w
Itt
No. 30 VRIJDAG 21 DECEMBER 1934 949
In de beste stemming bleef ik dien middag nog
een uurtje met Mibble op zijn kamer praten.
Hij voelde zich zenuwachtig door de ontdekking
van zijn wonderbare gave het kostte mij heel wat
moeite hem zijn bedaardheid en zelfvertrouwen
terug te laten winnen. Het speet mij volstrekt niet,
dat hij er prijs op stelde met mij samen te blijven
werken hij had dat noodig voor zijn zelfver
trouwen, zei hij. Ik zag de toekomst hoopvol
tegemoet we hadden een paar aardige experi
menten genomen op de basis van fifty-fifty zou
ik gauw schatrijk zijn.
Even beleefde ik nog een paar beroerde oogen-
blikken, juist toen ik op het punt stond weg te
gaan.
„Weet je, Jack," zei Mibble opeens, „ik vraag
me af, of mijn wil ook werkt op menschen, die er
van weten, en tegenstand zouden bieden. Jou,
bijvoorbeeld.
Er lag een blik in zijn oogen, die me heelemaal
niet beviel even beving me een koud schrikgevoel
voor zijn vreemde macht. Maar ik herstelde me.
„Laat ik je dit zeggen, Mibble," vertelde ik hem
kalm, maar stevig „als je ooit iets van dat ver
vloekte hypnotisme van jou op mij probeert, sla
ik je konijnentanden achter door je schralen nek
heen, snap je dat
Dat hielp. Toen ik vertrok met de belofte den
volgenden morgen terug te komen voor het verder
uitwerken van onze plannen, merkte ik tot mijn
verlichting, dat hij weer de oude, buigzame Augustus
Mibble van vroeger was.
Ik besloot dien avond, als het Bompton-zaakje
gesmeerd bleek te loopen, Mibble serieus aan het
werk te zetten. Ik zocht de namen op van een stuk
of twintig millionnairs, of daaromtrent, en be
rekende, dat we er wel twee op een dag konden
afwerken. Het was ver over middernacht vóór ik
naar bed ging, zoodat ik nog niet al te frisch was,
toen ik den volgenden morgen bij Mibble aanbelde.
Zoodra ik het bleeke, verschrikte gezicht zag van
de weduwe Styles, die mij opendeed, begreep ik,
dat er iets was gebeurd. Onbestemde vrees pakte
mij, terwijl ik informeerde
„Wat is er gebeurd
„Ik weet niet, wat het hier voor een krankzinnige
boel is sedert gistermorgen," zei de weduwe
„maar wat gisteravond gebeurde, deed de deur
dicht. Een meisje, mijnheer, een stapelgek schepsel,
is hier het huis binnengedrongen. Ze schreeuwde en
gilde maar, dat ze hem hebben moest. Mijnheer is
in den kelder gevlucht, en ik had maar amper aan
genoeg positieven om een paar politieagenten te
roepen.
Ik wachtte niet op de rest van het verhaal, maar
holde naar Mibble's kamer. Hij was daar. Half
ziek lag hij in een stoel, een glas whiskey naast
zich, zijn haren verward, zijn gezicht vertrokken.
„Wat is er toch gebeurd riep ik.
„Jack -blij dat je er bent zijn stem
trilde. „Ik heb 't vreeselijk gehad. Vreeselijk.
„Maar vertel dan
Met stukken en brokken, terwijl hij bij de her
inneringen nog van angst trilde, kwam het verhaal.
„Gisteren tegen dat het ging schemeren,
stond - ik voor het raam, op straat te kijken.
Er kwam een meisje voorbij. Niet eens zoo'n
erg jong ding, Jack. Ik dacht opeens een
man alleen is toch niks. Ik voelde me een beetje
verliefd worden. Toen dacht ik, ik breng
haar mijn wil over om mij te beminnen. Ik deed
het ik concentreerde mijn wilsoverbrenging
op haar. Maar ik moet het bepaald een beetje
te erg gedaan hebben. Als ik er aan denk
wat er met me gebeurd zou zijn, als ze haar niet
bijtijds meegenomen hadden in een politie
auto, krijg ik nog een rilling."
„Maar drommels nog aan toe," zei ik, „toen je
bemerkte, dat de dosis te groot was waarom
bracht je je wil niet op haar over, om je niet meer
te beminnen of althans een beetje minder
„Ik kon niet," jammerde Augustus. „Ik kon
me niet meer concentreeren in al die herrie. De
weduwe Styles stond te jammeren, want dat meisje
was het huis binnengedrongen. Ze schopte tegen de
deur en gilde, dat ik bij haar moest komen
want dat ze gek was van liefde voor me
en dat ze me met kussen wilde overstelpen."
