prooi
Ah in den Straperlo-tijd.
't ding weer koopen en
als er „muziek" is op
den Coolsingel zal ze er
mee rond de kiosk loo-
pen aan Dirk's arm.
Y/Taar 't is niet steeds
de verliefdheid al
leen, die alles vergeten
dóet.
Waarom vergeet men
een scheermes, 'n hon
denmandje of 'n dozijn
„prima wollen kinder
kousen"
Een paraplu behoort
men nu eenmaal te ver
geten, daar wordt ze
voor gemaakt, doch
een bloeiende fuchsia in
vloeipapier, een stel
nieuwe binnenbanden
een potje Hero-jam of
de partituur van „die
vier Jahreszeiten"
Waarom hangen et-
geen bordjes in de cou-
pé's, die ons vriendelijk
vragenHeeft u niets
vergeten Als de vaan
drig van „Ons Genoe
gen" zulk een bordje
had gezien, zou hij den
trots van zijn vereeni-
ging niet in den trein
hebben gelaten. Jans
heft nu het symbool De vendumeester onder het baldakijn.
der eendracht hoog boven haar schuimtaart
„Wie biedt er geld voor vraagt de vendumeester. vendumeester weer met zijn voorzittershamer. De
Vlaggen en vaandels, zelfs met politieke leuzen, assistenten en de deurwaarder schrijven bladen vol.
staan in een hoek, uitdagend 't Losse knechtje huppelt weer van de paraplu's
bont-gekleurd. naar de hoeden en van de hoeden naar 't goudkastje
„Waar is het vaandel heeft en Jans zal er weer zijn, 'n beetje grijzer geworden,
de voorzitter van „Ons Genoegen" maar dezelfde koene, onvervaarde Jans zal, practisch.
met tranen in de oogen gevraagd. wéér de leiding nemen.
Bij Jans. Bij Jans is het vaan- Vergeet maar, Nederland, Jans is er nog.
del met de goudgeborduurdeineen- HERMAN MOERKERK,
gestrengelde handen en
de medailles cn de lau-
weren. N
Als in den Straperlo- Jans met haar )>rooi.
tijd zit 't publiek ach-
ter de balustrade in
gespannen verwachting v v
naa^-
hartelust. QjjgSgr - vï\
En 't volgend jaar zit rV A
onder 't. baldakjjn de Y
Manden vol hoeden.
Een paar pantoffels verhuist naar Driebergen,
'n trom naar Oegstgeesi. 'n verzameling wandel
stokken, als reusachtige macaroni-pijpen gebonden,
naar Leiden.
Eindelijk een kreet„De jassen zijn klaar
Daar zijn de dameshoeden Manden vol ijdelheid.
Boven op zoo'n volle mand, op een hoop fromme-
lige grijze en bruine hoedjes, ligt een hagelwit
exemplaar met 'n Schotsch lintje er omheen.
We sluiten de oogen en zien in onze verbeelding
't blonde permanent-kopje, dat er onder heeft
gezeten. Ze zat in den coupé, het blonde Elsje of
Aafje, starend naar 't voorbijsnellende landschap,
't Was warm en 'r hoedje lag naast haar. Ze dacht
aan Dirk of Harrie, zijn brief lag op haar knieën.
En toen ze, in één gepeinzen, den conducteur hoorde
roepen „Doetinchem" of „Dieren sprong ze
verschrikt uit 't rijtuig, 't perron op, haar gedachten
nog bij „hem".
„Klaar daarachter V' hoorde ze roepen. En ze
zag 't groene spiegelei van den chef opgeheven en
greep naar heur blonde krullen „Me hoed gilde
zij opeens.
Te laat. Het hagelwitte hoedje, dat 'r zoo goed
stond, waarmee Dirk haar zoo-graag zag, reisde
alleen naar Arnhem, naar Nijmegen, Venlo,
RoermondMaastricht.
En nu ligt 't in het Notarishuis onder de hoede
van Jans-met-de-schuimtaart. Maar 't reist weer
verder en over een paar weken zal Elsje op den'
Goudschen Singel komen en op de markt zal ze daar
't hagelwitte hoedje terug zien.
..Wat is de wereld toch klein," zal ze denken en
