DE FAMILIE-DICTATOR
door E. J. RATH
te spatten
VERVOLG „Zoo't Is gebeurd,"
22
WAAK is 't vroeg Marv op een toon van
schrikkelijke kalmte.
Bedoel je dit vroeg de bezuiniger, en
hij gaf haar de verklaring.
Mary keek naar Alice en Alice knikte.
..Heeft iemand ook pen en inkt vroeg Mary.
H. Hedge haalde zijn vulpen te voorschijn,
schroefde die open en overhandigde haar aan de
keukenmeid.
Mary schreef ingespannen, tweemaal pauzeerend
om met de pen te schud-
den en zwarte druppels
7 p c /-) C op het schoone tafellaken
zei ze eindelijk. „Nou jij,
Elvira teekenen."
Elvira nam de pen met beschroomde hand.
„Ikik weet niet wat 't is," stotterde zij.
Mary keek haar aan met een blik van ver
achting.
„Teekenbeval zij ruw. „Wat heb jij te
treuzelen als ik geteekend heb
„Maar
„Teeken. uilskuiken
Elvira teekende.
Minnie en Ruth, de binnenmeisjes, zetten haar
namen met bevende vingers. Zoo ook Fanny, het
waschmeisje.
Giovanni bekeek het document wantrouwig.
„Waarvoor?" vroeg hij, zijn hoofd krabbend.
„Voor de onafhankelijkheid," verklaarde Alice
vlot.
„Voor Mussolini!" riep Giovanni met een arm
zwaai. „Geef hier de pen. Ik teeken."
Nu teekende Frank, en daarna Matilda Jones.
Matilda maakte achter aan haar naam een krul.
Zjj keek alleen maar even, of de handteekening
Constance Brooke er wel boven stond.
Horace aarzelde. Hij had het stuk hooren voor
lezen en was ongerust. Mary bekeek hem met
vijandig oog.
„Ben je bang?" vroeg ze minachtend.
Horace schonk haar een blik van verderf, dien
zij zonder blikken of blozen trotseerde.
„Ik zou zeggen van wel," ging zij voort, haar lip
krullend.
Horace teekende, maar zijn hart was zwaar.
Alleen hij had de verklaring hooren voorlezen.
Hedge bekeek de handteekeningen en zei„Jullie
zijn zeker allemaal bekend met den inhoud van
dit document
De bedienden schudden hun hoofden.
,,'t Is een onafhankelijkheidsverklaring," deelde
hjj hun mee.
„Gelukkig riep Mary vurig.
„Het eischt van mij, dat ik de controle-klok en
alle voorschriften afschaf."
„Laat mij dan nóg maar eens teekenen, meneer
Hedge f" riep Mary. „Daar wil ik wel zès maal mijn
naam onder zetten."
„En," zei de bezuinigingsman met nadruk,
„jullie hebt je verplicht, niet te eten, vóór ik de voor
schriften heb afgeschaft."
Mary deed een stap achteruit en onwillekeurig
trachtte haar oog den blik te ontmoeten van de
opstelster der verklaring. Alice knipperde zonder
het te willen.
„Staattat erin T" vroeg Mary met een holle stem.
Hedge wees haar de bindende passage.
„Dan hongeren we dood," riep Mary, toen zij de
ontzettende woorden gelezen had. „Maar 't hindert
niks, hoor, juffrouw Alice. Eéns geteekend blijft
geteekend. Denk je er om, Elvira Nog geen be
schuitje 1 En niet koken Je houdt je woord, hoor,
Giovanni Denk maar om Mussolini. En jij,
George.
Mary doorboorde den huisknecht met een ijs
koude scherpte van blik.
„Pas op als je om Elvira heendraait, om een plak
ham te krijgen tusschen de maaltijden. Ik ken je,
mannetje. Luister niet naar 'm, hoor, Elvira! 'tis
hem om de ham te doen en niet om jou. Moet je
de mannen maar kennen
Terwijl het personeel de eetkamer verliet stonden
de drie Brookes op en gingen eveneens. H. Hedge
bleef alleen zitten. Hij vouwde het document dicht
en stak het in zijn zak.
