HET
RHEUMATIEK
KpLiS<Salts
STUDEER TECHNIEK THUIS
ARNHEM
NED.TECHNICUM
Hebt U Droste's nieuwe
Album Java 1 al? Het
is prachtig!
verstoorde
haar
nachtrust!
MARION'S GROOTE AVONTUUR
32
persoonlijk onderwijs volgens
schriftelijke methode
BOUWKUNDE
WATERBOUWKUNDE
WERKTUIGBOUWKUNDE
ELECTROTECHNIEK
CHEMIE
Opleiding voor alle technische
examens en beroepen, in to
taal ruim 200 verschillende
cursussen, aansluitend bij de
meest uiteenloopende voorop
leiding
vlugge studie, uitvoerige cor
recties, stipte verzending.
Vraag kosteloos prospectus
No. 12
PBNR
Di r. E J.ROT HUIZENenFWIND
Stort 90 ets. op Postgiro-rekening
No. 6850 Droste Haarlem, en 't
album wordt U franco toegezonden.
ALTIJD WELKOM!
Nadat zij van „zulke vreeselijke pij
nen" bevrijd was, voelde een vrouw
zich door dankbaarheid gedrongen ons
den volgenden brief te schrijven
„Ik had steeds zulke vreeselijke pijnen
in mijn knieën, enkels en schouders, en
de pijn in mijn rug gaf me altijd een ge
voel oj ik zou breken. Nooit kon ik rust
vinden, vooral 's nachts niet. Sinds ik nu
echter nog maar enkele weken lang Kru-
schen Salts neem, voel ik me een ander
mensch, gelukkig. Ik heb nu geen pijnen
meer. Ik ben veel opgewekter en in elk
opzicht beter. Ik zal daarom ook regelma
tig Kruschen blijven nemen. yjevr yj jj
De meeste rheumatische pijnen of
zwellingen zijn het gevolg van een over
maat van urinezuur in het lichaam.
Kruschen Salts zal U spoedig van de
stekende, vermoeiende pijnen bevrij
den, omdat het 't overtollig urinezuur
uit het lichaam drijft. De zes verschil-
Gevoel „of haar
rug zou breken"
Pijnen in enkele
weken verdreven
lende zouten in Kruschen sporen Uw
inwendige organen ingewanden en
nieren aan tot geregelde werking,
zoodat alle schadelijke afvalstoffen,
ook overtollig urinezuur, volkomen uit
het lichaam verwijderd worden. Wan
neer U daarna trouw blijft aan „de klei
ne dagelijksche dosis" zal het urinezuur
zich niet weer kunnen oplioopen, en
zult U dus ook van de rheumatische
pijnen bevrijd blijven.
is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apo
thekers en drogisten a f 0.90 en f 1.60
per flacon, omzetbelasting inbegrepen.
Let op dat op het etiket op de flesch zoo
wel als op de buitenverpakking de naam
Rowntree Handels-Maatschappij Am
sterdam, voorkomt.
V EB V O LG VA N P AOl N A 23
De chef had dekking gezocht achter
een draaibank, de anderen kwamen
weer achter hun werktafels vandaan.
Sommigen hadden sneden in de handen
en het gezicht. Voorzichtig schudden
zij de glasscherven af.
Voor de pantserplaat lag de Japan
ner dood op den vloer. Zijn boven
lichaam was door het ontploffende
toestel gruwelijk verminkt.
De man met het masker vertrok pijn
lijk zijn mond. Hij ging met den rug
van zijn hand over zijn voorhoofd, en
zei toen in de ijzige stilte
„Dat ding deugde niet. Zorgt, dat
hij vanavond wegkomt."
„wij.... r»
„Goed, dan zal Wu Fong 't wel doen."
Hij trok een grijs overtrek van een
freesmachine en dekte er het lijk mee
toe. Vervolgens ging hij naar den scher
pen hoek van het vertrek, ging op de
liftplaat staan en daalde af naar zijn
werkkamer.
Op een groot bureau stond een vier
kant, vettig grijs glimmend kistje. Hij
drukte op een knop en mompelde
„Daar zit meer in dan in al die levens
gevaarlijke toestelletjes."
De liftvloer in den hoek der kamer
kwam in nederwaartsche beweging,
keerde toen terug en bracht Wu Fong.
De Chinees bleef met gebogen hoofd
voor zijn meester staan.
„Sjeikoera is dood. Hij is het offer
van zijn eigen onvoorzichtigheid ge
worden. Breng hem vanavond weg
niemand mag het lijk zien."
„Ontzettend, heer," zei de Chinees
zacht en toonloos en hij wilde gaan.
„Wacht, nog een oogenblik. Je hebt
toch dat cijfer-telegram over de aan-
teekeningen van professor Veldhammer
gelezen 1 Hoe noemde hij de stof van
den meteoor ook weer f"
„Hij zei, dat het een radium-achtig
met-aal van zeer groote activiteit moest
zijn, tot nu toe onbekend. Hij noemde
het proturanium."
„Dan zit er hier in dit kistje een
stuk proturanium," zei de magere man
met het masker, en hij wees naar het
looden kistje op zijn bureau.
