5
bleef hij echter zitten. Cottery was alleen maar ver
wonderd en nieuwsgierig. Er lag iets geheimzinnigs
in het doen en laten van den inspecteur, waarvan
hij zich misschien zelf niet bewust was. Cottery
wierp hem een onderzoekenden blik toe, doch
Henderson had zijn gelaat naar Baker toegewend,
die hem juist een vraag stelde.
„Je zegt dat de ongelukkige verslagene in de buurt
van het Victoria Doek gevonden werd. Dat is een
heel eind hier vandaan, woonde hij daar misschien?"
„Neen, hij woonde hier juist dichtbij," antwoordde
de inspecteur.
„Dus zou hij dan meegelokt zijn Dat laat zich
moeilijk indenken van iemand, die toch ongetwijfeld
wel op de hoogte zal zijn geweest van de gevaren,
die in een Londenschen mist loeren."
„Inderdaad, die veronderstelling is vrijwel onaan
nemelijk. Wij zijn toen dan ook tot het vermoeden
gekomen, dat de onde Trentham zich vrijwillig heeft
begeven naar die stille plaats, waar hij den dood
vond. Dat wil zeggen in gezelschap van een ander,
die hem wandelend weg uit de drukte van de City
voerde."
„Onzin viel Trentham plotseling op ruwen toon
uit. „We hebben daar vroeger al meer over getwist,
eigenlijk al vijftien jaar lang. Waarom zou de oude
man zich zóó lang hebben laten ophouden Denk
je soms, dat hij voor zijn genoegen in den nacht
in den Londenschen mist ging wandelen
„Neen, dat denk it zéker niet," antwoordde Hen
derson. „Ik stel me voor, dat de oude man is opge
wacht door 'n goeden bekende van hem, die óf geen
toegang tot zijn huis had, of zich daar niet wilde
vertoonen om de een of andere reden. Voorts vermoed
ik, dat hij met dien onbekende iets zóó belangrijks
besprak, dat hij er geheel door in beslag genomen
werd en tijd, plaats en weersomstandigheden vergat.
Alleen door iets dergelijks aan te nemen, laat het
zich verklaren, hoe hij ertoe komen kon, zoover van
huis af te dwalen in den nacht. Ik kan het natuurlijk
mis hebben, Trentham, maar tot andere veronder
stellingen ben ik niet kunnen komen."
„Maar ik wel," viel Trentham geprikkeld uit
„Jullie fantaseeren inaar wat. Een goede bekende.
wie zou dat geweest moeten zijn Mijn oom had
geen kennissen, met wie hij midden in den nacht
een belangrijk gesprek had te voeren. Zijn eenige
goede kennis was ik en ik had doorloopend toegang
tot zijn huis. Gelukkig, anders zouden ze mij misschien
nog voor den dader hebben aangezien."
Henderson wierp een ongerusten blik op de klok
het was zeven minuten vóór middernacht
„Maar natuurlijk, ook aan jou heeft men gedacht,
als den mogelijken dader," bevestigde hij met een
glimlach. „Bij een moordzaak is de eerste vraag, die
Ik arresteer je ander beschuldiging van moord en roof.
„Een verklaring, heeren vroeg Henderson een
half uur later, toen Trentham in een verwezen
toestand naar de Yard was overgebracht. „Wel, we
hebben John Trentham altijd van den moord ver
dacht. We hadden alleen maar geen enkel bewijs
en dus ontsprong hij den dans. Tot vanavond dan.
Nu heb ik zijn bekentenis, waar hij den dolk gelaten
heeft en ik twijfel er niet aan, of we zullen het wapen
terugvinden, als morgen de keldervloer van het
douanekantoortje wordt opgebroken. Die vondst is
ruimschoots voldoende, 0111 hem aan de galg te
brengen, want alleen de moordenaar kan weten,
waar hij het moordwapen gelaten heeft."