„Horace," zei hij, „ik heb niet geteekend, dus dien
't ontbijt maar verder op."
Hij at eenzaam, maar met zichtbare voldoening.
Eerst tegen het einde van den maaltijd dacht hij
aan iets. Toen scheurde hij een blaadje uit zijn
losbladige bloc-note en schreef
WAARSCHUWING.
Men zorge, huisorder No. 24 met bijzondere nauw
keurigheid in acht te nemen, en mij iedere over
treding of poging tot overtreding te melden.
H. Hedge.
„Hang dit in de gang bij de keuken op, Horace,"
zei hij, en hij verliet de eetkamer.
TWAALFDE HOOFDSTUK
TERWIJL 'n krijgsraad vergaderde in Constance's
boudoir, was de huisvoogd in de bibliotheek. Hij
borg de Onafhankelijkheidsverklaring in de
brandkastzij was te kostelijk voor de gewone laden.
„Schrander kind, Alice," mompelde hij. „Maar...."
Hij zweeg even om te grinniken. „Ik geloof, dat zij
de anderen er nogal in heeft laten loopen."
De krijgsraad, althans een meerderheid daarvan,
meende blijkbaar hetzelfde. Constance en Billy
keken Alice zoo kwaad aan, als hadden zij besloten,
haar uit den familiekring te werpen.
„Nou, je hebt ons mooi ingemaakt," snauwde
Billy.
„Ingemaakt
„Waarom zet je er die malligheid van „niet eten"
in vroeg hij. „Ik heb honger
„Maar je hebt 't geteekend," antwoordde Alice.
„Dat kun je niet ontkennen. Je hebt 't aan tafel
ook niet ontkend."
„Maar ik had 't niet eens gelezen
„Da's je eigen schuld. Ik heb gevraagd, of je 't
lezen wou, en je wou niet."
„Je zei, dat Connie 't goed vond, dus toen ver
trouwde ik 't. Nu zit ik er leelijk in."
„We zitten allemaal in één schuitje," betoogde
Alice. „Zoo'n groote, sterke man als jij kan er toch
zeker net zoo goed tegen als wij
„Ik heb geen aanleg voor hongerstaker."
„Toch heb je geteekend, en je kunt er niet van af,"
zei Alice. „Ik vind 't een prachtidee en ik wed, dat
we 't winnen."
„Ik snap niet, dat jij er op in bent gegaan," zei
Billy tot Constance.
Constance keek ongemakkelijk. Ook zjj had eet
lust.
„Ik. had zoo'n slaap," verweerde zij zich.
„Misschien heb ik wat overgeslagen onder 't lezen."
Alice keek haar boos aan.
KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE:
De fabrikant J. IF. Brooke beeft, met behulp van
het Zakelijk-Economisch Bureau, op zijn fabriek zéér
veel bezuinigd, en wil nu ook in zijn huishouding be
zuinigen. Het Bureau zendt 'n bezuin igings-inspecteur,
H. Hedge, die in 't huis van J. IF. Brooke de leiding
neemt en de voogdij over de drie kinderen aanvaardt,
met schriftelijke volmacht van den vader, die op reis
is gegaan. De nieuwe huisgenoot is natuurlijk weinig
welkom bij Constance Brooke, haar zusje Alice en
haar broer BUI, en evenmin bij het personeel, aan
gevoerd door den butler Horave. Hedge begint aan
stonds te drillen en te bezuinigen. Hij stelt een kaart
systeem in voor personeel ieder moet eiken dag
een werkkaart invullen en tracht Bill en Connie aan
kantoorwerk Te zetten. Hij halveert het veel te haoge
zakgeld der jongelui en verbiedt het koopen op reke
ning. Tegenover deze en andere maatregelen stellen
de drie jeugdige Brookes het besluit, niet te eten,
vóór Hedge die maatregelen intrekt. Het personeel
wordt binnengeroepen. Nukuntuhiernaastverderlezen.
