keek hij opzij door zijn blauwen bril en
schudde hij zijn blauw-dooraderde vuist tegen de huishoudster.
Na de lunch ging Marita naar haar kamer, om zich voor het uitstapje te
kleeden. Het was niet meer dan natuurlijk, dat zij een zekere heimelijke vol
doening gewaar werd, nu zij juffrouw Morrison eens kon toonen, hoeveel
verschil er was tusschen haar beider positie. Toen zij gekleed was ging zij naar
beneden, naar de werkkamer van Hunty, om hem te melden, dat zij gereed
was. Hij was daar niet, zij ging dus zitten om op hem te wachten.
Plotseling hoorde Marita, uit een kamer, die aan het studeervertrek
grenzen moest, maar die zij niet nader kende, de stemmen van juffrouw Mor
rison en meneer Hunty. Klaarblijkelijk waren zij in een opgewonden gesprek
gewikkeld. Marita vond het onprettig, voor luistervink te spelen, maar zij kon
onmogelijk haar ooren sluiten voor de klanken, die tot haar doordrongen. Een
paar malen verhief juffrouw Morrison schril haar stem dan kwam scherp en
genepen de waarschuwing van den privé-secretaris „Niet zoo hard. Denk er
om, waar je bent
Het was juist vóór er een deur werd geopend, dat Marita door Hunty
hoorde zeggen, met groote duidelijkheid, plechtig zelfs
„Je doet wat je gezegd wordt. Als je een wanhopig spel speelt, moet je
leeren, onvoorwaardelijk vertrouwen te stellen in je compagnon."