,,'t Is een wonder, heer, zoo gauw als
u den steen in uw bezit hebt weten te
krijgen. Uw macht is zeer grootEr
kwam een trotsch lachje over 't gezicht
van den Chinees. De man met 't masker
hief afwerend de slanke, welverzorgde
hand op. „Waar is de parabool-spiegel,
die vandaag gemaakt zou worden f"
Wu Fong nam van een klein tafeltje
een schijnwerper van een auto, middel
matig groot. De binnenspiegel daarvan
was, als bij iederen schijnwerper, para
bolisch geslepen, om de lichtstralen
evenwijdig te doen uittreden. Er waren,
in opdracht van den chef, eenige lagen
theelood om het geheel heengewikkeld.
„Blijf even hier, Wu Fong," zei de chef.
Hij nam toen den schijnwerper, tilde
de glasschijf op en opende het kistje,
met het deksel naar zich toe, zoodat
hij niets van den steen zien kon.
Hij kantelde het kistje om, en de steen
viel in den schijnwerper. Toen zette hij
er voorzichtig het glas weer op, steeds
zorg dragend, dat niet één straaltje van
het proturanium hem treffen kon.
Met angstig groote oogen keek Wu
Fong naar hetgeen zijn heer deed.
„Voel je iets, Wu Fong werd hem
met zachte stem gevraagd.
„Neen heer, niets." De Chinees bukte
zich en ging met katachtige schreden
achteruit'. De man met 't masker richtte
snel den gebogen spiegel op hem v zoodat
alle stralen hem met vereende kracht
treffen moesten.
Er ging een zichtbare schok door het
lichaam van den Aziaat. Met openge
sperde oogen en mond keek hij naai
den hollen spiegel, waarachter hij den
steen zag, met een blauwachtige vlam
overtogen! Hij wilde zich afwenden,
schreeuwen, maar zijn zenuwen en spie
ren gehoorzaamden hem niet meer. Zijn
hersenen werkten koortsachtig, hij zag,
voelde, hoe die steen zijn lichaam verlam
de, en kon toch de oogen niet afwenden.
Toen na-m zijn meester den gruw-
zamen spiegel weg en legde hem met
het glas op het looden kistje.
Met wankele, knikkende knieën stortte
Wu Fong op den man toe, die rechtop
stond, met een genoeglijk, spottend
lachje om zijn mond.
Wu Fong viel voor hem op de knieën.
Tranen rolden hem uit de oogen, de ver
lamming week uit zijn lichaam, als bij
iemand, die na een zwaren opiumroes
ontwaakt.
„O heer, wie zijt gij, dat gij over
zoo'n macht beschikt o heer, laat mij
uw dienaar blijven maar laat me dien
steen nooit meer zien en voelen nooit
meer smeekte de verschrikte Chinees
en op zijn knieën kroop hij nader.
„Sta op, Wu Fong, wees een kerel
't komt er nu maar op aan, handig
partij te trekken van onze macht. Haal
mijn reistascli uit de kast."
Wu Fong haastte zich met trillende
ledematen, het bevel te gehoorzamen.
Van de bovenste plank in een diepe
muurkast nam hij een langwerpige
handtasch, die de chef van den pijl-
ringbende placht mee te nemen, als hij
een korte reis ging maken. Hij zette
het koffertje voor zijn meester, die uit
een la van zijn bureau een groot aantal
vellen theelood en een blikschaar had
genomen. Nu begonnen zij samen voor
zichtig het koffertje van binnen met
theelood te bekleeden. Eerst namen zij
de maten, toen opende Wu Fong een
tweede kast, waarin een kleine werk
bank en verschillende gereedschappen
zichtbaar waren. Snel en handig sol
deerde de chef de stukken theelood aan
elkaar tot een bekleeding, die precies in
het koffertje paste. Slechts een smalle
kant bleef door het lood onbeschermd.
De smalle kant daartegenover, de beide
breede zijkanten, de bodem en boven
kant waren met theelood bedekt. De
chef zette den schijnwerper met den
steen in dat lood, zoo, dat de straling op
de onbeschermde smalle zijde van het
koffertje gericht werd, en schroefde
den spiegel vast.
Voor dien eenen kant, waardoor nu
de stralen naar buiten konden dringen,
vervaardigde hij een aparte plaat, die
met scharniertjes werd ingesoldeerd,
en dus beweegbaar was, open- en dicht
geklapt kon worden. Aan den onderrand
van die plaat bevestigde hij 'n draadje,
dat in het handvat van het koffertje
uitstak. Als hij aan dat draadje trok,
dan maakte de loodplaat binnen in het
koffertje den weg vrij voor de verlam
mende stralen liet hij den draad weer
los, dan viel de plaat dicht, en het kof
fertje was zoo onschuldig en onschade
lijk als de tasch van een reiziger in zeep.
De bouw van dit ontzettende appa
raat had nauwelijks 'n half uur geduurd.
De man met het masker sloot den koffer,
nam het draadje in de hand en ging naar
het andere einde der kamer. Wu
Fong schreeuwde van angst.
WORDT VERVOLGD
