SNEL
BESLUIT
door PHIL HOLSTER
DIG Rosslyn voelde zich over zijn grens heen
hij nhm 't niet meerhij gaf 't ophij ging.
Het was zeer de vraag, of hij 't elders
heter maken zou dan in New York; maar
slechter kén 't hem niet gaan. Elders gaven ze nog
altijd geld voor een mensch, voor een leven in 't
Vreemdelingen-legioenof desnoods op den
Balkan, waar allicht weer gauw gevochten moest
worden, of in een Afrikaansche koortsstreek. In New
York was hij niemand iets waard. Hij had 't
driehonderd maal bewezen gezien.
Driehonderd was zijn grensgetal geweest.
Toen hij zijn ontslag kreeg, zes weken geleden,
had hij zich nogal koel gevoeld van binnen. Er lièpen
een massa menschen leeg, ja, maar hij had 't gebol
werkt tot nu toe, vrij aardig verdiend zelfs en
hij zou 't wel wéér bolwerken. Als je je hersens en je
handen hij elkaar had, was er altijd iets te doen,
altijd een boterham te halen. Hij had een spaarpot,
hij kon 't wel een poosje uitzingen. „De kranten
staan vol advertenties," zei hij. „Ik ga aan 't zoeken
en aan 't solliciteeren, desnoods driehonderd maal.
Als 't den eersten keer niet lukt, is 't de honderd
ste of de tweehonderdste wel."
Zóó vaak had hij gedachtIk solliciteer desnoods
driehonderd maal, dat hij zich had benieuwd, of 't
wel noodig zou zijn, zóó vaak dat 't hem een leuk
stukje spanning was geworden de hoeveelste solli
citatie zou riik zijn 1 Hij had naar ieder beschik
baar baantje gedongen, zindelijk of smerig, goed of
slecht betaald. En hij was gaan tellen. De eerste
week had hij vijftig brieven verzonden en achttien
bezoeken afgelegd de tweede week nog meer de
volgende weken minder.
Hij slaagde nergens. Hij ving bot, of moest zelfs
zijn kleine kapitaaltje met hand en tand verdedigen
tegen fraaie voorwendsels. En nu, na zes weken, hkd
hij driehonderd maal gesolliciteerd en driehon
derd maal vruchteloos driehonderd maal 'n afwij
zend antwoord, of géén antwoord.
En toen was 't plotseling binnen in hem neerge
slagen. Driehonderd maal. dat had hij aange
durfd, en nu voelde hij opeens, dat 't genoeg was
zijn grens. Hij kon zoo doorgaan, zijn laatste handje
dollars óók opteren, en dan in de rij gaan staan om
een nap soep. Dat dééd hij niet. Dan maar ergens
anders probeeren, ver van die duivelsche stad. Hij
telde zijn geld na, en zag, dat 't nog genoeg was om
naar Europa te komen. Europa was óók armoed
maar als je hlles wou, je nek wagen desnoods.
Hij had maar weinig tijd noodig gehad, om zijn
besluit te nemen, 't Gaf töch niets. Hij stond op
honderd sollicitatielijstenallemaal kluitjes in
't riet. Hij had den vorigen avond nog vier brieven
geschreven. allemaal slagen in de lucht. Hij ging.
In een uur tijds had hij een schip uitgezocht den
volgenden dag vertrok er een en passage geno
men.
Hq was aan boord. Zijn twee handkoffers stonden
in zijn hut, en zelf stond hjj aan dek, en hij keek naar
de stad, die hem behandeld had als een coquette
vrouw, eerst gelokt en gevleid en toen afgestooten.
Hij keek naar de torens van cement, blauwend in
het ochtendlicht, en hij keek naar de meeuwen, die
boven en om het schip doolden, en hjj was blij, dat
hij wegkwam dat hij straks op wijd water zou zijn,
vér van die stad. Of liever.hij wist niet, of hij
blij was je rukte je tenslotte toch los, er scheurde
iets afNee, hij was niét blij. Hij voelde zich wan
hopig eenzaam en gedrukt. Hij had héél even zin,
om terug te gaandan maar in de rij te gaan
staan om een nap soep
Maar als een man een besluit heeft genomen, laat
hjj er zich niet van afbrengen door een gevoel- Dig
Rosslyn bleef aan boord van het schip, dat zijn koers
hieldnaar rijker ervaring, maar ook naar ge
vaar.
En de brievenbesteller liet een brief glijden in de
bus van zijn voormalig pension, een brief met een
gunstig antwoord op een sollicitatie op de drie
honderdste sollicitatie.