„Jawel, dat begrijp ik," zei Baker, „maar hoe komt
Trentham zoo krankzinnig, zijn misdaad te bekennen
op het laatste oogenblik, vóór zij verjaard zou zijn
geweest
„Dat danken we aan den inhoud van dit flesehje,
waarvan ik tien druppels mengde in Trentham's
whisky, vóór Bill met het laatste rondje in de zaal
kwam," gaf Henderson ten antwoord, een klein
flesehje toonend. „Het is een uitvinding van kolonel
Calvin Goddard, den bekendsten criminoloog van de
Vereenigde Staten. De wetenschappelijke naam is
scopolamin, doch aan den overkant noemt men het
populair waarheidsserum. Het bezit de eigenschap
een deel van de hersenen te verlammen en wel
dat deel, waaraan de fantasie ontspruit. Daaren
boven verlamt het de wilskracht, zoodat de „proef-
mensch" zich maar zwak, of in het geheel niet ver
zetten kan tegen een opgelegd bevel. Een bekentenis,
tot stand gekomen onder den invloed van scopolamin,
heeft voor den recfiter echter geen waarde. Want zij
is afgelegd onder gedeeltelijke narcose van de
hersenen, die het volledig gebruik van de zintuigen
echter toelaat. Zoo'n bekentenis kan echter kostbare
aanwijzingen verschaffen, waaruit een ander bewijs
te construeeren valt, vanavond bent u hiervan
getuige geweest. Toevallig las ik tien dagen geleden,
dat het kolonel Goddard, dank zij dit middel, gelukt
was, een mysterieuze moordzaak op te helderen en
toen kwam ik op den inval, scopolamin aan te
wenden, om Trentham eens aan den tand te voelen.
Ik zond Goddard dus een telegrammen deze stuurde
het flesehje met de eerste snelvarende boot mee. De
rest is u bekend ik ontving het vijf minuten voor
twaalven. Die laatste vijf minuten vóór de moord
verjaarde, zijn Trentham noodlottig geworden.
Overdreef ik dus vanavond toen ik beweerde, dat
vijf minuten kunnen beslissen over leven en dood.1"
Baker noch Cottery konden ontkennen, dat
Henderson gelijk had. Eu John Trentham sprak
het den volgenden dag evenmin tegen, toen hem
tot zijn ontzetting de dolk getoond werd, die hem
aan de galg zou brengen.
een politieman zieh stelt, deze „Wie had er belang
bij den moord V' De dood van je oom bracht je
in 't bezit van een mooie erfenis en dus hebben we
wel terdege het oog op je laten rusten. Maar omdat
er niet de minste aanwijzing was.
„Natuurlijk niet, als je volmaakt onschuldig bent
viel Trentham hem in de rede.
Op hetzelfde oogenblik sprong Henderson op
buiten toeterde een politieauto.
„Eindelijk, vijf voor twaalven," riep hij uit. „Bill,
breng ons nog gauw een rondje het laatste, heeren."
jLIij snelde weg en keerde nauwelijks twee minuten
later terug, tegelijk met Bill, die in het buffet
naast de conversatiezaal de vier leege whisky
glazen had gevuld.
„En heb je je boodschap uit Amerika t" vroeg
Baker lachend.
„In orde, mijn dag is goed," verzekerde Henderson.
„Maar nu moet ik weg, ik word aan de Yard ver
wacht. Proost, heeren.
De vier glazen gingen de hoogte inhet was twee
minuten voor twaalven
Henderson zette zijn glas neer en plaatste zich
vlak voor Trentham. Deze liet kletterend zijn glas
vallen en viel zwaar achterover in zijn stoel. Zijn
oogen blikten met een starre uitdrukking in het
rond, doch overigens viel er niets bijzonders aan hem
te bespeuren.
Cottery slaakte een verschrikten kreet, doch met
een vlugge vingerbeweging beduidde Henderson
hem te zwijgen. Toen bukte hij zich over Trentham
heen.
„Trentham, waar liet je den dolk, waarmee je je
oom doorstak t" vroeg hij met een doordringende
stem, die Trentham even sidderen deed.
Met een onzekere beweging greep Trentham naar
zijn hoofd. Toen wrong hij zich in de vreemdste
bochten, alsof hij een onzichtbaar gevaar ontweek.
„Welnu, geef antwoordwaar liet je den dolk t"
viel Henderson gebiedend uit. Het zweet parelde
zich op zijn voorhoofd het was nog slechts één
minuut voor twaalven
Trentham liet een flauw gereutel hooren. „Ik...
ik wierp den dolk in den jnetselput. van 't douane
kantoortje. bracht hij kreunend uit.
Henderson lachte en greep vlug zijn polsen. „Ik
arresteer je onder beschuldiging van moord en roof,
John Trentham," zei hij triomfantelijk. „Luistert,
heeren, u bent mijn getuigen.
De „Big Ben" van het. Parliamentshouse zond een
dreunenden slag over het middernachtelijk Londen
uit. Het was de eerste van de twaalf en met een
opgewekten glimlach liep inspecteur Henderson
naar de telefoon.
