gMARION'S
GROOTE AVONTUUR
DOOR MAXIMILI AN BERND
VIJFDE VERVOLG
ZOU die inan zóó knap tooneel spelen, of
was de steen werkelijk gestolen Holand
was opgesprongen en met eenigszins bevende
handen wisclite hij zich het vocht van het
voorhoofd.
„Als u me zooeven die brieven met den pijlring
niet had laten zien, stond ik voor een raadsel. Nu
weet ik, dat we een ontzettenden strijd tegemoet
gaan. Kom, Torrent, ik moet dadelijk naar huis.
juffrouw Veldhammer, ik zal u vandaag nog in
Plaza opbellen."
Marion was opgestaan en reikte den grooten
breedgeschouderden man, die slechts met inspan
ning zijn zenuwachtigheid bedwong, haar fijne
smalle hand.
„Heb ik u onrecht gedaan V'
„Ja. Ik ben uw vijand niet we strijden samen
tegen een onzichtbaren tegenstander. Ik moet weg
we zien elkaar gauw weer. Excuseert u me nu.
Tot ziens."
Marion stond in het portaal te wachten op een
lift. Haar gezicht was bloedrood geworden.
Zij dacht na had zij zich nu toch niet laten over
bluffen zooeven
Holand nam Torrent by den arm, toen zij Broad
way overstaken naar de Rectorstraat - het verkeer
zou hen anders van elkaar gerukt hebben. Toen zij de
KORlh INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE: Marian Veldhammer is de medewerkster van
haar oom, professor Georg VeldhammerDeze heeft ontdekt, dat een groote meteoor-steen ergens in Montana
Amerikaterecht gekomen moet zijn, en hij heeft van de Amerikaansehe regeering de opdracht dien steen
op te zoeken en te lichten. De steen straalt nl. een radium-achtige kracht wit. Oom en nicht willen naar
Amerika vertrekken, maar een misdadigersbende, die een rooden pijlring tot teeken voert, tracht hen van dit
plan af te brengeneen Zweed, Gunnar Skromberger, sluit zich bij de expeditie Veldhammer aan en gaat van
Marion houden. Als Marion, de professor en Skromberger op weg zijn naar Amerika, belaagt de Roode
Pijlring hen nog steedseen bende-lid op het schip ontsteelt den professor papieren en seint draadloos naar
New 1 ark. Dat bericht wordt opgevangen in een vreemd driehoekig huis in de Chineezenwijk te New York,
waar een man heerscht, die zich nooit zonder masker vertoonten wiens voornaamste helper de Chinees Wu
Fong is. De inan met het masker is de chef van de Pijlring-bende. Inmiddels doet nog een New Yorker, Odd K
Holand, president van de Nieuwe Chemische Maatschappij, pogingen om den kostbaren steen te vinden Zijn
secretaris, David Torrent, wordt naar Montana gezonden, om den steen te zoekenhij en zijn metgezellen bescher
men hun lichaam met een looden pak tegen de gevaarlijke stralen. Torrent is er in geslaagd, een splinter
van den meteoor-steen te vinden, en heeft dien meegebracht in een looden kistje. Na aankomst te New York
verneemt Marion dit, en zij gaat vrijmoedig opheldering vragen aan Holand, dien zij aanziet voor het hoofd
der Pijlnngbende. Terwijl zij met Holaiid praat, verneemt deze van zijn vrouw Juanita, dat de meieoor-
splinter gestolen is. Nu kunt u hierboven het vervolg lezen.
trappen afgingen van het station van den ondergrond-
sche was Holand bijna gevallen. Een dikke negerin
voedde een vijfjarig knaapje en zichzelf met bananen
en gooide de schillen op de trap. Holand keek de
vrouw met een woedenden blik aan. De munten
kletterden door de gleuf van den controle-automaat.
Een aanzwellend donderen en rammelen van
metaal kwam uit den tunnel. Twee lichten glommen
over de rails, licht-signalen veranderden van kleur.
Geelroode vonken sproeiden uit de remkasten.
Schril gebel lawaaide over het ge
wemel van mensclien. Enkele secon
den botsten de twee stroomen tegen
elkaar die van lien, die uit wilden
stappen, en de stroom van mensclien,
die den wagen in wilden. De twee
stroomen gleden door elkaar, de deuren
rolden automatisch dicht. In alle tien
de wagens sloegen de motoren tegelijk
aan, de trein suisde het donker gapende
gat in en verdween;
Nog schemerden er twee roode licht
jes over blanke rails toen was alles
een paar seconden donker en stil. Een
sneltrein donderde over het middelste
spoor als een zwak lichtende ver
schijning.
