GUSTAVO'S
GE LUK
door Anna Brand
33
DE wedijver tusschen Enrique
en Gustavo bestond reeds
jaren. Met 'n onverwoestbare
hoop pakte Enrique practiseh
alles aan wat ook Gustavo ondernam
en steeds weer slaagde hij er in, het
bijna net zoo goed te doen -- maar
..bijna", dus niet geheel.
Gustavo hield zich nooit op met
bedriegerij. Er kon onbetwistbaar van
hem worden getuigd, dat hij eerlijk
en oprecht was en zich onder iedere
omstandigheid een sportief mede
dinger toonde. Hij bleek nu eermaal
te zijn geboren onder een gelukkig ge
sternte vrouwe Fortuna was in
ieder opzicht op zijn hand.
Het begon met kleine Isovel Garcia,
die algemeen voor het mooiste en aan -
trekkelijkste meisje uit den geheelen
omtrek gold.
Gustavo trouwde haar. Enrique was
als goede tweede geëindigd met haar
zuster Carmencita. Hij had het ouder
lijk huis van Garcia zóó dikwijls
bezocht, dat het voor hem een na
tuurlijke en bijna pijnlooze overgang
was.
Kort voor hun huwelijk hadden de
twee mannen gesolliciteerd, naar een
baantje bij een groote bouwonderne
ming. Beidon werden ze aangenomen.
Gustavo zoo'n beetje als voorman. Zijn
loon bedroeg practiseh het zelfde als
dat van Enrique en hij moest ook
den heelen dag hard werken. Hij was
geen flinker en geen beter werkman.
Maar or moest nu eenmaal iemand
over het volk worden aangesteld en
daarbij was het oog van den „baas"
het eerste op hem gevallen.
Eenige jaren geleden was er in de
streek van den Nationalen Feestdag
veel werk gemaakt door een loterij,
waaraan als hoofdprijs was verbon
den een fonkelnieuwe auto voor
den bezitter van het winnende lot. Het was
Gustavo geweest, die den wagen in de wacht had
gesleept en Enrique stond met een nummer
in zijn hand, dat juist één cijfer lager was.
En dit bleef zoo. Ze woonden naast elkaar in
twee kleine, nederige huizen en er ging nauwelijks
oen week voorbij of er werd weer een treffend voor
beeld geleverd.
Toen de Amerikaansche zakenlui uit de plaats
in een van de dagbladen de mededeeling publiceer
den over de giften, bestemd voor den baby, die het
eerste in het nieuwe jaar werd geboren, voelde
Enrique een verklaarbaar verlangen naar al de in
het uitzicht gestelde, schoone geschenken.
Carmencita telde de maanden op haar vingers
af en staarde Enrique in de grootste verrukking
aanHet kon zijn, de ooievaar had beloofd
tegen dien tijd te komen, er bestond een redelijke
kans. Natuurlijk, voegde ze er voorzichtig aan toe,
waren er nog andere families, aan wie de ooievaar
een zelfde belofte had gedaan, bijvoorbeeld aan
Gustavo en Isovel naast hen.
„Alle duivels zuchtte Enrique en hij maakte
een berustend gebaar. „Wanneer Gustavo een kans
heeft, dat zijn baby de eerste is, dan behoeven wij
er niet meer op te rekenen."
Uet was laat op den oudejaarsavond, dat Carmen
cita haar man met den grootsten spoed naar
de oude Maria, de baker, stuurde, aangezien alles er
op wees, dat de ooievaar reeds boven hun huis vloog.
Ze stak het licht aan en keek van achter het gordijn
heimelijk naar het huis van Gustavo. Alles lag
daar blijk
baar in diepe rust
er was geen licht te
zien. In angstige spanning
slaakte ze een diepen zucht
ditmaal móest Enrique winnen.
Om tien uur kwam hij met Maria terug en vanaf
dat oogenblik heerschte er een en al bedrijvigheid
in Enrique's huis. Het moment, dat het oude jaar
moest plaats maken voor het nieuwe, brak aan,
onverstoorbaar vervolgden de wijzers hun kringloop.
Toen verhief de ooievaar zich weer klapwiekend in
de lucht en weerklonk in de nederige woning van
Enrique zacht kindergehuilde Nieuwjaars-baby
Na het uitdraaien van de lamp keek Enrique
naar het huis van zijn buurman en zijn hart stond
stil. Hij schoof 't raam op en luisterde ingespannen.
Toen hoorde hij het. Gustavo had ook een Nieuw
jaars-baby.
Gustavo en Enrique hielden den volgenden och
tend een nek-aan-nek-race naar het bureau van den
Burgerlijken Stand. De ambtenaar raakte bijna zijn
hoofd kwijt bij den vloed van woorden en de drukke
gebaren van de twee vaders.
„Ik geloof, dat we er het beste aan doen, door den
burgemeester er bij te halen," besloot dé radelooze
ambtenaar. „Hij is de hoogste autoriteit in de stad
en jullie moeten je zonder verdere tegenspraak bij
zijn beslissing neerleggen."
Het kleine gezelschap ging naar de kamer van den
Enrique stond me t
een nummer in de
hand, dat slechts één
cijfer laaer was!
burgemeester, een eerbied
waardige verschijning met
grijs haar. Glimlachend ontving hij hen. Maar toen
hij naar hun verhaal had geluisterd, kreeg zijn
gezicht een ernstige uitdrukking. Als burgervader
van een kleine plaats, die bijna al zijn ingezetenen
persoonlijk goed kende, wist hij wat het voor En
rique beteekende de overwinning, waarop hij
zoo lang had gehoopt.
„Dus wanneer werd jouw baby geboren V' Hij
keek Enrique aan.
„Tien minuten over twaalven, burgemeester."
Hij wendde zich tot Gustavo. „En jij weet zeker,
dat jouw kleine eerder werd geboren
„Absoluut zeker
De burgemeester zuchtte. Hij wist, dat Gustavo
niet zou liegen. Peinzend wreef hij zich over de kin
er waren ten slotte verschillende manieren om de
waarheid te zeggen.
„En hoeveel eerder informeerde hij plotseling.
Gustavo keek naar den grond. „Vijftien minuten,"
antwoordde hij ten slotte. Z'n baby was nog in het,
oude jaar geboren 1
