VRIJDAG 4 JANUARI 1935,
1023
Ze stelde hem gerust en verzekerde hem, dat zij
best rond zouden komen.
„Je moet het den heeren Maione wel spoedig
zeggen."
Groan keek verrukt. „Wanneer zouden we kunnen
trouwen vroeg hij zacht.
„Wanneer je maar wilt, Edwardluidde het
zachte antwoord.
Maandagmorgen trad Edward Groan het privé-
kantoor der heeren Malone met opgeheven hoofd
binnen.
„Mag ik de heeren misschien een oogenblikje
storen ?"-
De Malone's meenden een nieuwen toon in Groan's
stem te hooren. John legde even zijn corresponden
tie terzijde
„Ja, Groan, wat is er?"
,,'t Betreft mijn vacantie, heeren. Ik zou die
graag nu met Januari nemen, omdat ik in Sep
tember niet weg kon."
„Toch geen trouwplannen, wel?" vroeg James
met een drogen lach.
Groan knikte bevestigend.
„Jawel, mijnheer."
De Malone's geloofden hun eigen ooren niet.
Groan trouwen Enfin.
„Natuurlijk, hoor. Regel het maar zooals je
wilt. Voorloopig onze gelukwenschen. Ik veronder
stel wel, dat wij de dame in kwestie niet zullen
kennen
„Toch wel, want mrs. Templcton heeft mij tot
een der gelukkigste stervelingen gemaaktzei
Groan, en verliet dan vlug het kantoor.
Er zijn momenten in het leven, die zich niet
voor een beschrijving leenen, en zoo'n oogenblik
volgde nu op deze mededeeling in het privé-kan-
toor der heeren Maione. Geen der beide mannen
sprak een woord. Ze konden zichzelf moeilijk
een houding geven. John herstelde zich het eerste.
„Mijn hemel Wie had nu zooiets gedacht
„Zoo'n geslepen, oude hond zei James, brom
mend achter zijn bureau.
„Gelukkige kerel Natuurlijk moeten we hem
houden
„Door zijn salaris te verhoogen
John knikte.
„Kijk eens hier, wat zou je er van zeggen, als
we hem onze filialen in de Oost eens voor zes
maanden lieten controleeren
Ze overwogen samen het voor en tegen. Er was
niets op tegen - het moest toch gebeuren, en Groan
wist er alles van, en was volkomen te vertrouwen.
De oude Malone dacht na, hoe hij zonder argwaan
te wekken aan mrs. Templeton zijn sympathie
kon betuigen. Eensklaps scheen hij het gevonden
te hebben. „We moeten haar ook niet vergeten.
Zij moet een blijvende herinnering van ons krij
gen. Iets om te dragen een sieraad of zooiets,
vind je niet
„Van ons beiden vroeg James kwasi onver
schillig.
„Neen, van elk afzonderlijk. Juweelen of zooiets.
Ik heb haar nog nooit iets behoorlijks van dien
aard zien dragen."
„Uitstekend antwoordde James. „Ik ben
erg blij, dat u daaraan gedacht hebt."
Zes weken later zaten mr. en mrs. Groan op
den Oceaanstoomer die hen naar Indië bracht.
Edward zuchtte, overweldigd van geluk...
„Het is te mooi. Jij hier en ik en alles, en.
I)an vervolgde hij nadenkend ,,'t Is toch vreemd,
ik had het nooit achter mijn onverschillige princi
palen gezocht, dat zij zulke prachtige, waardevolle
geschenken zouden geven. Draag je ze niet
Mary opende haar taschje en haalde er twee
étuis uit te voorschijn. Hij keek naar de prach
tige brillanten en de mooie parels.
„Lieveling," zei hij „Natuurlijk, ze zijn prachtig
en ontzettend kostbaar, maar ik heb toch nooit
het flauwste vermoeden gehad, dat de Malone's
zoo veel voor je voelden."
Ze nam zijn arm en keek hem innig aan.
„Ik ook niet, Edward, maar toch is mij jou
liefde kostbaarder dan duizend van deze sieraden."
En even later waren ze de Malone's en hun geschen
ken totaal vergeten.
Odn fltct. Bij de algemeene bron te Canaan in Palestina.
