13
zou komen," zei ze gedrukt, „op bevel van vader,
zeggen ze. En ze zeiden, dat zjj zich alleen ergens
mee zouden bemoeien, als 't een kwestie van leven
of dood was. Dat heeft vader óók zoo gewild."
Billy Brooke kreunde.
„Maar, Connie.... wat moeten we dan doent"
Hier mengde zich de bezuinigings-inspecteur in
het gesprek.
„U doet natuurlijk, wat uw vader wenscht," zei
hij. „Er zit niets anders voor u op. 't Is de eenige
verstandige weg. Uw vader wil 't zoo, daar is alles
mee gezegd. U hebt uzelf en uw broer nu overtuigd
van de rechtmatigheid van mjjjn optreden, juffrouw
Brooke. Daar dank ik u voor. Nu zullen we aan 't
werk gaan."
Billy keek zijn zuster met een weifelenden blik
aan. Zij antwoordde, door te gaan zitten, blijkbaar
in afwachting, tot Hedge begon.
„Over werken gesproken," zei deze, Billy strak
aanziend. „Wat is uw werk T"
„Mijn werk
„Ja zeker Wanneer gaat u aan uw werk, en waar
en wat V'
„Ik blijf thuis," teemde Billy.
„Is het een feit, dat deze volwassen man niet
werkt 1" vroeg Hedge aan het meisje. Voor 't eerst
Binds zijn entrée in dit huis toonde de zakelijke eco
noom sporen van gemoedsbeweging.
Constance bleef een oogenblik zwijgen. Zij was
in bijna alle dingen de trouwe kampioen van haar
broer, maar hierin niet. Zjj kon niet trotsch op hem
zijn om dat leegloopen.
„Mjjn broer werkt niet," antwoordde zij met
een zachte stem.
„Hoe oud bent u t" vroeg Hedge, zich weer naar
Billy keerend.
„Tweeëntwintig, als u 't weten wilt."
Billy's poging, om onverschilligheid ten toon te
spreiden, mislukte jammerlijk.
„Ziek
„Zie ik er zoo ziek uit t"
Hij zag er niét ziek uit. Hij was kerngezond en
doodelijk verlegen.
„Hij heeft 't bij vader in de ijzerwaren geprobeerd,"
wou Constance hem verdedigen, „maar.enfin,
't ging niet."
Voelde Billy zich tot op zekere hoogte ongemakke
lijk, zijn zuster schaamde zich hevig. Zij sloeg de
oogen even neer en kneep de lippen stijf dicht.
„Goed ik zal werk voor hem zoeken."
Billy ging rechtop zitten en stak zijn kin vooruit.
„Is 't heusch t" zei hij met fijnen spot. „Daar
staat anders niets over in het koninklijk besluit."
„Uw vader heeft u opgedragen, mij te gehoor
zamen, is 't niet t"
„Hm misschien."
„En als uw vader hier was, en hij beval u te wer
ken, dan deed u 't, is 't niet t"
„Da's iets anders."
„Da's niéts anders. In alle practische opzichten
bén ik uw vader. En ik vind 't noodig, dat u werkt.
Daarmee uit."
Deze ontzettende woorden zei de bezuinigingsman
zonder de minste opwinding, hetgeen ze des te be
nauwender deed klinken. Als een ijzige stortvloed
kwamen ze over Billy neer. En Constance kon haar
broer niet te hulp snellen op dat gladde ijszij kon
niet voor hem vechten, al had die vreemde man vol
strekt haar sympathie niet en al was zij vast besloten,
zich nooit aan zijn bevelen te onderwerpen.
„Wel eens boeken bijgehouden, of een kaart
systeem t" vroeg Hedge.
Billy schudde 't hoofd.
„Kan ik u leeren. Wel eens getypt t"
„Nee
„Dan leert u 't wel. Wat kunt u eigenlijk T"
„Hjj kan auto-rijden," zei Constance vlug.
Erg trotsch was zij niet op het antwoord, toen het
er uit was zjj was bang, dat het weinig indruk zou
maken. Maar het was waar. Billy kon uitstekend
auto-rijden. Hjj was achtmaal gearresteerd en zijn
rijbewjjs was tweemaal ingetrokken.
„Da's een idee, dat ga ik doen, Connie."
De bekwame chauffeur Btond op uit zijn leeren
stoel en ging naar de deur.
„Uitstekendga maar rijden vandaag," zei
de huisvoogd veelbeteekenend. „Maar denk er om,
als u terugkomt, dat u morgen mijn klerk bent."
.JElerk/"
„U begint 't te snap
pen. Goeden morgen."
Billy bleef staan, lang
genoeg om 'n antwoord
te bedenken maar hjj
vond er toch geen. Inte
gendeel, hij stelde een
vraag.
„Zeg, Connie, wil je
me een tientje leenen 1"
„Kan ik niet, Billy ik
heb niets."
H. Hedge bood geen
„Doet er niet toe tcof ik
gezegd heb," antwoordde
Gonetance. „Hij ie er nog
en hij zal wel blijven
ook
tientje en geen stuiver aan, en Billy liep de kamer
uit. Twee minuten later verliet een gele renwagen
het terrein der Brookes. Het was 't soort renwagen,
dat onnoodig en ongeloofelijk laag bij den grond
blijft, als een dashond. Hij had open wielen, een
schorren uitlaaten om hem te besturen moest je
op je rug liggen. Dat kon Billy reusachtig.
„Nu ik er toch aan denk," zei H. Hedge tot Con
stance, „hoe ver is die school van Alice hier van
daan T"
„Een straat of zes zeven," antwoordde het meisje
zonder erg.
„Zooiets had ik al gedacht. Dan zal Alice voortaan
naar school lóópen. Da's een gezonde lichaams
beweging, en door de frissche lucht krijgt ze een
helder hoofd om te leeren."
Constance wou een driftig antwoord geven, maar
met een gebaar stapte hij opeens van het onderwerp
af.
„Hier is een stel boeken," zei hjj, zijn hand leggend
op een stapeltje groote platte boekdeelen. „Ik zal ze
bjj me houden, tot uw broer het werk kent. 't Zijn
boeken om boek te houden. We krijgen voor iedere
huishoudelijke afdeeling een aparte en volledige
rekening."
Aan Constance's gezicht te oordeelen begreep ze
er geen woord van.
„Hier heb ik," ging hjj wijzend voort, „een stel
dagkaarten, of liever twee stelbeige kaarten voor
't personeel, en witte voor de leden van 't gezin. Op
die kaarten worden iederen dag alle huishoudelijke
zaken aangeteekend. Het personeel schrijft op,
welke taken zij dien dag vervuld hebben, en op
welke manier, en zoo voort, en óók, wat zij ongedaan
hebben gelaten. Dan krijgen we systeem in 't werk
en kunnen we een behoorlijk uurrooster maken."
Vervolg op pag. 34.