„Je was wakker genoeg om met kussen te gooi
en," verklaarde zij met gloed. „Ik vind 't gemeen,
dat je me afvalt. Maar 't kan me niets schelen
je hebt geteekend. Zie er nu maar eens af te komen."
„Hoe lang staat er in, dat we niet eten zullen
vroeg Billy bezorgd.
„Tot hij alle regels afschaft en ons al ons zakgeld
geeft."
Billy kreunde.
„Nou, jullie hebben mij vermoord en zelfmoord
gepleegd. Meer zeg ik niet."
„Goed, maar daar gaat 't niet om," sprak nu
Constance. „De vraag is wat doen we nu verder
Alice keek haar zuster verbaasd aan.
„Er is niets meer te doen, Connie, 't Is een honger
staking. Je doet maar één ding niet eten. En dat
houd je vol, tot.tot.'t Is doodeenvoudig."
„Vind jij 't eenvoudig om te verhongeren
„Dat gebeurt niet. We winnen 't. Zul je zien
„Wanneer
..Dat weet ik niet. Laten we zeggen een week."
„Een week? Een week?" riep Constance.
„Op z'n hoogst," zei Alice. „We zullen hem na
tuurlijk flink laten zien, wat we te lijden hebben.
Dat zal wel helpen."
Billy keek in den spiegel.
„Daar hebben we te ronde wangen voor," zei hij
somber. „We mogen zeker wandelen om eetlust te
krijgen en voor comestibles-winkels gaan kijken,
hè
„Als je zin hebtAls je je woord maar houdt."
„Wat moest jij dan met die appels vóór 't ontbijt
vroeg Constance.
Alice bloosde.
„Nou, ik eh.ik.
„Je hebt er natuurlijk een opgegeten beneden,"
riep haar zuster woest.
„NietwaarHeusch nietIk heb alleen twee
beschuiten gegeten."
Constance greep haar zusje bij de schouders.
„Zoo, heb jij twee beschuiten gegeten En eerst
laat je ons teekenen voor den hongerdood. Noem je
dat woord houden En 't is jóuw idee
„Ja maar.Knijp niet zoo, Connie 't Trad
toch pas in werking, toen hij 't gelezen had
„Lafaard zei Constance. „Verraadster
„Die appels heeft ze zeker op haar kamer," zei
Billy.
„Ik wou ze deelen," beweerde Alice. „We hadden
er voor ieder vier gehad
„Dan hadden we alle drie ons woord gebroken,"
zei Billy kwaad. „In ieder geval, ik erken geen ver
plichting, omdat ik niet wist, wat ik teekende."
Constance schudde het hoofd. Zij voelde even
weinig geestdrift voor de hongerstaking .als haar
broer, maar zij vond allemóal eten, óf geen van
allen.
„Je bent wèl gebonden," vonniste zij. „Onver
schillig wat Alice doet. Dat jij niet leest, wat je
teekent, is je eigen schuld."
„Dan kimnen we wel nóóit meer eten riep Billy
uit. „Je denkt toch zeker niet, dat hij toegeeft
,.N-needat zal wel niet. Maar er moet toch iets
op te vinden zijn. Laten we maar eens denken."
Billy, wieiis honger groeide tot een opdringerige
knaging, begaf zich liever naar de biljartkamer
om te denken. Daar stiet hij de ballen rond en oefende
hij onmogelijke kunststooten, en de mislukking
maakte zijn humeur niet veel beter. Alice ging naar
de gymnastiekzaal, maar bedacht, dat lichaams
beweging eetlust wekttoen ging zij naar haar
kamer en pruilde, omdat Constance en Billy de
staking niet toejuichten.
Constance bleef op haar kamer, probeerde te
denken en dommelde in.
Het middaguur was lang voorbij, toen er roering
kwam in het portaal op de tweede verdieping. De
oorzaak was Constance, die zich in draf naar de
kamer van haar zuster begaf.
„Ik heb 'triep zy Alice toe, die voor 't raam
zat, somber naar buiten kijkend.
„Wht heb je
