23
ZEVENENTWINTIGSTE
HOOFDSTUK
Werner Eckart had zich snel aan
den nieuwen toestand gewend. Geluk
kig had men ook voor hem ski's
meegenomen, zoodat hij de lastige
srieeuwschoenen in de tent kon laten
liggen. Hg was een geoefend ski-
looper geweest en was de kunst aan
stonds weer meester. De groote
energie, die hem in enkele jaren
van eenvoudig technisch employé
had doen opklimmen tot leider van
een groote fabriek, was weer door
gebroken.
De hersenen, die door het gezwel
misschien jaren lang in 't geheel niet
en zij glipte den zwarten doorgang in. Natkinson
sprong rap toe en zette zijn voet tusschen het hout,
dat zich langzaam weer sluiten wou. Holand volgde
hem door een lange, donkere, bochtige gang.
viel over een paar tredentoen waren zij in een
woning, die onbewoond scheen te zijn.
Beiden stormden de trap af naar beneden en kwa
men op straat, niet ver van de plek, waar Natkinson
zijn auto had laten staan. Zij zagen Juanita in haar
grijzen wagen springen, starten en wegrijden. Nat
kinson sprong in zijn wagen, de motor liep al, Holand
sprong onder het rijden in. Snel voeren zij achter den
lichtgrijzen auto door de kromme straten van de
oude Oostzijde.
Juanita reed naar de Brooklyn-brug, maar moest
achter een hoogen hooiwagen stapvoets rijden.
Natkinson gaf met zjjn politie-fluit een schril signaal
voor den post midden op de brug de politie
hield den grijzen wagen aan. Het verkeer op de
kolossale brug stokte. Natkinson liet zjjn auto
stoppen, rende voorbij twee andere auto's naar
Juanita Holand, die al uitgestapt was, maar door
de politie-agenten werd vastgehouden. Zij had het
koffertje in de hand, maar wist niet, hoe de kracht
van het proturanium gebruikt moest worden.
„Geef hier dien koffer gauw eer u er onge
lukken mee maakt."
„Nooit! Hebt u er recht op?
Die koffer hoort aan iemand, wien
ik gezworen heb, dat ik den steen
op een bepaalde plaats af zou
leveren."
„Ja, aan den man met het masker
hoort hij, hèip hebt u gezworen. Geef
hier den koffer, of ik laat u arres
teeren."
Aanstonds had zich een haag van
nieuwsgierigen om hen gevormd.
„Ja, 't is zijn koffer."
„Maakt u toch een einde aan die
scène in 't publiek," riep Natkinson
en hij greep naar het koffertje. Op
dat moment slingerde Juanita de
tascli met een grooten boog door de
lucht.
Allen liepen naar de brugleuning
de koffer viel, sloeg in de
diepte op het water.hij scheen
zich geopend te hebben en zonk
snel.
Toen plotseling een hooge
blauwachtig gele steekvlam. de
brug zwaaide zacht onder den lucht
druk. een ontzettende ontploffing
kraakte over het water. De nieuws
gierigen op de brug weken ver
schrikt terug. Beneden op den
stroom danste een vlam door den
witachtigen damp, ging toen sissend
en gierend uit.
Nog steeds had een agent Juanita
bij den arm. Natkinson nam haar mee
in zijn wagen en liet den grijzen
auto door zijn chauffeur naar huis
brengen.
Odd K. Holand zat bleek en gebro
ken in Natkin8on's auto hij was
niet uitgestapt, om de arrestatie
van zijn vrouw niet te hoeven bij
wonen.
Juanita liet zich naast Natkinson,
die nu zelf stuurde, moe achteruit
zinken. „Doe nu maar met me, wat
u wilt," zei ze zacht.
hadden kunnen arbeiden waarschijnlijk echter
onbewust toch bezig waren gebleven waren
plotseling bevrijd, de boei was verbroken. Tot
zijn verrassing bevond hij, dat zijn verstand
door het gemis aan oefening niet geleden had,
eer integendeel. Snel doorzag hjj geheel zijn
zonderlingen toestand. Helder stonden hem de
woorden in het brein van dat mooie meisje, dat
naast hem zat, toen hij tot de wereld terugkeerde,
de verwikkelingen, waarin zij zich gewaagd had,
de wedloop om den meteoor, de eigenschappen van
den meteoor zelf. Het feit, dat Marion hem op een
kermis als hooi-eter had gevonden en hem bevrijd
had, vernam hij van Kid Wells. Marion had vergeten,
den man daaromtrent het zwijgen op te leggen.
Eckart had bij deze inlichting het gevoel, als was
hij met 'n auto over één-nachts-ijs gereden zonder
het te weten. Hij had, zonder Marion, kunnen sterven
als kermismonster. Marion had hem tot het leven
teruggevoerd. Hoe vreemd intusschen, al die onbe
grepen, bijna onwaarschijnlijke dingen en verschijn
selen
Kristalhelder ontwikkelden zich zijn gedachten.
Hij voelde zich buitengewoon frisch en gezond. Hij
nam steekproeven in den schat zijner herinneringen.
Hij kon moeilijke wiskundige formules opzeggen.
Hij kende het beginsel van zijn nieuwste generator-
machine nog. Hy jubelde van geluk, toen hij de
kleine tent onder de rots weer zag, waarbinnen zich
zijn genezing voltrokken had.
Kid Wells was ver bij hem achtergebleven
Eckart was in gedachten verdiept geweest, had niet
meer naar den ander omgekeken, die zijn onstuimig
tempo niet bij kon houden. De zwarte punten in 't
dal waren niet de Holand-expeditie geweest, zooals
Marion vermoed had, maar een paar verslaggevers,
die zich te ver in de bergen hadden gewaagd en nu
met zware pijn in hoofd en ledematen waren blijven
liggen. Eckart en Wells hadden de uitgeputte men-
schen met cognac gesterkt en ze naar huis gestuurd.
Hoe verder de jongelui zich uit de sfeer der straling
verwijderden, des te sneller konden zij loopen.
Vóór Eckart het kamp bereikte, kwam Charles
Possey hem tegemoet met een draadschaar in de
hand.
„Gauw, voortmaken jullie moeten dadelijk
verder. De juffrouw is in gevaar Toen jullie pas
weg waren
„Wat is er gebeurd Kort geen overtollige
woorden," riep Eckart scherp.
VERVOLG OP PAGINA 35
