VRIJDAG 4 JANUARI 1935
1021
Ze keek hem aan en liet haar oogen dan rusten
op den eenvoudigen ring met één brillantje, welken
hij in zijn hand hield en die nog niet de helft van
de waarde bezat van den kleinsten steen uit de
brillanten broche van John of van de kleinste der
parels van James' collier.
Maar voor haar beteekende dit een koninklijke
gift, omdat het gespaard was van geld, dat door
harden arbeid was verdiend en met een overgroote
liefde was gegeven. Er kwamen tranen van geluk
in haar oogen.
„Edward! het is prachtig, doe hem zelf aan mijn
vinger."
Hij deed het met bevende handen en kuste haar
dan opnieuw.
„Weet je," zei hij fluisterend „Het is haast te
mooi om waar te zijn dien avond dat ik je
voor het eerst ontmoette, toen ik bij mr. Malone
moest komen. Je was toen zoo vriendelijk. En ook
later toen je met me naar een concert bent
gegaan. En nu weer dit en ik die niets
beteeken en zoo weinig.zoo heel weinig aan je
kan geven. Hoe kun je mij nu liefhebben Dat zal
ik nooit begrijpen nooit."
„Dat hoef je ook niet te begrijpen, 't is genoeg
als je het weet, dat ik je liefheb om jou, om jezelf."
Hij bleef een tijdlang in gedachten zitten en zei
dan
„Het zal mijn chefs wel erg verbazen als je weg
gaat. En lieveling, weet je, ik had toch zóó ge
hoopt, dat ik dit jaar opslag zou krijgen, maar dat
is niet gebeurd."
Een eigenaardige holle boom
bij het meer Arrowhead in
Californiëlinks draagt de
stam een vergroeiing, die op
een dierenkop gelijkt.
(Foto Metro Goldwyn).
Zij scheen door emotie niet verder te kunnen
spreken, en draaide haar hoofd.om.
„Mary
„Ja
„Ik ben rijk, en je bent oud genoeg om te weten,
wat dat zeggen wil. Alles.... alles wat je ver
langt zal ik je kunnen geven. Oeld beteekent toch
alles in de wereld!"
Ze stond op het punt kwaad te worden. Wat
dacht hij, dat hij haar zou kunnen koopen Maar
ach, hij kon het immers niet helpen, 't zat in zijn
bloed, net als in dat van zijn vader, dacht ze.
„Ook dit kan geen verandering brengen in mijn
besluit." Ze legde het etui weer voor hem neer.
„Is er soms iemand anders vroeg hij heesch.
Mary glimlachte.
„Als dat zoo is, zal ik 't
u vertellen."
Den volgenden ochtend
aan de ontbijttafel kreeg
John Malone haar brief.
Over een maand zou ze
gaan, maar als hij er de
voorkeur aan gaf, direct.
Deze brief zat in zijn zak,
toen de beide mannen
naar kantoor reden. John
voelde zich vreemd
onnatuurlijk. Hij hoopte
maar, dat niemand daar
iets van zou merken. Aan
den anderen kant van 't
groote bureau had zijn
zoon hetzelfde eigenaar
dige, drukkende gevoel
en hoopte hetzelfde.
John vroeg zich af, of
Jgmes iets vermoed had
en James vroeg zich dat
eveneens van zijn vader
af. Voor niets ter wereld
zou een van beiden er
tegen den ander over
gesproken hebben. Den
daarop volgenden Za
terdagmiddag had mrs.
Templeton als gewoonlijk
haar vrijen middag. Ze
nam dien dagden busnaar
het park. Bij den ingang
wachtte iemand haar op,
een man met goedige,
blauwe oogen. Zijn glim
lach, als zij elkander
groetten, was meer dan
vriendelijk. Zij liepen het
park in en gingen op een
stil plekje bij den vijver
op een bank zitten.
De man scheen zenuw
achtig te zijn.
„Mary
„Ja Edward 1"
„Sinds de vorige week
Zaterdag ben ik in den
zevenden hemel geweest,
en jij ook Het is te
mooi om waar te zijn
„Je bent mij óók geen
oogenblik uit de gedachte
geweestantwoordde
Mary naar- waarheid.
Hij nam haar hand en
kuste haar.
„Niet hier, liefste," zei
ze teeder.
Hij zuchtte. „Mary,
lieveling, ik hoop oprecht,
dat ik je gelukkig zal
maken."