Hoe was het mogelijk, dat hon
derden menschen scholen in het bin
nenste van dat lichtende, suizende
spook 1 Het perron, dat zooeven leeg
was, werd weer langzaam met men
schen gevuld.
Holand en Torrent zaten op de
rieten banken van hun wagen en staar
den naar de donkere ruiten, waar grijze,
onduidelijke sluiers langsheen veegden.
Zij spraken niet. Holand zat koorts
achtig na te denken, maatregelen ter
verdediging te verzinnen. Hij moest
eerst met detective Natkinson spreken.
Torrent zat met een ernstig gezicht
naast hem. Zijn hoofd schommelde
door het stooten van den ijzeren wagen.
Times-plein
Holand werkte zich met beide elle
bogen door de opdringende menschen
heen zij volgden een groene streep,
die op het perron geschilderd stond, en
gingen zoo door een doolhof van
klimmende en dalende onderaardsehe
gangen. Holand liep met groote
passen vóór. Zij keken voor een in
staal gevat raam een onderaardsch
restaurant binnen, en klommen toen
weer een trap op. Er werd een grijs
stuk natgeregende straat zichtbaar
schuin van onder zagen zij beenen, overschoenen,
zwaaiende actentasschen. In 't gebouw tegenover het
station van den ondergrondsche was het kantoor van
Natkinson. Met de lift gingen zij naar boven. Tor-
rent leunde tegen den wand, hij was zeer bleek, en
onder zijn oogen kwamen de eerste sporen van
kringen.
Holand stiet de deur van Natkinson's kantoor open.
De twee mannen kwamen in een zeer smalle, totaal
donkere gang. Holand was nog nooit op 't kantoor
van Natkinson geweest had hem altijd bij zich
laten komen. Er klonk een krachtig gezoem ergens
in de ruimte, en Holand zag den eenen muur van de
gang dofgroen oplichten. Hij deed een stap achteruit.
Er ging een ijskoude huivering over zijn rug. Er
verscheen een geraamte op den groen schemerigen
muur. Verschrikt hief hij de hand op en hij zag,
dat het geraamte de beweging volgde als een spiegel -
beeld.
„Schrikt u niet, meneer Holand," zei Torrent
rustig. „Natkinson onderzoekt de menschen, die
bij hem komen, altijd heel nauwkeurig. Ik kan 't
hem niet kwalijk nemen. Dat geraamte bent u
een Röntgen-foto." Hij wees op een schijf onder de
onderste rib.. „Dat is uw horloge, hier uw sigaren
koker uw sleutelbos is buitengewoon groot," zei
Torrent. Holand stond verbaasd.
„U kunt doorgaan Natkinson heeft al van zijn
bediende gehoord, dat u geen wapens bij u hebt."
„Wat is dat. Torrent een revolver t" Holand
wees op de Röntgen-foto van zijn secretaris. Voor
het wazig donkere heupbeen was duidelijk de omtrek
van een browning te onderscheiden.
„Ik ga nooit zonder revolver van huis," antwoord
de Torrent.
Holand kon van het zonderlinge beeld op den muur
niet scheiden. Hij bewoog zich, zag zijn hart kloppen.
„Ik heb nog nooit zooiets gezien," zei de groote
man, als een kind, dat niet weg wil van een speelgoed-
Met een harden klik verdween het beeld, het
zoemen van den inductor hield op. De deur werd
geopend. Er drong licht in die vreemde cel, waarin
eenieder onderzocht werd, die bij Natkinson wou
komen en de geheime bel niet wist.
Een jongen in bruine livrei maakte een buiging
„Wilt u binnenkomen 1 Meneer Natkinson zal
meneer Holand aanstonds ontvangen," zei de
jongen met een heimelijk lachje.
„Hoe weet hij mijn naam t" vroeg Holand zacht
aan zijn secretaris.
„Misschien heb ik u in de cel met uw naam aan
gesproken."
In de aangrenzende kamer, die meer op een labo
ratorium dan op een kantoor leek, zagen zij een man
in een blauw, vettig monteurs-pak op den vloer
liggen. Zijn hoofd, dat een opengebroken deur van
