29
uit den trog had getrokken, verwerkt. Hij moest
nu eenige krachttoeren vertoonen 'n spijker met
één vuistslag door 'n plank drijven, 'n ketting, die
om zijn bovenarm was gelegd, laten springen door
de werking van zijn spieren. De aanwezige mannen
werden uitgedaagd tot een bokswedstrijd, maar
niemand meldde zich. En hiermee was de voor
stelling afgeloopen. Het publiek verliet ontevreden,
mopperend de tent.
Marion ging op het podium, en Gunnar volgde haar
ontevreden en ietwat zenuwachtig.
„Hallo," riep Marion, „is hier iemand
„Ja kraste de oudachtige vrouw. „Mama
Bing. Wie wil me spreken
„Een dame uit New York." Het gordijn week
mama Bing verscheen met een vet lachje. „Waar
mee kan ik u dienen
„We wilden Malle Draai graag nog eens zien,"
zei Marion.
„0, graag," zei het wijf en zij stak haar roode
vuile hand uit. Gunnar gaf haar een dollar. „Wilt
u maar meegaan
De twee volgden haar de tent uit, door een smal
weggetje naar een gelen kermiswagen achter de
tent. Er was een soort veranda aan den wagen
gebonden, door stokken gesteund. Tusschen een
paar hangplanten en een leege vogelkooi bengelde
een geel gloeilampje als een vermoeid oog.
Marion beklom het trapje en nam plaats op den
stoel, die haar aangeboden werd, den eenigen.
Mama Bing liet zich neervallen op een canapé van
rood pluche, die kraakte onder haar gewicht. De
wagen hing vol plaatjes en prullige reis-souvenirs.
Boven het roode tafelkleed hing een electrisch
gemaakte oude petroleumlamp.
„Hoe komt u aan Malle Draai heeft hij geen
betere tijden gekend vroeg Marion.
„En of daar komt mijn man aan die zal
't u wel vertellen. Hij kan 't veel mooier dan ik."
De man, die voor de tent had staan schreeuwen,
naderde, gevolgd door het dier-mensch, dat tastend
langs den wand van den wagen ging en zich achter
in den wagen op een matras liet neervallen. Hij
deed krampachtig de oogen dicht, alsof hij ze nooit
meer openen wou. Toen keek hij weer op en bezag
eerst Gunnar, toen Marion. Menschelijke bewon
dering, en niets dierlijks sprak er uit zijn treurige
oogen.
„Meneer en mevrouw willen de geschiedenis van
onzen jongen graag hooren, Bing," zei de vrouw.
Bing keek zijn vrouw vragend aan.
„Ze hebben al betaald."
„Nou enfin, 't is een heel eenvoudige korte ge
schiedenis. Drie jaar geleden gingen we met onzen
wagen naar Rockaway. 't Was al laat in den avond,
en toen zagen we een man op 't strand heen en weer
loopen. Opeens liep hij als een gekke 't water in
met zijn jas aan en zijn hoed op notabene. Die jas
kun je nog best laten vermaken, dacht ik. Ik wachtte,
tot hij flink onder water had gelegen, en toen haalde
ik 'm er uit. Ik zag, dat 't een knappe jongen was
met een gouden horloge en zoo. Ik heb 'm een poosje
geschud, en zijn mond ging open. Er kwam water
uit, maar praten deed ie niet. Heeft ie nu nóg niet
gedaan. Hij kon niet praten en niet hooren en niet
denken hij is geen mensch, hij is liet grootste
verviel hij weer in zijn van buiten geleerde rede.
„Ja, ja," weerde Marion af. „Wat hebt u met
hem gedaan
„We hebben er een mooi nummer van gemaakt
hij was erg gewillig of liever, hij heeft geen wil.
Hooi eet hij natuurlijk alleen op 't tooneel. Hier
krijgt hij net wat wij eten. We zijn zoo kwaad niet."
Bing klopte zich op de borst en deed zijn boord af.
„Nou, da's zoowat alles. Hij is verschrikkelijk sterk.
