„Ken dollar, als 't die zijn, die ik bedoel."
„Twee, en vooruit betalen," zei de jongen.
„Ik moet de wagens eerst zien."
„Dan niet," zei de jongen, en met zijn handen
in de zakken liep hij door.
„Hallo, boy," riep Torrent en hij gaf hem de
twee dollars.
Een paar minuten later zag Torrent de twee auto's
der Veldhammer-expeditie in een leege garage
staan. Verbluft ondervroeg hg den garagehouder.
„Heet u David Torrent V' vroeg het kleine ver
groeide mannetje, dat door den jongen gehaald
werd.
„Hoe weet u dat t" vroeg Torrent verwonderd.
„Ik heb een brief voor u, van den chauffeur van
deze auto's."
Torrent scheurde de envelop open en las
„Waarde heer Torrent Terwijl u een uitstapje
naar Hogan gemaakt hebt, ben ik aanstonds
regelrecht op onzen meteoor af getrokken. U
zult het mg wel niet verwgteu, dat u, door den
verklaarbaren wensch, onze fraaie auto's eens
te zien, weer een dag verloren hebt.
Groetend Marion Veldliammer."
Torrent stond verstomd. Hg kneep den brief in
elkaar en liep woedend de garage uit. Marion was
niet, zooals hg gedacht had, den verkeerden kant
op gegaan, maar had alleen haar wagens naar Hogan
gestuurd, om hem te misleiden. En hg had zich
laten beetnemen
Hg liep naar hotel New York en liet zich met
Gilman verbinden.
Eén zijner mannen was al in de gelagkamer van
Everett. Hg had inmiddels gehoord, dat een dame
en vier mannen den vorigen dag vier paarden-
sleeën bij hem gehuurd hadden, en daarmee langs
de Noord-rivier het gebergte in waren getrokken.
Bovendien waren den vorigen middag twee
mannen, Japanners of Chineezen, met zware ransels
eveneens de bergen in gegaan, het spoor der sleden
volgend.
Torrent wist genoeg. Zoo snel het door de hooge
sneeuw kon, repten zich de auto's terug over den
pas afgelegden weg van vier uren.
DRIEËNTWINTIGSTE HOOFDSTUK
Terwijl de Holand-expeditie, aangevoerd door
David Torrent, den nutteloozen omweg over Hogan
maakte en daardoor weer een dag verloor, was
Marion met haar mannen al diep in de onder
gesneeuwde bergwereld gedrongen.
De eerste dag op sleden in het dal der Noord-
rivier had hen een flink eind verder gebracht, maar
bgna waren er ledematen en neuzen bevroren. De
noordenwind blies met een sngdende kou over de
sneeuwvelden. De zon baadde de wereld in een
verblindend wit, maar koud licht.
Marion en Kid Wells vervolgden hun weg vol
gens de nauwkeurige kaarten, die professor Veld-
hammer nog had kunnen vervaardigen. Zg ge
bruikten de kloof, die de Noord-rivier door de eerste
keten van het Rotsgebergte had geknaagd, om
met de slee naar het eerste dwarsdal te komen.
Zonder het te weten volgden zij denzelfden weg, dien
dr. Raymie Cass gevonden had, toen hg de hut
van Gordon zocht.
Nu en dan liet Marion een zorgvuldig verpakt
apparaat uit de slede halen, en mat daarmee de
geleiding der lucht. Kid Wells en de verloopen
scheikundige, Charles Possey, vroegen uitleg, en
kregen dien
„Lucht is een slechte geleider, maar als er radium
of uranium in de buurt is, wordt de geleiding grooter.
Hoe grooter de geleiding der lucht wordt, hoe dichter
we bg ons doel zgn. Een heel eenvoudig middel,
dat mgn oom bedacht heeft, om heel zeker bg het
proturanium te komen. Dit toestel is voor ons
zooiets als een wichelroede."
Door deze vergelgking begrepen de mannen het.
Marion constateerde een normaal sterke straling
en liet de looden pakken klaarleggen.
Dien dag bleven zg klimmen tot drie uur. Toen
begonnen de paarden onrustig te worden. De sneeuw
lag tamelgk hoog, maar men kon den weg nog
onderscheiden aan de omhoogstekende palen en
steenen.
Marion koos niet den weg naar de hut van
Gordon, maar een dichtgesneeuwde, steile helling
23
van een beek, naar Tweelingspiek, een berg, die
meer naar het Zuiden lag.
Een doode, bevroren wolf deed het voorste paard
beven toen zonk het krachteloos door zgn knieën
en was slechts met moeite weer overeind te krijgen.
