sMorgens en is avonds
C/4FREKENING
^oQmo&v-t ...de
DINGEN
LGATE'S
De oplossing van een bloedveete
len dag mee te beginnen!
TANDPA5TA
twee minuten
massage met
het rijke schuim van
Dat is de raad, die meer dan 20.000
schoonheids-experts, over de geheele
wereld, U geven. Want zij weten dat
Paimolive zeep onontbeerlijk is voor
het behoud van een zachte, gave huid.
Uw haar heeft even goede verzorging
noodig als Uw huid. Gebruik Paimolive
Shampoo, zij geeft dien zijde-achtigen
glans aan Uw haar, die de charme van
Uw teint nog verhoogt.
In Paimolive worden groote hoeveelheden
olijf- en palmoliën verwerkt, oliën die
sedert veie eeuwen bekend zijn als de
beste cosmetische middelen. Daarom is
Paimolive de schoonheidszeep.
2 voor 25 ct.
zeep c/er jeugd!
ater... 'n tandenborstel... en
lgate's tandpasta, de pasta,
Uw tanden sterk en blank
>udt! Want Colgate heeft
:n dubbele werking: haar
romatisch "schuim verwijdert
iet grootste gedeelte van allen
aanslag, terwijl haar polijstende
invloed de restjes grondig ver
nietigt.
Veel lijden vindt zijn oorzaak in
een slecht onderhouden mond;
wie zijn tanden verwaarloost,
verwaarloost dus zijn gezond
heid! Wees wijzer: begin en
besluit den dag met de „drie
goede dingen!"
In tubes van 25,40 en 65 ct.
Om aan de vendetta te ontsnappen
ging Sam Brown naar Australië en
van Australië naar Polynesië. Hij was
't zoo zat, dat het hem niets schelen
kon, al zag hij Oklahoma nooit weer
terug.
Als men hem aankeek, zou men niet
zeggen, dat Sam iemand was, die pro-
beeren zou aan wat ook te ontsnappen.
Stevig gebouwd, nog onder de veertig,
ravenzwart haar en een paar sterke
vuisten.
Maar het was nu al zeventig jaar zoo
doorgegaan en Sam had er genoeg van.
Grootvader, vaders, broers. een
voor een was de familie gevallen door
de kogels van de Randalls. Sam wist
niet precies, wie het eigenlijk begonnen
was, maar het zou doorgaan tot een van
de beide families uitgeroeid was
hetzij de Browns of de Randalls. De
wet De wet heeft in Oklahoma soms
de gewoonte eens naar het weer te kij
ken, als men bezig is een familieveete
te vereffenen.
De laatste Randall Jack Randall
had Sam nooit gezien. De oude Ran
dall was al jarenlang te ziek geweest
om zijn kogels op die wijze te kunnen
gebruiken en Jack was sinds zijn jon
genstijd in New York geweest, behalve
met de vaeanties en in dien tijd nam
Sam Brown ook vacantie en was dus
niet in Oklahoma aanwezig.
Maar toen de oude Randall stierf
en men zei, dat Jack voor goed thuis
zou komen, nam Sam passage naar Syd
ney en trachtte de geheele zaak uit zijn
geheugen te bannen. Het scheen hem
volkomen zinneloos, om als stopper
voor een van Jack Randall's kogels
te dienen. Hij zou het in dien zin ook
wel met Randall hebben willen uit
praten, maar de Randall's waren altijd
slechte lui geweest, om mee te reden-
neeren.
Dus naar Sydney en toen naar Poly
nesië. Geld verdienen. En whisky.
Niet dat Sam een dronkaard was.
Verre van dien. Maar whisky heeft
voor sommige naturen een beetje op
wekkende uitwerking en voor andere
doet zij onaangename herinneringen
of gedachten uit het geheugen verdwij
nen. En het idee, dat er op deze wereld,
die door de moderniseering der vervoer
middelen hoe langer hoe kleiner schijnt
te worden, iemand was, die er zijn
hart op gezet had hem een of meerdere
kogels door z'n body te jagen, was iets
wat Sam maar liefst vergat.
En zoo kwam het, dat wanneer hij
af en toe aan de whisky begon, hij bij
zoo'n gelegenheid bleef doordrinken tot
die onaangename gedachte volkomen
uit zijn geheugen was weggevaagd.
