23
EENENTWINTIGSTE HOOFDSTUK
de anderen, verloopen figuren, naderden Marion. \EH\OLG OP P A G I N A 35
kleine levendige lieer, wiens korte grijze puntbaard
steil tusschen het rimpelige gezicht en de witte jas
in stond.
„Mejuffrouw dr. Veldhammer Zeer aangenaam.
Waarmee kan ik u dienen Neemt u plaats. mag
ik vragen. V' Hij knikte naar Will.
„Mijn neef Will Veldhammer voor 't publiek.
in werkelijkheid een arme onbekende stakker. Ik
kom voor hem."
Marion vertelde den dokter alles, wat zij van Crazy
Crook wist, van zijn vroeger leven en van zijn ver
andering in den heer, die nu correct en rustig op
'n stoel zat, en met verbaasde oogen naar de kasten
met nikkelen instrumenten keek.
De professor zat voortdurend met zijn potlood
op zijn bureau te tikken. Nu en dan zei hij hoofd
schuddend „Heel interessantEigenaardig geval
„Misschien kunt u onderzoeken, of het gemis
van spraak en gehoor en herinnering uit een storing
in de hersenen voortkomt of 't erger kan worden
en of 't zou kunnen genezen. Ik zou dezen man, die
zeer aan me gehecht is en die me zeer betrouwbaar
lijkt, graag op mijn expeditie meenemen als per
soonlijk geleide."
„Hm ik begrijp 't we zullen eens gauw zien."
De professor begon zijn onderzoek, en deelde zijn
conclusie mee
„De jonge man heeft een gezwel in de hersenen,
links boven het oog. Maar als 't al drie jaar zoo is,
zonder erger te worden, mogen we aannemen, dat
het gezwel niet meer groeit ingekapseld is, om
zoo te zeggen."
„En is er wat aan te doen vroeg Marion, die
wel tevreden was over de bevinding van den pro
fessor.
„Een hersen-operatie. waaraan levensgevaar
verbonden is." Marion schudde het hoofd. „We
kunnen ook een radium-behandeling toepassen.
Maar dat gaat langzaam. kan weken duren,
misschien zelfs maanden."
„Uitstekend dank u, professor. Mag ik nog even
aankomen, als we terug zijn van de reis 1"
„Heel graag. Ik wensch u veel succes Meneer
Crossberry, zuster."
De man met het ronde, roode gezicht kwam de
spreekkamer binnen, met de schaar in de rechter,
de krantenknipsels in de linkerhand. Met open
mond keek hij naar Marion, die, gevolgd door Will,
snel het vertrek verliet.
Buiten keek Marion rond naar een auto.
Op honderd pas afstand kwam juist een taxi
vrij. Zij vroeg Will, voor een winkelraam te wachten
en ging zelf de taxi halen. Will Veldhammer stond
roerloos voor de etalage van electriciteits-artikelen.
Zijn oogen dwaalden over de glinsterende voor
werpen, in 't begin blij belangstellend, dan weer
onverschillig.
Er kwamen twee employé's uit de zaak, die een
filiaal van de General Electric Company was. Bij
den aanblik van den grooten, roerloozen man schrok
ken de twee meisjes.
„Is dat Eckart niet I" fluisterde de eene en
verschrikt drukte zij haar hand tegen haar borst.
„Je bent gek, Emily die is toch al drie jaar
verdwenen
„Maar kijk dan eens Ik heb hem toch dikwijls
genoeg gezien boven, als er een conferentie was
toen ik nog in de Centrale typte. In ieder geval
lijkt hij er verbazend veel op
De groote, elegante man keek de twee meisjes
aan, die verschrikt als naar een geestverschijning
opblikten. Zijn oogen gleden over hen heen hij
zag een dame uit een aanrijdende taxi wenken,
snelde op haar toe, stapte in en reed weg.
„Ik had kunnen zwerenik wil mijn hoofd
verweddenals hij 't niet was."
„Je ziet spoken, Emily. Ga maar gauw mee een
kop koffie drinken, anders word je nog gek," zei
Betsy en zjj trok haar vriendin door het gewoel
der Madison-Avenue naar de 42e straat.
Marion had zich voorgenomen, na de vierdaagsche
reis van New York naar de Groote Vallen een dag
rust te nemen. Toen zij echter aan 't station ont
vangen werd door verslaggevers en film-operateurs,
begreep zjj, dat zij dien dag geen rust zou vinden,
maar slechts interviews en voortdurende stoornis.
Maar enfin, zij moest iederen dag goed gebruiken.
Holand's expeditie was niet vóór haar vertrokken,
maar moest minstens nog een dag wachten met het
vertrek. Marion had haar les goed geleerd zij had
twee bedienden van de kleermakerij omgekocht
die zorgden, dat eenige looden pakken voor
Holand te laat geleverd werden, zoodat hij in macli-
telooze woede den vertrektijd andermaal had moeten
verschuiven.
De wedloop om den meteoor was voor de Ver-
eenigde Staten een sensatie geworden, alsof het een
oorlog of een dans-schlager was. Nieuwe foto's,
nieuwe berichten werden door de kranten grof be
taald. Marion voelde minder verbazing dan ergernis,
dat zp aan 't station der Groote Vallen slechts met
moeite door de opdringende journalisten heen kon
komen.
Bij de controle werd zij begroet door Timm Kersten,
een Duitsch-Amerikaan, één der vier mannen uit
Washington, die oom Felix voor haar had uitgezocht
Hij was mechanicien in een automobiel-fabriek
geweest en had ook wat verstand van radio, zoodat
hij het zend-apparaat kon bedienen. Hij wuifde
met zijn groote geruite pet, toen hij Marion.
Will Veldhammer en zijn drie kameraden gewaar
werd. Marion had hem een dag vroeger weggestuurd,
om voor twee auto's te zorgen.
„Wat doet u auto of hotel t" riep hij opgewekt.
„Auto we gaan vandaag direct verder."
schoof nog dichterbij, zoodat Will al onrustig
werd. „Ik zag er een kans in, en ik heb gekocht.
ik verdien nu al veertig mille.da's geld, ziet u
En nu.Nu komt er zoö'n vrouwspersoon uit
Duitschland. vrouwspersoon zeg ik. en die
krijgt van de regeering de concessie los]e hoeft
niet te vragen hoe." Hij maakte een geldtellende
beweging. „En wat gebeurt er nou op de beurs
Nou Weet u 't niet
Marion beet zich op de lippen, om het niet uit
te gieren.
„Boem krak zegt 't. Nieuwe Chemische plof
naar beneden weg mijn veertig mille, en nog
twintig van mezelf. En ik krijg mijn zenuwaanvallen
weer terug en ik moet naar den professor. En
waarom Omdat een Duitsch vrouwspersoon, dr.
Marion Veldhammer ik zeg opzettelijk vrouws
persoon.
„Mejuffrouw dr. Veldhammer," riep een ver
pleegster aan de deur.
De man met het roode gezicht deinsde terug.
Marion stond op en legde hem een hand op den
schouder.
„Als mejuffrouw dr. Veldhammer u een tip mag
geven, koopt u dan geen Nieuwe Chemische meer.
't Wordt een groote strop
Toen ging zij, met Will, de groote, lichte spreek
kamer. van professor Pagel binnen. Even vreemd
als de glazen lichtbuizen aan het plafond was de