Honderd meter verder begon Timm Kersten
over hoofdpijn te klagen. Hg wou wat rusten.
Toen bleek, dat allen hoofdpijn hadden, alleen
had niemand iets willen zeggen, veronderstellend,
dat de pijn een gevolg van vermoeidheid was.
Aanstonds werden de looden pakken aangetrokken.
Nauwelijks had men de helmen over het hoofd,
of de pijn week. De paarden waren intusschen stuk
voor stuk in de sneeuw neergestort en verroerden
zich niet meer.
Kid Wells trachtte ze weer op de been te krijgen.
De dieren bewogen zich niet en steunden. De tenten
werden opgeslagen, de paarden met dekens toe
gedekt. Charles Possey kwam op het goede idee,
de koppen der paarden met theelood te beschermen.
Een onrustige nacht werd in de zware pakken
en de vreemde hoofddeksels doorgebracht. Marion
had allen gewaarschuwd, dat de werking der stralen
doodelijk zou zijn, als iemand 's nachts zgn helm
afzette. Voor Will Veldhammer was het genoeg, dat
zg hem door teekens beduidde, zgn helm op te hou
den. Den volgenden morgen vroeg ging het verder.
De paarden waren den nacht doorgekomen en
werden met Ted Odney naar Gilman teruggestuurd.
De sleden werden, met het grootste deel van het
proviand, in een soort grot geborgen. Eén slechts
werd beladen met de tenten, proviand en apparaten
twee mannen konden
die slede voorttrekken.
Marion en Kid Wells
gespten de ski's aan.
Kersten en Possey, die
niet bedreven waren op
de houten, moesten zich
met sneeuwschoenen be
helpen. Ook Will Veld
hammer liep met sneeuw
schoenen door de witte
massa. Marion keek den
ongelukkige met weemoe
dige oogen aan. Zijn
oogen lichtten op, als
hij haar blik opving.
Het was den heelen dag
klimmen de paarden
hadden 't toch niet kun
nen halen. Kid Wells en
Marion gingen bg beurten
voor, de anderen trokken
de slede. Will Veldham
mer toonde bij dit werk
grooten gver en ontwik
kelde een verbazingwek
kende spierkracht. Zigzag
ging het langzaam de
westelijke helling van het
dal der Noord-rivier op.
Marion trok een derde
paar handschoenen over
haar vingers het werd
steeds kouder.
De hemel hing in koude
klare blauwheid over de
witte toppen en kammen.
Diep zonken de ski's in
de zachte, witte sneeuw.
De metingen, die Marion
van uur tot uur verrichtte,
bewezen, dat de radio
actieve stralingen in de
lucht steeds toenamen.
Steeds vaker vonden zg
doode dieren en vogels,
die blijkbaar door de
stralen verlamd en daarna
bevroren waren. Zg sche
nen steeds dichter den
gevaarlijken meteoor te
naderen, die alle leven
verlamde en daarna uit
roeide. Een honderd me
ter beneden den kam vond
Marion 'n beschutte plek
onder een overhangende
rots. Daar de bergtoppen
door de ondergaande zon
langzaam rood werden geverfd en het dal diep
beneden zich met blauwe schemering vulde, besloot
Marion, hier te overnachten.
De maan ging laat op, dus moesten voor het
invallen der duisternis de tenten opgeslagen worden.
Timm Kersten zette zijn radio-apparaat in werking.
Met Kid Wells spande hij een lange lucht-antenne.
zoodat Marion haar eerste bericht kon zenden aan
de „Herald", waartoe zij zich tegen betaling van
een aanzienlijk bedrag verplicht had. Toen luister
den zij om de beurt door kop-telefoons naar de
berichten uit de wereld, die ver van hen lag, duizen
den kilometers westelijk of oostelijk San Fran
cisco en New York.
Het was een vreemd tafereel, die vijf menschen
in him vreemde costuums, neergezeten om de
benzine-kachel en gespannen luisterend naar de
klanken, die in dezelfde seconde, op zoo grooten
afstand, werden uitgesproken.
Marion ging haar tent binnen, gevolgd door Will
Veldhammer, die als een waakhond vóór haar
leger sliep. Hij gaf Marion stom de hand. Zijn oogen
zochten de hare hij scheen, als iederen avond,
te willen spreken. Marion keek hem aan. Wat was
het allemaal vreemd zg straks slapend onder
bewaking van een wildvreemden man, ver van alle
beschaving in een duikerpak Want zoo zag zij
er uit met den looden helm, die het hoofd tegen
alle straling beschermen moesten bij de helmen
sloten de looden pakken onmiddellgk aan.
V E K V O L G OF F A O 1 N A 3 3