Maar hoewel hij naar Polynesië ver
dween, om aan die oude bloedwraak
te ontsnappen, lukte dit Sam toch niet.
Hoe Jack Randall hem vond, heeft men
nooit geweten, maar hij vond hem. Op
zekeren dag kwam de oude stoomboot
de rivier opzetten en stapte Jack aan
wal en begon vragen te stellen.
„Brown heet hij zwaar gebouwde
kerel Amerikaan zwart haar
zoo zwart als je nog nooit gezien hebt....
Ja, dat zal hem zijn. Kan ik hem er
gens vinden
En Pawo, de halfbloed, die Sam in de
kroeg van den ouden Bill zag zitten,
DOOR ROGER HAILSWORTH
vertelde hem van den man, die van de
boot was gekomen en haar hem gevraagd
had.
„Vragen naar mij vroeg Sam.
„Hoe zag die vent er uit
„Wat zal ik je zeggen," gaf Pawo
ten antwoord. „Het was blijkbaar ook
een Amerikaan, net als jij. Hij liep
met een slingerenden gang als een
zeeman en hij had een grooten neus."
„Maar wat wilde hij van mij
„Dat weet ik ook niet. Hij vroeg
alleen, of hier niet een Brown woonde,
die nog niet zoo lang geleden uit Amerika
gekomen was en die vrij zwaar ge
bouwd was en pikzwart haar had.
Nou, dat leek me nogal duidelijk, dat
het op jou sloeg."
„En wat heb je hem gezegd Heb
je hem verteld, waar hij mij vinden
kon T"
„Geen denken aan. Daar had ik
geen enkel belang bij. Het kon me
trouwens ook niets schelen. Als hij
iemand hebben moet, dan moet hij
maar zoeken tot hij hem gevonden
heeft, maar ik voel er niets voor, om
als gids voor den eersten den besten
onhebbelijken Amerikaan te dienen.
Ik heb hem gezegd, dat ik mij voor
't oogenblik zoo iemand niet dadelijk
herinnerde, maar dat hij het beste
deed. maar eens verder te informeeren.
Ik wil je ronduit zeggen, dat z'n tronie
me niet aanstond. Hij keek me te glui
perig langs dien grooten neus van hem."
Bij het hooren van deze beschrijving
liepen ondanks de hitte Sam de koude
rillingen over zijn rug. Hoewel hij Jack
Randall nooit gezien had, wist hij waar
hij aan toe was. Hij liet zijn whisky staan
iets wat hij in Bill's kroeg nog nooit
te voren gedaan had stond op en
ging naar buiten. Hij had genoeg van
Randall gehoord. Die Randall's hadden
nogal zeer kenmerkend groote neuzen
en liepen met een ietwat waggelenden
gang. Pawo had hem wel zoowat een
beschrijving van den vreemdeling ge
ven. Het was Jack zonder eenigen
twijfel. Die hem kwam opzoeken.
„Komt hij hierheen
Pawo knikte. „Waarheen zou hij
anders komen Hij is een Amerikaan
en dus dorstig en bovendien is de
plaatselijke kroeg toch het beste in
formatiebureau, dat je je kunt indenken.
Natuurlijk komt hij hierheen. En
als je op een ontmoeting niet gesteld
bent, zou ik maken, dat ik wegkwam,
als ik jou was."
En Sam voelde zich plotseling ziek
worden. Hij stak den weg over naar
de plaats, waar het pad naar zijn eigen
bungalow begon. James Black, die hem
voorbij ging, vroeg hem of hij wel in
orde was, maar hij hoorde noch zag hem.
En toen hij zijn bungalow bereikt
had, hoorde noch zag hij zijn buurman
Wringles, die zich over het weer be-
Zichzelf in zijn huis opsluiten De
een of andere dwaas zou zijn adres na
tuurlijk verraden en de schietpartij zou
dan toch het eenige slot zijn.Wat dan
Met een nog meer versuft brein dan
een slaapwandelaar, zwenkte Sam naar
links tusschen twee palmen door, een
pad op, dat naar de jungle leidde.
Zich verbergen? Verbergen.... iets
anders zat er niet op, tot hij weer
