23
op iedere vraag. Toen noemde Marion een liedrag,
dat zij als schadevergoeding wilde geven. Toen mama
Bing contanten zag schemeren, schaarde zij zich
aan" Marion's zijde. Daarna werden zij het veel
sneller eens, dan Marion verwacht had. Als de
juffrouw dacht, dat ze iets aan Crazy Crook hebben
kon op reis, moest ze hem maar meenemen.
„We deden 't liever niet voor geld," zei Bing,
„maar dat kunnen we nu eenmaal niet. Ik zal wel
een neger met stevige knuisten opzoeken, die ook
hooi wil vreten en voor stommetje spelen. We zijn
blij, als we u helpen kunnen."
„En als we terugkomen, en we hebben succes,
zal ik 't u wel vergelden
Marion schreef een cheque voor een niet onaan
zienlijk bedrag, en mama Bing stak het papiertje
met een buiging bij zich. Crazy Crook had (1e onder
handelingen met spanning gevolgd, maar hij scheen
niéts te begrijpen. Hij nam echter gehoorzaam zijn
pakje op zijn breeden rug en verbaasde zich, dat
mama Bing schreide, toen zij hem naar de deur
bracht, ,,'t Beste, jongen," zei Bing. „Pas maar
goed op de juffrouw en wees netjes
Marion leidde Crazy Crook bij de hand mee. Toen
zij nog eens omkeek, stond het echtpaar Bing ont
roerd te wuiven.
Buiten haar oom Felix waren dit de eenige goede
menschen, die zij tot dan toe in Amerika had leeren
kennen.
In Brooklyn ging Marion met haar nieuwen,
stommen vriend naar een badhuis. Zij gaf den bad
meester opdracht den verwilderden menscli danig
te wasschen en te scheren. Ook liet zij de oude
kleeren van den stakker vervangen door een licht
grijs pak, linnengoed en bruine schoenen, die zij
in een confectie-magazijn had uitgezocht en den
badmeester liet brengen.
Langen tijd zat Marion toen in de vestibule van
het badhuis te wachten en in een tijdschrift te
bladeren, tot de badmeester haar op den schouder
klopte en haar wees naar een eleganten heer met een
onberispelijke figuur, die de door haar uitgezochte
kleeren droeg.
De verandering was wonderbaar. Er stond een
knappe, goed gekleede man voor haar. Alleen
zat het confectie-costuum om de schouders veel
te nauw. Maar Crazy Crook zag er beslist uit als
een beschaafd, intelligent mensch. Zijn baard
stoppels waren afgeschoren er was een stevige,
breede kin te voorschijn gekomen. Van het voor
hoofd waren de haren weggekamd het was hoog,
vrij en verstandig. De blauwe schrandere oogen waren
vragend op haar gericht. Toen hij een paar stappen
in haar richting deed, merkte zij op, dat hij niet
recht, maar ietwat wankelend liep.
Marion betaalde en reed met haar stommen met
gezel naar het Plaza-hotel. Ze zei aan het bureau,
dat haar neef uit Washington voor een paar dagen
in New York was, en zij schreef den naam Will
Veldhammer in het gastenboek. Zij verzocht, hem
de kamer van haar oom toe te wijzen, die aan (1e
hare grensde. Met den hoed in de hand ging Will
Veldhammer naast zijn meesteres door de prachtige
hall van het hotel naar de lift. Zij zag aan zijn
oogen, dat hij de indrukken uit die nieuwe wereld
in zich opnam, maar zijn gelaat bleef strak. Hij
zei en hoorde niets.
Een bediende bracht Marion een brief, juist
toen zij haar kamerdeur wou afsluiten. .Met een
gebaar had zij haar nieuwen neef beduid, op een
stoel voor den brandenden haard plaats te nemen.
Zij scheurde den brief open.
Hij was van den pijlring
„Zeer geachte mejuffrouw doctor.
Met schrik en ontsteltenis las ik van het plotse
ling overlijden van uw oom, professor Veldhammer.
Ik stel er prijs op u mee te deelen,datliij niet door
moord gestorven is. Geen onzer mannen, aller
minst de chef van de pijlringl>ende, is in staat
tot een laffen moord op een ouden man.
Professor Veldhammer is helaas het slacht
offer van zjjn eigen ontdekking geworden.
Zijn dood is voor de menschheid een waar
schuwing, hoe gevaarlijk het proturanium is. De
straling van het metaal, waarvan ik een splinter
in mijn koffer had, werkt verlammend op het
menschelijk organisme, en speciaal op de hersenen.
Door dit betreurenswaardig ongeval is bewezen,
dat een eenigszins lange bestraling hij was
ongeveer zeven minuten aan de stralen bloot
gesteld onvoorwaardelijk den dood ten gevolg"
heeft.
