GROENE BLAREN EN
ROODE BELLEN
door CLIFFORD HINTER
22
DUS dat is afgesproken, schat," fluisterde het
lange jongmensch tusschen twee kussen
door. „Als je morgenavond uit mag, zet je
's middags de fuchsia voor het keukenven
ster. En dan kom je om half acht naar mijn huis
toe. Staat de fuchsia er niet, dan hen ik om acht
uur hier."
„Juist, 1 ieveling," lispelde het meisje. „Je moe
moet er echter maar niet op rekenen, dat ik kom.
Nu tante zelf uitgaat, zal zij wel willen, dat ik thuis
blijf. Zij bewaart al haar geld in huis en ze is doods
benauwd voor inbrekers. Maar je vindt het toch zeker
geen beproeving, mijn huisarrest een avondje te
moeten deelen f"
„In 't geheel niet, maar ik vind het wel vervelend,
dat het geheim moet blijven," zuchtte het
jongmensch. „Ik begrijp maar niet, wat je tante op
me tegen heeft, lieveling.
Op deze smartelijke verzuchting volgde een onver
staanbaar gelispel en eindelijk het geluid van teedere
afscheidskussen. Toen ging het meisje naar binnen
en liep het lange jongmensch door.
Uit de schaduw van de bovenportiek kwam een
keurig gekleede meneer te voorschijn, luisterend
naar den populairen naam Eddie en bij de politie
intiem bekend als een soort makelaar-in-misdrijven,
die de onderwereld ijverig van „tips" voorzag.
Eddie was in een hemelsc.he stemming het was
'n tip-met-nullen, die hij daar op den kop had getikt.
Juist iets voor Larry, die dringend verlegen zat om
wat licht geknutsel met zware „jofelemoone". Als
morgen die fuchsia er stond, was de zaak in orde
„Larry, ik heb 'n tip voor je," klampte hij een
half uur later „Kippige Larry" aan, zoo genoemd,
omdat hij een bril droeg. „Een tip met nullen, licht
geknutsel. Kraak bij afwezigheid van de bewoonsters:
een verstandige tante, die de jofelemoone in
huis bewaart en een nichtje, dat verboden
paden bewandelt met een lang jongmensch.
Als er morgenmiddag een fuchsia voor het
venster staat is alles „kim" en kan je na
achten, terecht. Twintig procent commissie
accoord V'
„Accoord, maar wat is een fuchsia f"
informeerde Larry.
De vraag was niet zoo verbijsterend als
zij leek. Men kan van iemand, die meer
„huiselijkheid" bij zichzelf ontdekt bjj het
zien van een deurslot dan bij de beschouwing
van een bloempot en die in zijn jeugd drie
maal meer schooluren heeft doorgebracht op
het politiebureau dan op de schoolbanken,
onmogelijk verwachten, dat hij ook maar
matig doorkneed is in alle geheimen van
Flora's menigvuldige kinderen. Larry had
een vaag besef, dat een fuchsia een „blom
metje of zooiets" was, maar dieper ging zijn
kennis niet.
„Een fuchsia. dat 's groene blaren en
rooie bellen," verklaarde Eddie. „Je moet
zelf maar eens gaan kijken, dan kan je
meteen zien, hoe de zaak in elkaar zit. 'k Denk
dat een valsche sleutel voldoende zal zijn."
„Best, dus groene blaren en rooie bellen,"
herhaalde Larry. „Ik zal morgenmiddag
eens gaan neuzen, geef me nou het adres
maar.
Den volgenden middag ging Larry het
terrein eens verkennen. De verstandige tante
met het verliefde nichtje bewoonde een
bescheiden heerenhuis, ontdekte hij. Met een
brief in zijn hand ging hij voor de deur staan,
vergeleek voor den schijn het adres met den
naam en het huisnummer, en bestudeerde
intusschen het plaatje van het slot.
HUISELIJKE VOORJAARSIDYLLE
„Looper C," mompelde Larry. Toen liep hij door,
alsof hij aan een verkeerd adres was. In het Voorbij
gaan wierp hij een blik op de vensters van het sou
terrain. Zijn bijziende oogen deden hem pijn van
inspanning, zóó scherp tuurde hij langs de gordijntjes.
