DE GLOEIENDE
POOK
door John Collins
een halve onderarm stak nu door de brievenbus
en de vingers van de hand tastten naar het slot
BARBARA zei tegen zich zelf, dat ze niet
zenuwachtig was. Er bestond dan ook inder
daad geen enkele reden waarom ze het
wèl zou zijn. Ze woonde op de naar alle
waarschijnlijkheid veiligste plaats ter wereld, een
flat in Chelsea, op de derde verdieping en zonder
lift, slechts een trap en beneden 'n „staf", bestaande
uit een nacht- en twee dagportiers. Bovendien
het was al over half negen en Charles zou zeker
voor elven terug komen van het diner, waarbij hij
tegenwoordig moest zijn.
Neen - er bestond geen enkele reden om zich
ongerust te maken. Maar wanneer je nauwelijks twee
maanden geleden rechtstreeks van de schoolbanken
bent getrouwd en het is de eerste avond, dat je alleen
thuis zit, dan behoef je jezelf niet wijs te maken,
dat je je niet gelukkiger zoudt voelen, indien Charles
dien kleinen terrier had gekocht, waar hij den vorigen
dag over gesproken had. En eh Charles had
kort geleden nog gezegd, dat die „aardige" nacht
portier een groot- deel van zijn avond doorbracht
in de „Bonte Koe" om den hoek.
En eensklaps, zonder dat daar eigenlijk een reden
voor was, kreeg Barbara een hekel aan den „vriende
lijken" nachtportier en vond ze het verre van ver
standig, dat ze de afspraak, om dien avond bij haar
moeder te komen eten, had afgezegd. Charles zou
haar natuurlijk hebben gehaald en dan waren ze
samen naar huis gegaan.
Ze stond op en stak den pook«n het vuur om het
wat feller te laten branden - een helder brandende
haard doet je goed
Ze vond het vreemd, dat ze tegen niemand kou
praten. Half en half was ze nog van plan geweest
om een verdieping hooger te gaan, waar dat aardige
stel, de Valentines, woonde.
Dezen hadden de woning pas betrokken en dien
morgen had ze op de trap voor het eerst een gezellig
praatje gehouden met mrs. Valentine. Of eigenlijk,
mrs. Valentine was het gesprek begonnen en bad ten
slotte gezegd, dat ze het erg prettig' zou vinden,
wanneer ze beiden eens op een avond kwamen
dineeren. Barbara voelde zich gevleid zóó in den
smaak te'vallen en maakte een afspraak nog voor
dienzelfden avond. Slechts op het laatste oogen-
blik herinnerde ze zich. dat Charles niet thuis
zou zijn.
Elsa Valentine had het natuurlijk volkomen
begrepen en gezegd, dat ze later dan maar eens een
anderen avond moesten vaststellen.
Barbara vroeg zich af of de Valentines het nu
vreemd zouden vinden wanneer ze alleen kwam
en. maar neen, zooiets kon je toch eigenlijk niet
doen.
Er bleef niets anders over dan rustig haar boek te
lezen en op Charles te wachten, die beloofd had het
niet te laat te zullen maken. Bovendien was het niet
- prettig voor hem-bij zijn terugkomst haar niet thuis
te vinden. Het onbehaaglijke, zenuwachtige gevoel
zakte af. Ze kon nu bijna lachen om haar angst
en maakte zelfs aanstalten om haar naaiwerk uit
de slaapkamer te gaan halen.
Ze had de deur al bereikt en de hand op den knop,
toen een zacht gerucht in de hal haar deed aarzelen.
Ze bleef staan en luisterde.
Ja er was iemand bij de voordeur van de flat.
Een blik op de klok bij tienen. Veel te vroeg voor
Charles.
Kort tevoren had Barbara misschien wel tien
minuten zonder een enkele reden in haar stoel zitten
beven, maar nu ze zich tegenover een tastbaar gevaar
bevond, toonde ze zieh koel en doortastend. Zonder
eenig geluid te maken draaide ze het electrisclie licht
uit en opende de deur.
Zooals ze had verwacht, was het donker in de hal,
maar de haard gaf voldoende licht 0111 de voordeur
vaag te kunnen onderscheiden. Wat ze zag. deed
haar aanvankelijk verstijven van schrik.
De klep van de brievenbus in het midden van de
deur was opgelicht en heel langzaam, centimeter
voor centimeter, gleden de hand en de pols van een
man naar binnen.
Barbara deed niet wat men onder dergelijke
omstandigheden over het algemeen pleegt te doen.
Ze gilde niet, viel niet flauw en vloog evenmin
naar de slaapkamer. Ze stond doodstil met een droog
gevoel in den mond en zeer onvast op haar beenen,
terwijl ze zich afvroeg of ze de politie nog zou kunnen
telefoneeren voordat de man binnenkwam.
Een stukje kool, dat stuk barstte in den haard,
deed haar het hoofd even omdraaien en op hetzelfde
oogenblik zag ze haar ideale wapen. Op de teenen
sloop ze naar den salon en greep den pook. Dit moest
heel voorzichtig gebeuren en mocht toch weer niet
te lang duren, want ze begreep,
kostbaar was.
dat iedere seconde
Pr schenen minuten voorbij te gaan. voordat ze
J weer in de hal terug was, mèt den pook, waarvan
de punt gloeiend rood zag.
Een halve onderarm stak nu door de brievenbus
en de vingers van de hand tastten naar het slot.
Zo had haar schoenen niet aan. dus behoefde ze
niet te vreezen, dat de indringer haar kon liooren.
maar ze moest toch al haar moed bijeenrapen 0111 de
laatste twee stappen te doen en de gloeiend -hecte
pook op den ontblooten arm, juist boven den pols.
te leggen.
Barbara had geen tijd gehad 0111 er over te denken
wat er na deze handeling zou gebeuren. Ze verwachtte
een feilen kreet of een heftigen aanval op de deur.
Niets van dit al en daardoor juist werd dit oogenblik
voor haar tot een van de vreeselijkste op den geheelen
avond.
Zonder eenig geluid, even zacht als hij was binnen
gestoken, werd de arm snel teruggetrokken. Was de
klep met een scherp geluid weer in baar vorigen stand
teruggekeerd, misschien dat ze dan nog wel haar
zinnen bij elkaar had weten te houden Maar juist
dit geruischlooze sluiten veroorzaakte, dat ze haar
laatste restje zelfbeheersching verloor en voor het
eerst in naar leven flauw viel.
Gezonde, jonge vrouwen komeu weer spoedig
uit een bezwijming bij en reeds na vijf minuten zat
ze weer overeind en vroeg ze zich af of het geen nacht
merrie was geweest. Maar de brandvlek op den
steenen vloer van de hal, de pijnlijke schram aan
haar elleboog en een langwerpig stukje vel aan het
uiteinde van den nog warmen pook overtuigden haar.
dat alles werkelijkheid was geweest. Op één punt
stond haar besluit vast. Ouder géén omstandigheid
bleef ze nog een minuut langer alleen in de flat.
Ze was ervan overtuigd, dat mrs. Valentine, wanneer
deze haar geschiedenis hoorde, bij haar zou komen
zitten totdat Charles terugkeerde. Een oogenblik
later belde ze aan bij de flat boven.
„Het spijt 111e heel erg, mevrouw," zei het dienst -
meisje in antwoord op haar vraag naar mrs. Valen
tine, „maar ik geloof niet, dat mevrouw op het
oogenblik kan komen. Mijnheer heeft zich juist nog
al ernstig bezeerd een zware brandwond