Als hij aan 't boksen slaat...."
Marion keek naar den stakker, die zijn oogen
niet van haar had afgewend. Gunnar zei knorrig
„Dank u wel, meneer Bing. 't Was erg interessant.
Zullen we gaan, Marion Ik heb er genoeg van."
Hij wierp nog twee papieren dollars op de tafel.
Mama Bing boog dankbaar.
Gunnar deed de deur open daar kwamen drie
gedaanten het trappetje op.
Marion en Gunnar deinsden terug. Het waren
de drie Japanners.
„Wat moet je bier?" riep Bing dreigend, toen de
drie den wagen binnenkwamen.
„Bek dicht," riep de voorste Japanner en hij gaf
den kermisgast een lichten slag met de vlakke hand
tegen de kin, zoodat hij wankelde en omtuimelde.
Mama Birig sprong schreeuwend op en keek in den
mond van een kleinen browning. Sidderend liet zij
zich weer op het roode pluche vallen.
„Zoo, juffrouw dr. Veldhammer en meneer Skrom-
berger nu komt u. 't Leuke spelletje is helaas
ernstig geworden, 't Spijt ons wel, maar we moeten
onze opdracht uitvoeren."
Marion was vuurrood geworden, toen zij besefte,
dat zij overrompeld was. Gunnar was doodsbleek.
„Wat wilt u van ons vroeg Marion rustig.
„Heel weinig de pijlring heeft 't u al meermalen
gezegd," zei de voorste Japanner, en hij glimlachte
even vriendelijk als de andere twee, die ook beiden
een revolver in de hand hielden.
„De expeditie opgeven zeker
„Ja u teekent allebei dit bewijsje, dat we in
de kranten zullen zetten dat u namelijk morgen
terugkeert naar Europa." De Japanner legde twee
met de machine geschreven verklaringen op tafel.
Er zaten twee reisbiljetten aan gehecht. Daarop
wees de Japanner.
„En hier hebt u namens den pijlring vrijen over
tocht naar Cherbourg meer kunt u niet van ons
verlangen."
„Ik teeken niet," riep Marion.
„Wij moeten er op aandringen, dat u teekent,
want vertrekken doet u toch. De Resolute vertrekt
morgen om twee uur. Als u niet toestemt, brengen
we u op 't schip. Daar staan we voor in. U zult uw
oom daar ook treffen."
„Wat een brutaliteit Denkt u, dat ik me laat
dwingen, om aan boord te gaan I kunt me toeli
zeker niet gebonden 't schip opdragen Er is politie
aan de pier. Denkt u, dat ik zoo onnoozel ben f"
„De pijlringbende heeft overal relaties. Als u niet
te voet gaat, wordt u zeer zeker gedragen maar
dan niet langs den passagiers-ingang natuurlijk."
„Ik onderteeken nietriep Marion en zij wou
naar de deur. De Japanner hield haar bij den pols
vast. Hij gaf zijn handlangers een wenk en zij namen
Gunnar tusschen lien in, gaven hem een vulpen.
Hij keek Marion aan.
„Je onderteekent niet," siste zij.
„U onderteekent wel In 't hotel komt u toch niet
meer terug. Wij zullen uw bagage wel halen. Morgen
brengen we u aan boord. En nu opschieten we
hebben geen tijd meer."
„Misschien gaat 't zoo gauwer," zei een der schur
ken, en bijhield den mond van zijn revolver tegen
Gunnar's slaap.
Marion en mama Bing gaven een gil van ontzetting.
Gunnar kromp ineen en zette snel zijn naam.
„Een handteekening onder dwang is niet geldig,"
mompelde Marion.
„Dank u voor ons geldt ze wel. Breng meneer
in den wagen," zei de Japanner glimlachend, en hij
stak de onderteekende verklaring bij zich. De
twee anderen voerden Gunnar weg. In de deur
opening draaide hij zich nog even om en zei wee
moedig „Dus tot ziens, morgen op de Resolute."