Vergeef mij, als u kunt. Gaarne zou ik u, geacht'
mejuffrouw, mijn diensten bewijzen, als het mij
vergund werd.
De man met het masker.'
Marion las den brief tweemaal, toen verscheurde
zij hem en wierp de snippers in het vuur. Crazy
Crook, die voor den haard zat, keek in de vlam en
sloeg geboeid het verbrandings proces gade. Roode,
trekkende schijnsels gingen over het schrandere, en
toch wat levenlooze gezicht van den man, dien
Marion gekocht had als een kennis-curiositeit, zooals
anderen harten van koek en luchtballonnetjes mee
nemen.
N E G ENT1ENDE H 0 O F D S T 1' K
De groote marmeren eetzaal in het huis van t >dd
K. Holand straalde in het feestelijke licht van hon
derden onzichtbare electrische lampjes. De ovale
ruimte was zoo helder verlicht als bij dag. Een mat
licht, dat geen schaduwen in de kamer wierp, zwol
naar buiten door dun geslepen marmeren lijsten en
pilaren.
Aan de weelderig gedekte ovale tafel zaten Odd
K. Holand in smoking en mevrouw Holand in een
blauwe avondjapon van matte zijde, waarop een
groote bonte pauw, blinkend van parels, in fraai"
luchtige lijnen gestikt was. Naast den gastheer zaï
dr. Marion Veldhammer. In gezelschap van haai
doofstommen, tot nu toe onbekenden neef uit
Washington had zij aan Holand's uitnoodiging
gevolg gegeven. Marion's
linker tafelbuur was
David Torrent, die er in
zijn avond-costuum uit
zag als een filmheld, die
zich ter eere van bak-
visschen mooi aan heeft
gekleed.
Beiden, zoowel Holand
als Torrent, bewezen
Marion veel attentie, en
mevrouw Holand was
te verstandig, om zich
achteruit gezet te voelen.
Zij deed haar best, met
gebaren Will Veldhammer
bezig te houden, die stil
en stom aan haar rechter
hand zat.
Marion verloor niets
uit het oog. Zij was er
zich zeer goed van be
wust, dat het gewaagd
was, Crazy Crook in dit
huis te brengen. Haar
komst zelf was al een
waagstuk, want zij ver
moedde, dat de familie
Holand haar een strik
spande. Zij had tenminste
de politie verwittigd, waar
men haar zoeken moest,
als zij dien nacht om
twaalf uur niet in het
hotel terug zou zijn.
Zij kon „Will Veld
hammer" met des te meer
gerustheidmeenemen naar
Holand, wijl zij reeds in
het hotel gemerkt, had.
dat hij zich buitengewoon
snel wist aan te passen.
Het scheen haar toe, dat
er in zijn brein een ver
drongen herinnering be
stond aan dagen, dat hij
steeds met zilveren cou
verts van wit gedekte
tafels gegeten had. Het
raadselachtige in 't wezen
van haarv begeleider lag
echter niet in dat vermo
gen van vlot aanpassen en
opnemen, maar in zijn
voorkomen, zijn knappen,
schranderen kop en de
wijze, waarop hij zijn
avond-costuum droeg.
Marion betrapte zich op de gedachte, dat zij dien
man, als hij geen doofstomme vagebond, van de
straat opgeraapt, was geweest, werkelijk genegen
zou kunnen zijn. Verder moest zij zeer op haar
hoede zijn. Zij zat tussehen Holand en Torrent,
wier gladde geslepenheid zij kende.
Marion nam een zuiver verdedigende houding
aan. Bij de visch werd er over New York gepraat,
bij het vleesch over den overtocht en de stormen
op don At.lantisc.hen Oceaan eerst bij het dessert
informeerde Holand naar haar ongelukkigen neef.
Marion meende hierin het begin van den aanval
te zien, want liet leek haar waarschijnlijk, dat de
pijlring-spionnage had uitgezocht, vanwaar haar
begeleider in werkelijkheid kwam.
Marion liet toe, dat Holand een stukje kaas op
haar vergulde bord legde.
Toen sprak zij ernstig, al meende zij, dat Holand
haar leugen doorzag
„Och, 't is een stakker de eenige zoon van mijn
oom Felix Veldhammer, die eenigen invloed op het
Witte Huis heeft, zooals u misschien weet."
„Bedoelt u Felix Veldhammer, den secretaris
van het ministerie van landbouw T" vroeg Holand
vriendelijk. Marion knikte. „Maar.... ik dacht,
dat uw oom geen kinderen had
Marion was op deze vraag voorbereid. Oom Felix
hkd geen kinderen. Dat wist heel Washington. Zij
antwoordde kalm
„Oom heeft het doofstomme kind in een gesticht
laten opvoeden, en er met niemand over gesproken."
i K k 1 O L O O I' I' 4 O I X -1 3S
