23
„Je moet niet huilen, liefste je tranen zouden
bevriezen," fluisterde Eckarthij sloeg zijn arm
om Marion en streelde haar.
„Zoutwaterbevriestniet zoo
gauw," snikte Marion. Eckart lachte om haar ant
woord, dat zoo vroegwijs klonk als van een kind.
Hij omarmde Marion onstuimig, wilde haar kussen
maar de maskers waren zeer hinderlijk.
Nu moest Marion lachen.
„Gajiw, Marion, gauw s- we moeten naar 't
kamp.'t Is me hier te koud en te gevaarlijk."
„Werner!" riep Marion.... ,,'t Is een wonder,
dat we nog leven. Zij keek verbaasd naar de glim
mende overblijfselen van de hut. „Waar is David
Torrentvroeg zij opeens ernstig.
„Zij leven geen van allen meer. Ik heb nog ge
waarschuwd, dat ze geen water op het proturanium
moesten gieten. Daar hebben ze hun hut mee in
brand gestoken. Er leeft er niet één meer ook
David Torrent is dood."
„Dus nu zijn we hier alleen," zei Marion huive
rend.
„Ja Marionriep Ekcart plotseling, bijna
juichend. „De weg naar den meteoor is vrij, en wij...."
Zijn stem werd zeer week. Marion keek hem in de
oogen, in die vreemde oogen, die haar al op Coney -
eiland zoo geboeid hadden. Zq dacht aan Gunnar
Skromberger, die toen geërgerd, vermanend naast
haar had gezeten. Hij was haar vriend geweest. Heel
anders voelde zij zich naar Werner Eckart heen
getrokken. Als zjj niet mejuffrouw dr. Marion Veld-
hammer was geweest, had zij de looden kap af
gerukt, om den geliefde te kussen, al had zij het
ook met den dood moeten bekoopen.
Zij stapten door de hooge sneeuw naar de hut,
die door de ontploffing uiteengereten en tot op de
grondvesten uitgebrand was. Uit de verwarring
van ski's, die een eind van het huis in een sneeuw
hoop gestoken stonden, zochten zij de hunne, en zij
gespten zich de houten aan. Werner Eckart ging
behoedzaam voor. De maan toonde duidelijk het
veelgebruikte spoor in de blauwwit glinsterende
sneeuw. Toen zij langs den rand van den ketel
kwamen, waarin de meteoor lag, zagen zjj een sterk
blauw licht van het gesteente uitgaan.
Werner remde en wachtte op Marion. Hij
omvatte haar met een arm en zei zacht, uit vrees,
de stilte van het landschap te storen
„Zouden we aan het kapitaal, dat daar beneden
ligt, voor ons heele leven genoeg hebben, Marion t"
„Voor ons heele leven genoeg...." herhaalde
Marion vragend. Dan zei ze met een blijde stem
„Laten we dat morgen maar zien dan zal ik je
antwoord geven." Weg was zij, de gladde helling
af naar het hoogdal. In vliegende vaart ging het ver
der. De trekking der lucht trok en blies aan hun
kleeren. De maan wierp hun schaduwen spichtig
en spookachtig voortijlend over het woestijnachtig
golvende vlak. De weg van hun kamp naar boven
duurde ruim twee uren nu waren zij in nauwelijks
vijftien minuten bij de tenten.
Jubelend ontvingen de anderen hen. Een luide
jodelkreet van Marion had him aankomst gemeld
en de slapenden gewekt.
De drie mannen zagen aan de stralende oogen der
twee, dat er iets bijzonders gebeurd was, en hielden
zich, toen de eerste vreugde geluwd was, bescheiden
op eenigen afstand.
Werner keek Marion aan en zei zacht
..Wat is het toch wonderbaar geloopen, Marion
je hebt als 't ware zelf een mensch geschapen, die je
lief moest hebben.die je eeuwig lief zè.1 hebben."
Marion's oogen schoten vol tranen.
„Ik geloof, dat ik al in New York van je hield.
't is al begonnen, geloof ik, toen je me op je sterke
armen tusschen die kermistenten door droeg. Ja,
we zijn wél op een wonderbare manier tot elkaar
gekomen.
„Marion," fluisterde hjj overgelukkig.
Toen de opgaande zon het koude blauwige maan
licht uit de hoogdalen verdreef en van de sneeuw
«Ier hellingen witte diamantachtige tapijten weefde,
brak de expeditie op, voorgoed.
Omstreeks het middaguur zette Kid Wells, volgens
oud goudzoekersgebruik, om den meteoor de palen,
waardoor alle recht op het ingesloten stuk grond
werd voorbehouden.
Timm Kersten had per radio aan de heele wereld
verkondigd, dat de veelbesproken Montana-meteoor
door mejuffrouw dr. Marion Veldhammer in bezit
was genomen.
Een half uur later kwamen de felicitatie-telegram
men binnen hoewel dan door de sterke straling
van het proturanium verminkt.
Het eerst seinde Felix Veldhammer toen volgde
een lang telegram van Holand.
De president van de groote chemische onder
neming was diep geschokt door de ontdekking,
dat zijn beste vriend, zijn secretaris David Torrent,
die gevaarlijke dubbele rol gespeeld had, jaren lang,
zonder dat hij iets vermoed had. Zijn zenuwen
stonden op het punt hem te begeven, maar hij had
nog energie genoeg, om Marion een laatste voorstel
te doen een poging, om althans den Bchijn te
redden. Als zij den meteoor-steen, die haar door de
regeering was afgestaan, inbracht, zouden zij com
pagnons worden, met gelijk aandeel in de winst.
Stralend van vreugde toonde zij het telegram, dat
Timm Kersten had opgevangen, aan baar vrienden,
die met Kid Wells bezig waren te beproeven, den
omvang van den meteoor-steen te bepalen.
„Kjjk dit telegram eens, Werner ik mede-eige
nares van de grootste chemische fabrieken ter we
reld Maar de steen is waarschijnlijk millioenen
waard. Holand is een handige zakenman...."
Eckart las het telegram en schudde het hoofd.
Marion sprak verder: „Maar nu ik den meteoor
eenmaal gevonden heb, ben ik er niet eens zoo erg
blij mee. Ik ben veel gelukkiger om jou. Zal
ik toeslaan
Eckart bekeek het telegram nog eens, ging toen
de tent binnen, nam een stuk papier en zei tegen
Marion „Laten we niets overhaasten we krijgen
nog wel betere aanbiedingen." Hij keek haar geluk
kig lachend in de oogen. Dan schreef hij
„Kan nog geen bindende overeenkomsten treffen.
Spreken verder te New York. Dr. Marion Veldham
mer."
„Zoo goed f" vroeg hij, Marion aanziende.
„Niet heelemaal."
Eckart zag over haar schouder, hoe zij het papier
neerlegde, haar naam doorhaalde en onder de regels
schreef „Ik moet u voor veel vergiffenis vragen.
Dank u zeer voor uw vriendelijkheid. U gelieve ver
der te onderhandelen met dr. ir. Werner Eckart,
als mijn verloofde en gevolmachtigde. Dr. Marion
Veldhammer."
Toen gaf zij het telegram aan Timm Kersten, ter
verzending. Hij las de regels, keek verbaasd op,
rukte zich de kop-telefoon af en was de eerste, die
het paar feliciteerde.
EINDE