„Zei ze dat
9ioeïa, 'n witte Dietbtmid
Inderdaad, dat sombere voorgevoel werd be
waarheid. Drie jaar zijn sedert dien dag, verloopen,
en Mibble, in het leven gehouden door injecties,
slaapt nog steeds
Indien ik althans maar zoo goochem was ge
weest, dat pakket in te pikken, toen ik de kans
had. De zwager, die het aannam, ontkent abso
luut, dat er geld in zat, en wat kan ik daar
tegen doen
(Foto Fox)
„Ja en nog veel
meer," huilde Mibble. „Ik
vraag je hoe kon ik me
concentreeren terwijl
dat allemaal gebeurde
Door een bovenmen-
schelijke poging slaag
de ik er door mijn wil
in, dat ze me weer ver
geten zou juist toen
de politie haar in
een auto trok. Later
belde de politie op dat
ze gekalmeerd was. Ze
zouden haar nog een
paar dagen in observa
tie houden. In dien tijd,"
Mibble sprak koorts
achtig „ga ik verhui
zen."
Het leek me dat hij een
tikje whiskey wel noodig
had ik schonk hem daar
om een dubbele portie in,
die hij meteen naar bin
nen sloeg. Overigens was
ik van idee, die liefdesge
schiedenis verder maar te
laten rusten ik was over
tuigd, dat hij een tweeden
keer zijn krachten niet
spoedig in die richting
meer zou probeeren.
„Is er al post geko
men vroeg ik. Mibble
zei* dat de besteller elk
oogenblik kon komen,
waarop ik hem adviseerde
een bad te nemen en zich
te verkleeden, want hij
was den geheelen nacht
niet uit de kleeren ge
weest. Dan konden we,
als het Bompton-experi-
ment resultaat had ge
had, dadelijk op stap gaan
voor verdere operaties.
„Jack," jammerde hij,
„dacht je nou, dat ik me
vandaag kon concentree
ren na zoo'n
nacht Ik heb geen
moment geslapen. Ik
ben te zenuwachtig, ik kan niet slapen."
„Je eigen stomme fout," mopperde ik. Plotse
ling pakte een helder idee me. „Weet je wat je
doet?" zei ik. „Ga nu naar je kamer en leg je den
wil op tot slapen. Dan kom ik vanmiddag terug. Je
bent dan frisch, en we beginnen onze campagne
op volle kracht."
„Verdraaid, dat doe ik," zei hij. „Ik ga meteen
naar boven, om het te probeeren."
Hij wilde zelfs niet op den brievenbesteller
wachten. Maar ik wel, en toen ik even later de
bel hoorde, kostte het me moeite zelf niet te gaan
openen. Ik hoorde de weduwe Styles bij de voor
deur praten. Voorzichtig gluurde ik de gang in.
Zoowaar, ik zag haar teekenen en een pakket
in ontvangst nemen. Het kostte mij nog meer
moeite niet naar boven, naar Mibble te schreeuwen,
dat hij beneden moest komen om het te openen,
of het mrs. Styles uit de handen te rukken en het
zelf open te scheuren. Door een krachtige poging
overwon ik mijn opwinding, waarschuwde de
weduwe Styles, dat zij Mibble niet moest storen,
en ging opgewekt naar huis.
In den laten namiddag keerde ik terug naar
Mibble. In het beste humeur, want het was me juist
te binnen geschoten, dat we den theaterdirecteur
Bernstein, die eens twee van mijn drama's had
geweigerd, wel tot ons eerste object konden nemen.
Mibble zou hem kunnen dwingen mijn stukken
te accepteeren.
De weduwe opende de deur één blik op haar
gezicht verdreef meteen alle opgewektheid. Er
was weer iets gebeurd.
„Wat is het?" Ik trachtte mijn stem niet te
laten trillen. „Dat meisje is zij teruggekomen
Mrs. Styles veegde een traan weg. „Neen, mijn
heer. Iets veel ergers. Hij ligt in een soort trance,
waaruit ik hem niet heb kunnen wekken. Ik heb
zijn zwager laten komen, omdat ik uw adres niet
wist, en den dokter, maar geen van beiden kon
hem wakker krijgen. Nu is hij naar het ziekenhuis
getransporteerdze telefoneerden me zooeven
van daar, dat ze niet in staat zijn hem te laten
ontwaken."
Versuft liep ik naar huis terug. Ik vervloekte
mijn stommiteit. Als ik hem maar had gezegd om een
grens aan zijn slaap te stellen. Want de zaak was
mij volkomen duidelijk. Hij dwong, door zijn eigen
wil, zichzelf voor onbepaalden tijd tot slapen.
En zijn lichaam gehoorzaamt daaraan, tot zijn
wil die order herroept. Maar die wil is daartoe
weer niet in staat, omdat hij slaaptIk voorzag,
dat hij zou blijven slapen