Plotseling, voor het laatste venster, ontdekte hij
wat hij zocht. „Groene blaren en rooie bellen, het
zondige nichtje gaat op stap," constateerde hij zeer
tevreden. Toen wandelde hij de straat uit met zijn
brief, het hoofd schuddend als iemand, die er geen
touw aan vast meer weet te knoopen
Denzelfden avond wandelde Larry voor de tweede
maal de straat in. Thans had hij geen brief bij zich,
wel echter 'n exceptioneele verzameling loopers en
een kort, maar stevig breekijzer. Voor de deur van
het huis waar hij wezen moest bleef hij staan,
probeerde zijn looper en kwam zonder moeite
binnen.
In de kleine vestibule bleef hij luisterend staan.
Hij had eenig gestommel gehoord en met den knop
van de deur nog in zijn hand stond hij gereed, de
plaat weer te poetsen. Het bleef echter muisstil
in huis en nergens ontdekte hij een glimpje licht.
„Dat was bepaald bij de buren," mompelde Larry
gerustgesteld. Hij sloot de deur en liep de gang in.
Achter de eerste deur links vond hij de eetkamer.
Brutaal knipte hij het licht aan. Zijn blik viel op een
prachtig Mechelsch buffet, een droom van 'n spaar
pot. Toch ging hij er nog niet toe over die smakelijk
uitziende noot te kraken, hij wilde eerst eens elders
neuzen. Zijn rijke ervaring had hem geleerd, dat
dames-alleen een onmatig groot vertrouwen stellen
in popperige brandkasten, die „het zoo knus doen"
in een huiskamer. En dus versmaadde hij voorloopig
de eetkamer en wierp de porte-brisée open.
Larry's ervaringen inzake de knusse liefhebberijen
van alleenwonende dames werden inderdaad ver
rijkt met een nieuwe ondervinding. In een der hoeken
van de huiskamer stond een brandkast, met kinder
lijke verbeeldingskracht gecamoufleerd met een
gehaakt kleed en een enorme Chineesche vaas.
Larry begon medelijdend te glimlachende
brandkast was er een van de soort, die alleen maar
weerstand bood aan dróómen van geweld.
Larry haalde zijn breekijzer voor den dag en ging
aan den slag. Het karwei verliep nog vlotter dan hij
verwacht hadmet een zangerigen metaalklank
brak na een halve minuut het slot af. Larry begon
genoeglijk te grijnzen, toen hij den inhoud van de
kast inspecteerde. Eddie had inderdaad gelijk gehad.
Het was een tip met nullen de verstandige tante
had minstens tienduizend dollar voor hem gereed-
gelegd.
„Aardige jofelemoone," meende Larry, terwijl
hij een der bundels bankpapier in zijn zak stak.
Plotseling verschoot hij van kleur achter hem klonk
een licht gerucht.
„Handen omhoog, anders gaat mijn revolver af,
schurk bulderde een jongensachtige stem.
Larry sidderde, maar hij bedacht zich geen oogen-
blik. De stem mocht aan een jongen behooren, de
revolver, waarmee hij bedreigd werd, sprak echter
mannentaal. Snel hief hij zijn handen omhoog en
keek voorzichtig over zijn schouder. Tot zijn ver
bazing zag hjj iemand onder den divan vandaan krui
pen. Het was het lange jongmensch, waarvan Eddie
hem gesproken had, en in zijn vuist hield hij de
nieuwste uitgave van den Dood, 'n pracht van een
browning.
„Ik dacht eerst dat het de tante was," expliceerde
het jongmensch met een beminnelijk glimlachje.
En daarop hoorde Larry een opgewonden meisjes
stem in de gang en wist hij er alles van. Het was het
zondige nichtje, dat om politie telefoneerde.
,,'t Whs een tip met nullen, de brandkast bevatte
dertienduizend dollar," zei Eddie den volgenden
dag droefgeestig tegen een intiemen kennis. „Jammer
dat het zoo geloopen is, nou is de tip voorgoed ver
knoeid. Ik begrijp echter niet, wat die Larry nog op
't pad doet. Iemand die zóó kippig is, dat hij een
paar bossen radijs op het keukenaanrecht voor 'n
fuchsia aanziet, hoort in 't oude mannenhuis,
maar niet op het pad. Die lange slungel en het ver
liefde nichtje zijn er intusschen goed meede
verstandige tante heeft tegenover de politie verklaard
dat zij verloofd waren, las ik in de krant.
